Is a woman
'Ο,τι Lambchop δεν είναι χρυσός. Ή μήπως είναι;
Οι δύο βασικοί μουσικοί των Velvet Underground, συνεχίζουν, τριαντατόσα χρόνια μετά την πρώτη τους συγκατοίκηση να κυκλοφορούν σόλο δίσκους. Ο Lou Reed ήταν είναι και θα είναι πάντα ο ροκενρόλερ με τα αθάνατα κιθαριστικά ριφ που γνωρίζει καλά σε ποιους απευθύνεται. Ο John Cale ποτέ δεν ένιωσε έτσι. Πάντα πίστευε πως το κοινό του ροκενρολ είναι πολύ λαϊκό, πολύ περιοριστικό για τις δυνατότητές του. Έτσι αφιέρωσε πολύ χρόνο σε avant-garde και κλασικίζουσες δημιουργίες που δεν ξέρω τελικά αν βρήκαν κάποιο κοινό κι αν εκτιμήθηκαν δεόντως.
Ίσως είναι νωρίς να το πούμε, αλλά νομίζω πως ο Kurt Wagner έχει κολλήσει το ψώνιο του μουσικού που πρέπει να πάρουμε πολύ στα σοβαρά. Αφού χτίκιασε επί χρόνια μέσα στα alt.country-blues μοιρολόγια του, έκανε το σοουλέ πέρασμα με το 'Nixon', πέρασμα που τον έκανε διάσημο. Και μετά ήρθε το 'Is a woman' με την... συμφωνική του Nashville.
Η παρουσία των δεκαοχτώ συντελεστών του δίσκου είναι κάτι σαν ανέκδοτο - το πιάνο, η 'space' κιθάρα και η φωνή διαφεντεύουν εδώ (και πόσο πεθύμησα τα τριμελή, ουσιαστικά γκρουπ αλά Jam, με ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που σ'έπαιρναν και σε σήκωναν αντί για εννιάλεπτα ξεχειλώματα, δεν μπορείτε να φανταστείτε) και οι υπόλοιποι ακούγονται στη χάση και τη φέξη όταν ο παραγωγός θυμηθεί ν'ανοίξει το κανάλι τους για λίγα δευτερόλεπτα.
«The useless crap you sell
will leave us
more or less annoyed»
"The daily growl"
Ο Kurt Wagner (κάποιος πρόσεξε πως έχει το όνομα του Cobain (1967-1994) και το επώνυμο του Richard (1813-1883)) διαθέτει ξεχωριστή και γοητευτική φωνή, δεν μπορεί όμως να σκαρώσει μια μελωδία της προκοπής και μουρμουρίζει πάνω κάτω στον ίδιο ρυθμό χρόνια τώρα. Αυτό που σου μένει μετά την ακρόαση του δίσκου είναι... η διασκευή του "This corrosion", αν βέβαια έχεις προλάβει τη διπλή limited έκδοση με τα τρία extra τραγούδια. Τα τέμπη (πληθυντικός του tempo) είναι αργά και ψυχοβγαλτικά (γέρασες ρε Kurt απ'τα 43) σαν την κυριακάτικη βροχή που δε λέει να σταματήσει για να μπορέσεις να πας καμιά βόλτα. Ε, λοιπόν, για να λέμε τα πράγματα με τ'όνομά τους, το 'Is a woman' είναι από τα πιο μέτρια lp των Lambchop και θα ξεχαστεί σε δυο-τρεις μήνες. Γιατί όμως έγινε δίσκος του μήνα σε αρκετά περιοδικά, τιμή που δε γνώρισαν οι Calexico, o (Smog), ο Vic Chesnutt; Οι φιλόδοξες προθέσεις του μήπως ήταν υπεραρκετές;
Oι μεγάλοι δίσκοι λέω εγώ, πρέπει να διαθέτουν πληθωρική προσωπικότητα ή να αποκαλύπτουν συγκλονιστικά τις αδυναμίες του δημιουργού τους. Το έκτο lp των Lambchop, αν και βρίσκεται λίγο πιο κάτω απ'τη μέση, απέχει πολύ από τη δεύτερη επιλογή. Και η απάντηση στο εναρκτήριο ερώτημα δεν εκκρεμεί πια.
