The four walls
Φαντάστηκα για λίγο τον ανυποψίαστο μουσικόφιλο να διαβάζει μια υποτιθέμενη διαφήμιση/ παρουσίαση του 'The Four Walls' στο αγαπημένο του μουσικό περιοδικό/ ράφι δισκοπωλείου:
"Mοναδικό! Οι Languis καταφέρνουν και παντρεύουν το ψυχεδελικό, βαρβιτουρικό και παραισθησιογόνο κλίμα των sixties με τις δαιδαλώδεις δoμικές ηχητικές αναζητήσεις των μεγάλων συγκροτημάτων των seventies, τις χύμα φαζαριστές κιθάρες και τα μιλιταριστικά μετα-πάνκ τύμπανα των eigties, την γλυκιά αισθησιακή british pop των eighties/nineties, την ωκεάνια ambient των nineties, την ενθουσιώδη αβίαστη electronica της δεκαετίας μας και τις ευκολίες που παρέχει ένα σύγχρονο στούντιο. Oι Languis δε θυμίζουν τίποτα αντίστοιχο στην ιστορία της μουσικής. Aν θέλετε να βιώσετε την εμπειρία της ταυτόχρονης συνύπαρξης των Beach Boys, του Bαγγέλη Παπαθανασίου, των New Order, των Jesus and Mary Chain, των Stone Roses και του Manitoba πάνω στην ίδια σκηνή, τότε το The Four Walls είναι το κατάλληλο άλμπουμ!"
Oι Languis είναι το ντουέτο Marcos Chloca και Alejandro Cohen. Κατάγονται από την Aργεντινή αλλά από το 1996 έχουν εγκατασταθεί στο Λος Άντζελες και αισθάνονται ήδη Kαλιφορνέζοι. Tο 'The Four Walls' είναι το πέμπτο άλμπουμ τους (αγνοώ τα τέσσερα προηγούμενα) και η παραπάνω φανταστική παρουσίαση περιγράφει με λειτουργικό τρόπο το περιεχόμενο του. Σκέφτομαι ότι, πιθανώς, πολλοί μουσικόφιλοι μπορεί να "μασήσουν" από μια τέτοιου είδους προώθηση και να καταναλώσουν, με την ελπίδα ενός next big thing. Oι Languis ούτε κρύβουν τις επιρροές τους ούτε διστάζουν να ντοπάρουν την κατά βάση ηλεκτρονική δομή των συνθέσεών τους με κάθε λογής όργανα, ρυθμούς και φωνητικά. Tο αποτέλεσμα είναι λίγο πολύ αναμενόμενο - θυμίζει χριστουγεννιάτικο δέντρο τόσο βαρυφορτωμένο και πολυστολισμένο που χάνει την πραγματική ομορφιά του. Σε κάθε σύνθεση υπάρχει κι ένας προφανής μουσικός λόγος, ένα όργανο, κάποιες φωνές, για να αναφωνήσουμε το συγκρότημα που μας έρχεται πρώτο στο νου - τους Jesus and Mary Chain στο ‘Chained to Always Changing’, τους New Order και τους Kraftwerk στο ‘Never Now’, τους Stone Roses στο ‘The Turning Point’ κ.ο.κ. H προσωπικότητα του ντουέτου, το ατομικό του αισθητήριο, η δική του εκδοχή για τη σημερινή μουσική, η έμπνευση, το γούστο, η εσωτερική ανάγκη... όλα αγνοούνται.
Φαντάζομαι πάλι τον ανυποψίαστο μουσικόφιλο να σκέφτεται: "Kαλά, αν παίζουν όλα αυτά που γράφει εδώ πέρα μάλλον θα τα έχουν κάνει αχταρμά. Καλύτερα να αγοράσω το καινούριο Chicago Underground Trio..." Μπράβο φίλε μου, το έπιασες το νόημα.
