Time is not important
Στο DVD: 1. Baby it's real, 2. Ghost train, 3. Black limo, 4. Valley of death, 5. Blood from a stone, 6. Another girl another planet, 7. Final kick, 8. Poison, 9. Have mercy, 10. Jailbird, 11. Under the shade of fever, 12. Overloaded, 13. (Shot with) Crystal balls in my hands, 14. Hell to pay
Θα με κάνεις ν' αγαπήσω τα live album;
Σαν την Ελευθερία Ιωαννίδου ξεκινάω με ερώτηση σε bold στοιχεία αλλά συνεχίζω σαν εγώ. Πέρα απ' τα προφανή (ζωντανή ηχογράφηση, φωνές, no overdubs), τι άλλο ζητάμε από έναν live δίσκο για να χαρίσουμε καρδιά και ψυχή; Λογύδρια στα κενά με επίκαιρα, καυστικά, χιουμοριστικά σχόλια που δεν υπάρχουν στους δίσκους; Πιστές εκτελέσεις ή πιο γκαζωμένες με δυνατότερο κοπάνημα χορδών και μεμβράνων; Περισσότερο fuzz, reverb, βρωμιά; Μεγαλύτερες διάρκειες, σόλο, τα σουξέ αλλά και κανένα ακυκλοφόρητο, κανένα ντουέτο με γνωστό τραγουδιστή που βρέθηκε στο κοινό και η εταιρία του δεν έχει αντίρρηση για μια φιλική συμμετοχή; Ή μήπως να είναι unplugged για να δούμε γυμνές τις μελωδίες; Κάτσε λίγο γιατί τέθηκαν θέματα που αφορούν πρώτιστα τη συναυλία και μετά την ηχογραφημένη εκμετάλλευσή της.
Στις περί live συζητήσεις θυμάμαι την πολυχρησιμοποιημένη (κι εγώ την έχω παπαγαλίσει 5-6 φορές) ρήση του Marcus για το κοινό του ροκ κονσέρτου που είναι η ιδανική κοινωνία. Και οι οπαδοί μιας ομάδας που κερδίζει θα συμπλήρωνα. Τι γίνεται όμως όταν η ομάδα ή η μπάντα δεν παίζει καλά ή όταν το κοινό της είναι μοιρασμένο; (Θα ξεμείνω από ερωτηματικά όπως πάω).
Στις περί χρήσης του μικροφώνου, μεταξύ των τραγουδιών, συζητήσεις θυμάμαι τον Johnny Cash απ' το live στην Folsom prison:
"Sorry 'bout the little interruption here but I just want to tell you that this show is being recorded for an album release on Columbia records and you can't say hell or shit or anything like that!"
Το συγκεκριμένο live είναι γεμάτο με αστείες ατάκες του Johnny και νοιώθεις πως είσαι σε μια φιλική συντροφιά που γελάει και τραγουδάει. (Η ιδανική κοινωνία είναι το κοινό της Folsom prison!) Εμείς βέβαια που ακούμε αγγλόφωνα δεν τραγουδάμε στα live παρά μόνο τα ρεφρέν αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Είμαι φαν αυτής της νοοτροπίας. Ένα κοινό που κρέμεται απ' τα χείλη σου μπορείς να το ψυχαγωγήσεις με κάτι έξυπνο και μετά να το χτυπήσεις σα χταπόδι με τη μουσική σου. Λίγη τροφή για σκέψη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Οι Last Drive ακολουθούν την άλλη στάση, αυτή που συναντάμε στα περισσότερα αγγλικά συγκροτήματα, και τα μόνα λόγια που ακούγονται σε όλο το cd εκτός από 2-3 ευχαριστώ είναι τα "αυτό το κομμάτι μπορείτε να το αφιερώσετε όπου εσείς γουστάρετε" στο ξεκίνημα του "It's all over baby blue". Εκτός αν υπήρχαν και κόπηκαν στο μοντάζ.
Στις περί live δίσκων συζητήσεις θυμάμαι τη ρήση του Ζήλου για "τον έξυπνο τρόπο να ξαναπουλάς το ίδιο υλικό στους ίδιους αφελείς". Εντάξει, εδώ υπάρχουν ιδιαιτερότητες. Πρώτα υπάρχουν αυτοί που γέμισαν πέρυσι το Gagarin και θέλουν ένα αναμνηστικό της συναυλίας που παρακολούθησαν, μια απόδειξη πως ήταν παρόντες σε μια στιγμή της τοπικής ροκενρόλ ιστορίας που θα ζει για πάντα στα στερεοφωνικά. Αν ξεχωρίσουν κάπου και τη φωνή τους θα έχουν να λένε. Υπάρχουν αυτοί που η επανάκαμψη του γκρουπ, δεκατρία χρόνια μετά τον τελευταίο του δίσκο, γέμισε με νοσταλγία για τα ξένοιαστα χρόνια πριν σφίξουν οι μώλοι και είδαν την όλη κίνηση (όπως γράφει κι ο συντάκτης των liner notes) ως επιβεβαίωση πως ο χρόνος δεν κατάφερε να τους αλλάξει. Είναι ακόμα και το συνοδευτικό dvd για οπτική απόλαυση που μπορεί να ικανοποιήσει την περιέργεια όσων δεν είδαν ποτέ live Drive. Τέλος η pay no more than 14 euro φιξ τιμή για το σετ ακυρώνει το κερδοσκοπικό κίνητρο. Άσε που κάθε σοβαρό γκρουπ πρέπει να έχει ένα επίσημο live κι ένα best στη δισκογραφία του.
Τα τρία πρώτα άλμπουμ του καλύτερου αγγλόφωνου γκρουπ της χώρας μετά τους Headleaders, Honeydive και Human Grape (άσε κάτω το mail, πλάκα κάνω) τσοντάρουν από τρία τραγούδια, τα δύο επόμενα από δύο, το "Time" ep δίνει ένα στο cd κι ένα στο dvd, υπάρχουν και οι διασκευές των "Have love will travel" (Richard Berry) και "Another girl another planet" (Only Ones). Aν το δείτε διαφορετικά εδώ υπάρχουν τα μισά τραγούδια του περσινού τους best of, αλλά μήπως συμφωνεί κανείς ότι στα best μπαίνουν τα καλύτερα; Το κοινό ανταποκρίνεται με θέρμη στο "Another girl..." και στο "Every night" που παίχτηκε νωρίτερα. Εκπλήξεις δεν υπάρχουν στην εκτέλεση των τραγουδιών, εκτός αν μετρήσουμε για τέτοια την bluesy εισαγωγή του "Baby it's real". Τίποτα δε φανερώνει ότι η ηχογράφηση έγινε το 2007 και όχι το 1987. Το fun είναι το ζητούμενο των Last Drive και των επιβατών τους. Θα άντεχε κανείς απ' τους τελευταίους κάποια υπέρβαση και μάλιστα σε live;
Τελευταία αλλά όχι έσχατη υποχρέωση η βαθμολόγηση. Με ποια κριτήρια όμως; Τα τραγούδια είναι καλά; Καλά είναι, τα σχολιάσαμε άλλωστε διεξοδικά στο περί αγγλόφωνων αφιέρωμά μας. Τα παίζουν καλά; Τα παίζουν. Να τα δούμε με το πρίσμα του '86, του '94 ή του '08; Να τα συγκρίνουμε με τα τραγούδια των αδώντων στην ίδια γλώσσα, στην ίδια χώρα, σήμερα; Θα υπεκφύγω. Αν υπάρχει βαθμός θα είναι δουλειά του αρχισυντάκτη που φυσικά ακούει και έχει άποψη για όλες τις κυκλοφορίες, όλων των συγκροτημάτων.
