Ακόμα ένα πρόσωπο της σύγχρονης, αμερικάνικης alternative country, η Laura Veirs γεννήθηκε στο Colorado, μένει εδώ και επτά χρόνια στο Seattle και στον πολύ χρόνο που έχει όταν δεν περιοδεύει διδάσκει κιθάρα και banjo.
Χμ ... πώς να δούλεψαν οι χημείες στο μυαλό του Simon Raymonde για να βγάλει το παρόν album στην Bella Union, τη στιγμή που ο παραγωγός Tucker Martine δεν είχε βρει αποδοχή από κανένα label στην πατρίδα τους, είναι άξιο πολλαπλών αναλύσεων. Αν το άφηνε πάντως η πρώτη κοντινή υποψήφια για κάτι τέτοιο εκτιμώ πως θα ήταν η ισπανική Acuarela. Όπως και να' χει, το αποτέλεσμα είναι πως η Laura Veirs βρήκε ανέλπιστα πόρτα προς την Ευρώπη και ήδη την άνοιξη έκανε και μια μικρή τουρνέ στη Βρετανία με τους The Tortured Souls, την touring μπάντα της.
Σε μια συνέντευξή της στον Barry Jones τον Απρίλη για το site www.americana-uk.com, την οποία διάβασα προσφάτως, μου έκανε εντύπωση πως σε κάθε επιρροή που της αναφέρονταν απαντούσε αρνητικά. Και όμως, τόσο οι The Walkabouts του 'The Train Leaves At Eight', όσο και ο Tom Waits είναι διακριτοί στις έντεκα συνθέσεις του 'Troubled By The Fire', ίσως όχι διαρκώς. Τα παιδικά φωνητικά της ίδιας της Laura Veirs αρκούν για να διακόπτεται συχνότατα η επίδραση αυτών και κάθε άλλων επιρροών. Εγώ πάντως θα προσθέσω σε κάποιες στιγμές και την Paula Frazer με τους Tarnation, περισσότερο ως επιδιωκόμενο στόχο, παρά ως άμεση επίδραση. Για να κυνηγάμε κάτι πέρα από το τίποτα, δηλαδή. Στα 'Devil's Hootenanny' και 'Midnight Singer', τις μοναδικές εξαιρετικές συνθέσεις του cd, που απροσδόκητα επιλέχτηκαν να το κλείνουν κιόλας, αυτό φαίνεται περισσότερο ξεκάθαρα από οπουδήποτε αλλού. Σε αυτά τα τραγούδια συμμετέχουν οι Amy Denio και Bill Frisell αντίστοιχα, δίνοντας πρόσθετο κύρος στην ούτως ή άλλως φτασμένη αυτάρκειά τους (είναι με τεράστια διαφορά ό,τι καλύτερο εδώ).
Από τους συνοδούς της Laura Veirs θα σταθώ στον οργανίστα Steve Moore, πάνω στον οποίον χτίζεται η μοντέρνα ενορχήστρωση του αντιμιλιταριστικού 'Cannon Fodder', σε indie-pop ρυθμό, μια στιγμή που επίσης ξεχωρίζει, αλλά και ενδιαφέρουσες μπαλάντες όπως το 'Bedroom Eyes', καθώς και στον βιολιστή Eyvind Kang. Όσοι τίτλοι αναφέρθηκαν είναι και όσοι αξίζει να κρατήσει κανείς από αυτό το album - όλοι κι όλοι.
Το πόσο τώρα μπορούμε να ανεχόμαστε τελικώς όλα αυτά τα αγύμναστα ταλέντα (τέτοιο είναι σίγουρα η Laura Veirs, το δείχνουν οι δύο στιγμές στο κλείσιμο, σε σύγκριση με τις υπόλοιπες), τα οποία εκτονώνονται γρήγορα και αυθόρμητα στη μετριότητα, είναι ένα θέμα μάλλον ανεξάντλητο, τείνω να πιστεύω. Μου τριβέλιζε όμως και για αρκετή ώρα το μυαλό. Και θα' θελα έτσι από περιέργεια, βρε αδερφέ, να αξιωθώ να το μάθω κάποτε!
Αρχίστε την ακρόαση αυτού του cd από το τέλος. Ίσως βρείτε και σεις δύο από τα χαμένα μεγάλα τραγούδια του 2003 που θάφτηκαν σε ένα ανισομερές album, μικρής σημασίας. Μόνο για αυτά ...