Unreasonable behaviour
'Περάσαν πολλά χρόνια αγαπητέ Laurent από τότε που η εν δυνάμει αφρόκρεμα της σκηνής του Manchester ξεσάλωνε στο Hacienda με τον ήχο που ΕΣΥ είχες φέρει στην πόλη... και η πατρίδα σου έχει και αυτή πλέον αναγνωριστεί ως η Ευρωπαική Motor Bass City, ενώ με άνεση θα πέρναγες το υπόλοιπο της ζωής σου μετρώντας τους τίτλους του dj της χρονιάς που λαβαίνεις κάθε τόσο και προσπαθώντας να θυμηθείς ποιο είναι τελικά το πολυπληθέστερο κοινό το οποίο έχεις 'ταράξει' στην καριέρα σου...' {Α` δισκοκριτκός}.
'Τελικά αναρωτιέμαι... είναι τόσο μεγάλο το κόλλημα των τύπων σαν και σένα, που ασχολούνται ακόμη με τις "παραδοσιακές μουσικές", ώστε να μη μπορούν να αντιμετωπίσουν το νέο μου δίσκο, ως τη δουλειά ενός πραγματικού μουσικού παραγωγού και να επιμένουν στην ιδιότητα μου ως dj; Φταίω εγώ που θέλω να σας βοηθήσω να μην ξεχάσετε ότι ο Αμερικάνικος ήχος,- που έτσι γρήγορα τον θεωρήσατε παρωχημένο για τα εξυπνακίστικα κολπάκια του Brit Garage-, αποτέλεσε τη βάση, η οποία μας βοήθησε όλα αυτά τα χρόνια να εξερευνήσουμε σε όλη του την έκταση τον ηλεκτρονικό ήχο να γνωρίσουμε τις δύνατότητες του, αλλά και τα οριά του. Δε θα μπορούσα να βγάλω μήπως πέντε- έξι πιασάρικα house anthems, σαν σίγουρο 'υλικό πίστας'... και να ενισχύσω έτσι το μύθο του Γαλλικού house;' {Laurent}.
'Δίκιο έχει το παιδί...και πρέπει να είσαι πραγματικά κακόβουλος για να μην το παραδεχτείς ότι και αυτή τη φορά αντιμετωπίζει την παραγωγή της δικής του μουσικής ως μια μάχη με τον ήχο, και ταυτόχρονα παίρνει σαφή θέση στην άνιση μάχη του 'δικού' του ήχου με το χρόνο!' {Β` δισκοκριτικός}.
'Γιατί υπάρχει πάντα ο φόβος, η μουσική μου να ακουστεί ξεπερασμένη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ιδίως αν καταλήξω να της δώσω έντονα ριζοσπαστικό χαρακτήρα. Άλλωστε αν το 'Acid Eiffel' χρόνια πριν διαμόρφωσε νέα άποψη για τον 'ήχο που χορεύεται' σήμερα εύκολα το αντιμετωπίζεις σαν ένα νοσταλγικό κρεσέντο της ανύπαρκτης τελικά χημικής γεννιάς.' {Laurent}.
'Εδώ ήθελα να καταλήξω λοιπόν πριν μου θυμώσεις. Απευθυνόμενος σε μεγάλο ποσοστό σε ένα κοινό, που περιμένει τις νέες σου δουλειές αρχίζοντας να χορεύει πριν καν τις ακούσει, επιδιώκεις απλά να σταματήσεις προς στιγμήν το χορό ή η 'ανεξήγητη συμπεριφορά' σου έγκειται στην προσπάθεια να τον κάνεις πιο μπερδεμένο, να τον βουτήξεις από την απλότητα και τη γραμμικότητα και να τον σπρώξεις για να πέσει στην "περιπέτεια";' {Α` δισκοκριτικός}.
'Δεν πιστεύω ότι υφίσταται αυτό το προκάτ κοινό που αναφέρεις. Το κοινό μου είμαι εγώ, γιατί ξεκίνησαν να χορεύουν μαζί μου στο εισαγόμενο trip από το Detroit και το Chicago, οικειοποίηθηκαν με άνεση την καθαρή techno και ποτέ δεν τρόμαξαν από τα drum 'n' bass σπασίματα (που δεν ήταν και τόσο καινούργια όσο μας παρουσιάστηκαν).' {Laurent}.
'Πηγαίνεις όμως τα πράγματα λίγο πιο πίσω ακόμη. Η όποια σκοτεινή αισθητική του δίσκου αναφέρεται ευθέως στην dark synth άποψη των '80ς, πρωτογενής πηγή άλλωστε και των διεστραμμένων μελωδιών, που εύκολα κερδίζουν το παιχνίδι, και αυτή τη φορά στέκοναι πάνω από το βαρύ beat και το βαθύ μπάσο, τοποθετούμενες με σιγουριά στη θέση του οδηγού.' {Β` δισκοκριτικός}.
'Τον συγκεκριμένο τρόπο χρήσης των synthesizers δεν τον παρατήσαμε ποτέ... από την αρχή τον αφομοιώσαμε, απλά ορισμένες φορές βρέθηκε στο background. Το δε '80ς σκοτάδι' από τις ambient μέχρι τις industrial εκφάνσεις του, ασφαλώς και μας εμποδίζει από το να δηλώνουμε πρωτοπόροι (και εμένα και τον Plastikman και όλους μας...), προσωπικά όμως δεν ντρέπομαι για αυτό. Άλλωστε μέσα το λέω καθαρά ότι 'οι ρίζες του techno βρίσκονται σε άλλες μουσικές' και μέχρι να τις αποκαλύψω με ακρίβεια, θα συνεχίσω να τις αναζητώ σε όλες τις μουσικές!' {Laurent}.
'Ναι, μόνο που αυτές τις επιμειξίες με την jazz τις έχετε παρακάνει! Όπου γυρίσεις να ακούσεις βρίσκεται ένα σαξόφωνο να βουίζει χωρίς νόημα πάνω σε χλιαρά beats καταλήγοντας σε αποτέλεσματα επικίνδυνα ευχάριστα για τα αυτιά όλων ανεξαιρέτως' {Α` δισκοκριτικός}.
'Για αυτό ίσως και το "The man with the red face" να φαντάζει αδύναμο μπροστά σε κομμάτια όπως το "Sound of the big babou" και το "Dangerous drive", που με μια γνήσια dazed and confused techno διάθεση τραβάνε σε όλη τη διαρκειά τους την προσοχή του ακροατή, και καταφέρνουν να τον 'ξυπνήσουν' χωρίς να χρειάζεται να είναι υπερφορτωμένα και μπουκωμένα. Οι χαμηλές συχνότητες σε όλο το δίσκο γαργαλάνε ενοχλητικά το tweeter μας, χωρίς όμως ποτέ να εξαντλούν τις αντοχές του...'{Β' δισκοκριτικός}.
'Και η φάση με τη jazz έχει ως σκοπό να βάλει την techno στο fusion παιχνίδι... H ιστορία και το μέγεθος όμως της jazz μουσικής, σε αναλογία με τους ακόμη ανήλικους δικούς μας ήχους, ίσως και να δικαιιολογεί το επίπεδο αρκετές φορές αποτέλεσμα, από την άλλη αισθάνομαι πιο έτοιμος να αποδώσω τις τιμές στους Αμερικάνους δασκάλους μου του πρώιμου house, και ανασφαλής όταν επιχειρώ κάτι τέτοιο προς τους μεγάλους δασκάλους της jazz!'{Laurent}.
'Παρ'ότι ανασφαλής, εμφανίζεσαι αρκετά τολμηρός 'μικρέ μου' Laurent. Και τελικά φαίνεται να κερδίζεις βάζοντας όλους αυτούς τους ήχους να 'ανταγωνίζονται' μεταξύ τους! Αυτό φαίνεται και στο mini-live cd σε μια από τις πολλές εμφανίσεις σου στο Rex, που κυκλοφορεί ως limited edition στη νέα έκδοση του δίσκου, όπου το νέο υλικό, αν και σαφώς πιο δύστροπο, βρίσκει τη θέση του δίπλα σε κλασσικούς πλέον dance ύμνους, όπως το "Acid Eiffel" και το "Madness", οπότε η ενδοσκοπική συνέχεια που επιδιώκεις αναδεικνύεται τελικά και με εναλλακτικές μεθόδους. Πράγμα που σημαίνει ότι πραγματικά υπάρχει κάπου... έστω και κρυμμένη! {Β' δισκοκριτικός}.
'Όπως ακριβώς συμβαίνει τόσα χρόνια στις αριθμητικά περιορισμένες, ποιοτικά όμως πάντα ξεχωριστές κυκλοφορίες της F-Communications, η οποία αρκετές φορές κατάφερε να δει λίγο παρακάτω απ'ότι έβλεπαν οι υπόλοιποι... Για αυτό μείνετε συντονισμένοι, στον "Γαλλικό Σύνδεσμο"!' {Laurent}.
(απλή μεταφορά αφελών διαλόγων).
