Live at Town Hall, New York City
Εναλλακτική στάση σχεδόν πάντα συνεπής, ευαισθησία μέχρι το προσωπικό της ξεγύμνωμα, πολιτικός ακτιβισμός. Για 3 δεκαετίες έχει σπάσει όλα τα πρωτόκολλα της τέχνης χωρίς να δείχνει κανέναν «σεβασμό». Χρόνια μπροστά στην αντίληψή της για τα πάντα, από τέχνη μέχρι τεχνολογία.
Στις multimedia εμφανίσεις της χρησιμοποιεί φιλμ-βίντεο-μίμηση-χορό-ποίηση-λόγο, αυτό το τελευταίο σαν σημαντικότερο στοιχείο της δουλειάς της.
Ήταν πάντα υπέρ της αλληλεπίδρασης καλλιτέχνη-κοινού. Η πρώτη που δημιούργησε και λειτούργησε interactive είτε σε συναυλίες είτε στο διαδίκτυο. «Αλληλεπιδραστικό για μένα σημαίνει να διαβάζεις κάτι που αλλάζει τη ζωή σου, όχι απλώς να πατάς κουμπιά.»
Αντιτίθεται από νωρίς στο καταπιεστικό αμερικανικό πολιτικό κλίμα. Από το 1990 πιστεύει ότι υπάρχει δυνατότητα απελευθέρωσης μέσα απ' την υψηλή τεχνολογία.
Ο ενθουσιασμός για τα κομπιούτερ και το διαδίκτυο μειώνεται λόγω της απογοήτευσής της από τις αμερικανικές πολυεθνικές (δισκογραφικές-Χόλιγουντ κλπ.). Οι τέχνες, παρατηρεί, έχουν ολοκληρωτικά αλωθεί από το βιομηχανικό μπλοκ. Εναλλακτικοί χώροι συναυλιών, εναλλακτικές γκαλερί που βοήθησαν την ίδια και πολλούς άλλους έχουν απορροφηθεί από το σύστημα. Παλιότερα, σημειώνει, υπήρχε ολόκληρο δίκτυο από underground χώρους που δημιουργούσε σκηνή. Σήμερα η πιο κοντινή του προσομοίωση είναι, κατα τη γνώμη της, το διαδίκτυο.
Είπε επίσης «προσπαθείστε να παραβιάσετε όσους περισσότερους κανόνες μπορείτε, όχι μόνο για το γαμώτο του, αλλά για να αισθανθείτε την ελευθερία που νοιώθεις όταν βρίσκεσαι εκτός».
Αντικληρική: «ξέρετε αλήθεια τι μ' αρέσει περισσότερο στον κυβερνοχώρο; Οι διαδόσεις, οι φήμες. Όπως π. χ. το τελευταίο που γράφτηκε σαν γεγονός, ότι η Microsoft αγόρασε το Βατικανό. Ένας κόσμος, ένα ...λειτουργικό σύστημα».
Στους μονολόγους του "Voices from beyond" έχουμε την πολεμική της για την αμερικανική λογοκρισία, προϊόν μιας κοινωνίας χωρίς ανεκτικότητα απέναντι στα παιδιά, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μαύρους, τους ηλικιωμένους.
55 χρονών σήμερα κατάφερε να είναι η φωνή της συνείδησης της άλλης Αμερικής.
19 Σεπτεμβρίου 2001. Νέα Υόρκη. Συναυλία της Laurie Anderson στο δημαρχείο της πόλης. 200 βήματα μακριά απ' τους δίδυμους πύργους που χτυπήθηκαν πριν μια βδομάδα. Down town. Όλα είναι νωπά.
Η Laurie προέρχεται από περιοδεία όπου παρουσίαζε αποκλειστικά τον τελευταίο της δίσκο "Life on a String". Σε 5-6 μέρες μετά και από προτροπή του συντρόφου της Lou Reed διαλέγει κομμάτια απ' το παλιό της ρεπερτόριο που σηματοδοτούν τους καινούριους καιρούς. Εμφανίζεται μετά από πολλά χρόνια, με ζωντανή ορχήστρα τριών καταπληκτικών μουσικών που ανταποκρίνονται και ενεργά συμμετέχουν καλύτερα από όποια προσδοκία στο μεταμορφωμένο πρόγραμμά της (χωρίς multimedia).
Έτσι αναβιώνουν το "Let X-X" (όπου υπάρχει ο στίχος «αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι σε πολυκατοικία που καίγεται»), το "Sweaters", το "O Superman", γραμμένο το 1980 πάνω στα κακά προαισθήματά της από την έναρξη της εποχής Ρήγκαν, όπου υπάρχει ο στίχος «Τα αεροπλάνα έρχονται, είναι αμερικάνικα αεροπλάνα, φτιαγμένα στην Αμερική», τα "White Lilly", "Strange Angel", "Poison", "Coolsville" και άλλα. Παλιό και νέο υλικό μπλέκουν αρμονικά, ιδεατά θα έλεγα, αποκτούν νέα αμεσότητα, πρόσθετο βάρος.
Δεν είχα ενθουσιαστεί με το "Life on a String". Εκτός των άλλων του έλειπε το μαγικό φίλτρο του Brian Eno (συνεργάτη και φίλου της). Αλλά αυτή η μεταμόρφωση της νέας προσέγγισης έδωσε άλλη οπτική στα καταπληκτικά αυτά κομμάτια. Στο "Statue of Liberty" ο στίχος της «Η ελευθερία είναι κάτι που φοβίζει. Δεν την θέλουν οι πολλοί» μεταλλάσσεται σε «Η ελευθερία είναι κάτι που φοβίζει. Τόσο πολύτιμη. Τόσο εύκολο να χαθεί».
Τα παλιά δε ακούγονται πιο φρέσκα παρά πριν 20 χρόνια. Η μουσική, ο στίχος, η προσέγγιση του παλιού υλικού, δημιουργούν απίστευτα συναισθήματα, αβίαστη συγκίνηση, απειλητικές ατμόσφαιρες, δίνοντας περιθώρια προβληματισμού. Ένα πραγματικό ταξίδι. Κόσμος που πήγε στη συναυλία την περιέγραψε σαν θεραπευτική. Το ίδιο αποτέλεσμα έχει κι ο δίσκος.
Ένα live που δεν έγινε (ως είθισται) για την κονόμα, αλλά μέσα από βαθιά ανάγκη επικοινωνίας, μέσα από ανάγκη κατανόησης του σημερινού μεταβαλλόμενου κόσμου. Έχουμε λοιπόν μπροστά μας μια κλασσική συλλογή κομματιών για ταραγμένες και δύσκολες εποχές.
Υπάρχει ελπίδα; Για τους Νεοϋρκέζους δεν ξέρω, αλλά για τους φίλους της Laurie σίγουρα ναι.
Η καλύτερη συναυλία, ο καλύτερος δίσκος συναυλίας που άκουσα εδώ και πολλά χρόνια ξεδιπλώνονται για 95 χορταστικά λεπτά υπό τη χαρισματική παρουσία της Laurie Anderson.
Να ανταποκρίνεσαι άμεσα και να έχεις κάτι να πεις. Ψάξτε τους γελοίους αμερικανούς rock o pop stars (που τους ενδιαφέρει μόνο η τσέπη τους) στη φετινή τους παραγωγή για να δείτε το τεράστιό τους έλλειμμα.
Τελειώνω με μια άποψη του Brian Eno από το 1994 γι' αυτήν: «Η Laurie είναι ουσιαστικά γενναιόδωρη, όλες της οι ιδέες βασίζονται στα καλά της αισθήματα απέναντι στους ανθρώπους. Αυτά τα συναισθήματα διατρέχουν τα πάντα στο έργο της, τίποτα σ' αυτό δεν βασίζεται στην ταπείνωση και τον σαρκασμό, ακόμα κι όταν είναι θυμωμένη ή επικριτική».
