Talk normal - The Laurie Anderson anthology
(...ακριβώς έτσι πρέπει να φτιάχνονται οι best of συλλογές. Σωστές επιλογές από το σύνολο της δισκογραφίας του καλλιτέχνη, προσεγμένη έκδοση με πλήρες βιογραφικό υλικό και πληροφορίες, χωρίς παράλογα εγκώμια του «τιμώμενου» προσώπου. Ο λόγος στην Laurie Anderson και πάλι λοιπόν...)
Ξεφυλλίζω το άψογο βιβλιαράκι που συνοδεύει αυτή την... ανθολογία της Laurie Anderson, ψάχνω στο δίκτυο και διαβάζω αποσπάσματα από το βιβλίο της 'Nerve bible', συνεντεύξεις της και γενικότερα αναζητώ με μανία τις απόψεις της. Και με δέος διαπιστώνω ότι αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να είναι η ενσάρκωση του λόγου, γραπτού και προφορικού, μεταφορικού και ευθυτενή, κυνικού και ευαίσθητου. Μια λάτρης της γλώσσας, που όμως την χαρακτήρισε δηλητήριο (Language is a virus)- ή έστω υιοθέτησε τον χαρακτηρισμό του Κέρουακ-, την κατέχει σε απόλυτο βαθμό και τη χρησιμοποιεί με τον πιο απλό τρόπο. Οι απόψεις της ξαφνιάζουν ουκ ολίγες φορές... Στο αιώνιο πρόβλημα των «ανεξάρτητων» καλλιτεχνών περί της υπάρξεως και της θέσης τους στον «κακό» κόσμο της μουσικής βιομηχανίας η Laurie απαντάει αφοπλιστικά. Προερχόμενη από ελιτίστικα και ακριβοθώρητα art κυκλώματα, ανακαλύπτει στην pop κουλτούρα τον «φθηνότερο» τρόπο να διαδώσει την τέχνη της και τη συγκλονίζει θετικά το ότι ο καθένας (σχεδόν) μπορεί να αγοράσει ένα δίσκο και να πληρώσει το αντίτιμο του εισιτηρίου μιας συναυλίας.
Βλέποντας τις φωτογραφίες και φέρνοντας στο μυαλό μου μια βιντεοκασέτα που είχε πέσει κάποτε στα χέρια μου με αποσπάσματα από τα show της, μένω πάντοτε το ίδιο έκπληκτος από τον τρόπο με τον οποίο κάθε μόριο του σώματος και του μυαλού αυτής της γυναίκας συμμετέχει (αδιάκοπα) σε αυτό που η ίδια ονομάζει art performance. Ο φωτισμός, οι ενδυματολογικές επιλογές, το βιολί ως προέκταση του σώματος, το μικρόφωνο σαν εφαλτήριο αποκάλυψης των πιο ενδόμυχων σκέψεων, οι δικτυο-ομιλίες, τα ξεσπάσματα, η ηρεμία, οι εκρήξεις. H Laurie Anderson πάνω στη σκηνή σε απελπιστικό βαθμό θυμίζει μονάχα... τον εαυτό της!
Ακούγοντας τη μουσική της αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να επιμένει μετά από τόσα χρόνια ότι δεν είναι μουσικός και να ξεκινάει μια τέτοια καριέρα επιμένοντας να αδιαφορεί για τις στουντιακές ηχογραφήσεις. Samples, vocoder, farfisa, casio, ambient, ethereal, spoken word, country, synth pop, '80ς electronica, αισθητική του δρόμου και υψηλού επιπέδου τέχνη... όλα τα παραπάνω (και άλλα τόσα) υπάρχουν διασκορπισμένα και συγκεντρωμένα ταυτόχρονα στους δίσκους μονάχα της Laurie Anderson.
Ακούγοντας τις ιστορίες της έχω την αίσθηση ότι για πρώτη φορά κάποιος μου διηγείται κάτι με τη συνοδεία μουσικής και δε μου θυμίζει τους παλιούς blues men, τον Bob Dylan ή έστω τον Tom Waits. Θέματα όπως η πολιτική και η θρησκεία αποτελούν το δεύτερο πλάνο της Anderson-ικής σκέψης, γιατί στο προσκήνιο διαπραγματεύεται τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα αυτής της ζωής (mass media, οικογενειακές σχέσεις, τηλεόραση, διασημότητες κ.λ.π.). Η σκέψη της πήγαινε πάντοτε λίγο πιο μπροστά και η καθηγήτρια ιστορίας στα κολέγια της Νέας Υόρκης απέκτησε γρήγορα την ικανότητα να καταγράφει την «ιστορία του μέλλοντος».
Η Laurie Anderson γεννήθηκε στο Σικάγο (A!... δηλαδή ανήκει και αυτή στη σκηνή του Σικάγο!) το 1947 και ξεκινώντας από avant guarde καλλιτεχνικούς δρόμους, έφερε κυριολεκτικά και μεταφορικά την «ευτελή» pop κουλτούρα σε επαφή με τη «σοβαρή» τέχνη... και το κυριότερο απέδειξε ουκ ολίγες φορές τη σαθρότητα της δεύτερης, σε σχέση με το «μεγαλείο» της πρώτης (ή μήπως το αντίστροφο...). Κυκλοφόρησε εφτά δίσκους (θα βρείτε κομμάτια από όλους εδώ πέρα...) με πρώτη ηχογράφηση το single 'It's not the bullet that kills you (it's the hole) και λίγο αργότερα το single 'O superman (for massenet)' να φτάνει άθελά της στο νούμερο δύο των Βρετανικών charts... κάπου εδώ την περιβάλλει με... αγάπη η Warner και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Αυτή εδώ είναι η απόλυτη ανθολογία της, που έχει ένα και μόνο κακό: θα σας οδηγήσει σταδιακά στο να αποκτήσετε όλους τους δίσκους της. Γιατί τριάντα πέντε κομμάτια θα σας φανούν σύντομα λίγα... και θα θέλετε κι άλλο.
