LCD soundsystem
Bonus disc : 1. Losing my edge, 2. Beat connection, 3. Give it up, 4. Tired, 5. Yeah (crass version), 6. Yeah (pretentious version), 7. Yr city's a sucker (full version)
Το LCD Soundsystem LP δεν είναι απλά μια καλοδουλεμένη μίξη disco με punk αλλά μάλλον η πιο εκκωφαντική σύγκρουση των δύο με ενέσεις από kraut, electronica και post funk των τελευταίων ετών. Ο James Murphy, η one-man-machine πίσω από τους LCD έχει τη μαγκιά να μιμείται σχεδόν απροκάλυπτα την ιδιότυπη φωνή του Mark E. Smith χωρίς να γίνεται γραφικός, να πατά σε disco γραμμές αποφεύγοντας με ακροβατική ακρίβεια τα διάφορα revivals που τελευταία είναι της μόδας -και κυρίως τη χιλιομασημένη πλέον τσίχλα του electroclash- και να αναφέρεται ανοιχτά σε post punk θρύλους τύπου ESG και Suicide, χωρίς ίχνος εντυπωσιασμού, στεγνού αναμασήματος και παρελθοντολάγνας διάθεσης.
Και όλα αυτά μπολιασμένα με μια αισθητική που δεν ξεχνά σε καμία περίπτωση το τευτονικό big bang που έφεραν στη μουσική συγκροτήματα όπως οι Kraftwerk και οι Can, σίγουρα μεγάλοι ήρωες του Murphy και σιωπηλοί θεατές του πλουραλιστικού τσίρκου που στήνει ο ανατρεπτικός αντιγραφέας από τη Νέα Υόρκη.
Στο παιχνίδι αυτό βέβαια ο Murphy δε σκάει από το πουθενά: έχοντας στο ενεργητικό του την παραγωγή του 'Echoes' των Rapture και των Radio 4 αλλά και την ιδέα και ευθύνη για το στήσιμο της εταιρείας DFA (για όσους ασχολούνται μαζί της το κλίμα του lcd soundsystem θα φανεί αρκετά οικείο) έχει ήδη δώσει τα διαπιστευτήριά του σε ένα χώρο που οι ρέπλικες δίνουν και παίρνουν τόσο έντονα όσο και ο ανταγωνισμός.
Εκεί ίσως να οφείλεται και το ιδιότυπο στίλ του Murphy που αν και μπλέκεται σε χωράφια χιλιοπατημένα αφήνει ένα τελείως δικό του σημάδι στο χώρο αποτέλεσμα μάλλον της σχεδόν ειρωνικής - σαρκαστικής του διάθεσης και της νοοτροπίας 'παίζω σε ένα δίσκο αυτά που δεν άκουσα ποτέ σε μια ιδανική βραδιά έξω', χαρμάνι μιας αλήτικης σοφιστικέ τάσης (στην τελική το post punk της περιόδου 79-82 πάτησε στην αλητεία του μυαλού περισσότερο από κάθε άλλο είδος μουσικής).
Το πρώτο cd αποτελεί ουσιαστικά τη νέα δουλειά των lcd μια που το δεύτερο είναι μια συλλογή από τα 12άρια που κυκλοφόρησαν τα τελευταία 2-3 χρόνια. Χωρίς να πιάνει maximum απόδοσης ο Murphy φτιάχνει 9 tracks, τα περισσότερα στη φιλοσοφία του post punk/funk αλλά και με λαμπρές εξαιρέσεις όπως το Beatle-ικό 'Νever as tired as when I'm waking up' (lsd soundsystem?). Κατά τ'άλλα το ηδονιστικό 'Disco infiltrator' (u gotta shake the waist-a! το φανταστικό super hit του Elvis E. Smith-post-disco υμνος!) ή το εξίσου sexy 'Daft punk is playing at my house', είναι 'τυπικά' ξεσηκωτικά LCD κομμάτια, απ'αυτά που ακούς πριν βγείς έξω προς αναζήτηση ποταπών ηδονών...
Εκεί που το πρώτο cd χάνει σε ένταση και δυναμισμό είναι...το δεύτερο cd, μια που εδώ και τα 7 tracks είναι χαμένα σε έναν acid punk υπνωτισμό, που δε μπορεί να έχει ευδοκιμήσει αλλού παρά μόνο στο Factory και το CBGB's τότε που η μουσική ξυπνούσε μαζί σώμα και μυαλό. Πρώτο το ήδη κλασικό 'Losing my edge' που με το επόμενο 'Beat connection' αποτελούν το χρυσό 12ιντσο των lcd από το 2002, ενώ και τα επόμενα tracks αποκαλύπτουν ένα γκρουπ φτιαγμένο για singles (μικρές πικρές αλήθειες...), κάθε κομμάτι και ένας δυναμίτης ενέργειας, attitude και άπειρου hip.
Η κυκλοφορία αυτή έχει τη δυναμική να αποτελέσει ένα δίσκο αναφοράς διαρκείας στο σύγχρονο punk dance στερέωμα που έτσι κι'αλλιώς στερείται σπουδαίων εκπροσώπων (ελπίζω οι Chicks on Speed να μη με παρεξηγήσουν αλλά εδώ μιλάμε για μια κλάση παραπάνω...), τουλάχιστον τέτοιους που να μη μηρυκάζουν τα 80's προκειμένου να μπουν στα charts ή να παιχτούν 1-2 φορές από τον εκάστοτε dj.
Χωρίς να αποτελεί δίσκο σταθμό στα τωρινά δισκογραφικά δρώμενα, το LCD Soundsystem LP είναι μια δουλειά ιδιαίτερης αξίας με περιεχόμενο που συχνά -όχι όμως πάντα- αγγίζει το ideal underground hit.
Προσέγγιση με 'σαρκαστικό σεβασμό' σε μουσικές για αυτούς που η dance μουσική δε γεννήθηκε στα 90's και που σίγουρα δεν είναι υπόθεση μόνο του Σαββατιάτικου clubbing.
CD 1: 8
CD 2: 9
