My first political dance album

(Έχοντας συμβάλλει όσο λίγοι άλλοι στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού club pop ήχου οι Hammond Inferno αποφασίζουν για λίγο να ξεκουραστούν και το ρίχνουν... στα εύκολα. This is my first εύπεπτο-dance άλμπουμ... θα μπορούσαν να ονομάσουν το δίσκο, αλλά κάτι τέτοια δεν είναι politically correct πράγματα στο χώρο του δισκογραφικού εμπορίου).
Οι κυκλοφορίες της Bungalow Records ανακυκλώνονται επικίνδυνα τα δύο τελευταία χρόνια και τα ίδια τα γκρουπ δείχνουν να δανείζονται υπερβολικά τόσο το ένα από το άλλο, όσο και -ως συνήθως- από το παρελθόν. Μόνο οι συλλογές κρατούν πλέον ψηλά το prestige της εταιρείας, ενώ και ο «ήχος» της έχει πια περάσει για τα καλά και στους mainstream χώρους. Φυσιολογικό βέβαια μιας και πρόκειται για έναν καθαρά εμπορικό ήχο, που εκ παραδρομής βρέθηκε under the ground.
Οι Le Hammond Inferno αποτελούν σημαία της εταιρείας και guru πολλών σύγχρονων τους. Η ανάμειξη ηλεκτρονικών στοιχείων με pop αισθητική και η μετάβαση τους σε ένα φουτουριστικό ψυχαγωγικό περιβάλλον αποτελεί σήμα κατατεθέν του γκρουπ. Η ίδια πολιτική ακολουθείται και στο πρώτο τους... πολιτικό άλμπουμ, μόνο που πλέον το χορευτικό στοιχείο έχει πάρει για τα καλά το πάνω χέρι. Τα περισσότερα κομμάτια επιμένουν στη λέξη club (An apple a day) και αφήνουν στην άκρη την (θεμελιώδη) έννοια pop (C.K.- T-Shirts). Περίεργο αυτό για ένα γκρουπ του οποίου η pop αντίληψη πολλές φορές μας έχει ξαφνιάσει στο παρελθόν.
Ενδιαφέρουσες στιγμές ασφαλώς και υπάρχουν. Πρώτη και καλύτερη η spaghetti jazztronica στο F.S.B., ένα κομμάτι κατευθείαν βγαλμένο από την Cineccitta του μέλλοντός μας, με σωστή χρήση των drum machine κάτω από τα πλήκτρα και τις φωνές, όπως τον παλιό καλό καιρό. Τα συνθηματάκια που θα ακούσετε ανάμεσα και μέσα στα τραγούδια ούτε ζωή θα σας αλλάξουν, ούτε ιδέες, απλά καταγράφουν το περιβάλλον στο οποίο ζουν, κινούνται και δημιουργούν οι Le Hammond Inferno (και μάλλον πιστεύουν ότι και εσείς κάνετε το ίδιο!). Οι Kraftwerk δίνουν το παρόν περισσότερο απ 'ότι πρέπει όπως και πολλά δευτεροκλασάτα electro γκρουπ των 80ς (Telex, Flock Of Seagulls κ.λ.π.). Και όσο κι αν πρόκειται για αναφορές αγαπημένες, παρά-είναι στάνταρ πλέον νομίζω...
Για καινούργιες ιδέες, ακόμη πιο έξυπνα samples και περισσότερη διάθεση για εντυπωσιασμό μάλλον πρέπει να περιμένετε την επόμενη εμφάνιση τους. Επί του παρόντος οι Le Hammond Inferno κάθονται αναπαυτικά στο chill out σαλόνι του μεγάρου της Bungalow και συμβιβάζονται με ήχους και διαθέσεις που πλέον σε χίλια δυο σπίτια μπορούμε να τους βρούμε. Τόσο γρήγορα κορεσμός;

To video του (πολύ καλού) 'Easy Listening Superstar' με ευχαρίστηση το δεχόμαστε, δε σώζει όμως τα πράγματα. Πρόκειται για δίσκο που μόνο όταν τον ακούς συνειδητοποιείς ότι είναι καλός, όταν δεν τον ακούς... απλά δεν τον θυμάσαι. Οπότε πως θα βάλεις να τον ακούσεις; Κάποτε η pop ήταν απλή υπόθεση ρε γαμώτο... πως να μπερδεύτηκε έτσι!