Beautiful Scars

Ακόμα και μια πιστή των καναδών ρόκερ (όπως η αφεντιά μου) κινδυνεύει να χάσει το μπούσουλα μέσα στον όγκο της μουσικής που καταφθάνει από την αχανή χώρα με το μότο: A Mari Usque Ad Mare. Και πώς να ξέρω τον LeE HARVeY OsMOND αφού δεν είναι άνθρωπος αλλά το μουσικό project του Tom Wilson; Γιατί, μήπως ήξερα τον Tom Wilson ή τις προγενέστερες μπάντες του Blackie and the Rodeo Kings και Junkhouse; Negative!

Ο Tom Wilson, ο οποίος θεωρείται παλιοσειρά στην καναδέζικη μουσική σκηνή, εξασκήθηκε σε ποικίλα μουσικά είδη (psychobilly/R&Β με τους Florida Razors, western/roots με τους Blackie and the Rodeo Kings, funk/blues με τους Junkhouse) πριν καταλήξει στο σχήμα με τον χιουμοριστικό τίτλο και την περίεργη ορθογραφία - LeE HARVeY OsMOND.

Η πενταμελής μπάντα του Wilson ιδρύθηκε το 2009, όταν ο δρόμος του συναντήθηκε με τους Cowboy Junkies - και τους Skydiggers. Με τη βοήθεια του Michael και της Margo Timmins, η μπάντα έγραψε και κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ της με τίτλο A Quiet Evil στη μικρή ανεξάρτητη εταιρεία των CJ, Latent Recordings. Ακολούθησε το The Folk Sinner το 2013, μ' ένα άτυχο εξώφυλλο και τη σκιά του Gordon Lightfoot να πλανιέται βαριά πάνω του. Φέτος, όμως, φαίνεται ότι η μαγεία των αδελφών Michael & Margo γλύκανε αισθητά το μουσικό αποτέλεσμα, το οποίο αποπνέει μια πιο ομοιογενή goth/psych χροιά, με βάθος και μυστήριο. Επιπλέον, καθώς ο Wilson διαθέτει μια εντυπωσιακά εύπλαστη φωνητική γκάμα, αποδίδει τις σκοτεινές μπαλάντες με τη δεξιοτεχνία δυσοίωνου crooner.

Η συνταγή του Beautiful Scars χρωστάει πολλά στον Chris Eckman και τους Walkabouts, κυρίως την ισορροπημένη ανάμιξη των blues, rock, country & psych folk. Ωστόσο, αυτό που διακρίνει τον Wilson είναι η μετατροπή αυτών των ιδιωμάτων σ' ένα αμιγώς καναδέζικο ύφος. Κι αν πρέπει οπωσδήποτε να συγκρίνουμε το άλμπουμ με κάτι παλιότερο, αυτό θα είναι κάποια κομμάτια των Band και οι παραγωγές του Daniel Lanois.

Η pedal steel κιθάρα του Aaron Goldstein συνομιλεί αδιάκοπα με το σέξι σαξόφωνο σε κομμάτια όπως το Hey Hey Hey, το Blue Moon Drive (δεν νοείται συνεργάτης των CJ που να μη μιλάει για μπλε φεγγάρια), ενώ το φλάουτο δένει απροσδόκητα αρμονικά με το boogie πιάνο και την bluesy κιθάρα στο Loser without your Love (που έχει αντιγράψει τα κόλπα του Jack Nitzsche στο σάουντρακ του Hot Spot). Το Oh the Gods έχει το laidback ύφος του JJ Cale.

Ο Tom Wilson γράφει κομψά, σκοτεινά κι αισθητικά ολοκληρωμένα τραγούδια, τα οποία ξεκινούν από την roots americana αλλά προχωρούν παραπέρα, κοιτάζοντας συγχρόνως προς πίσω - στο μαύρο παρελθόν: στα blues που δεν έχουν καμία σχέση με την καναδέζικη μουσική παράδοση, και στη goth μελαγχολία των απέραντων εκτάσεων που μεγάλωσαν πολλούς σπουδαίους μουσικούς.