The poppy variations
Όταν ήμαστε παιδιά έχουμε εκείνη την επηρμένη βιασύνη να μεγαλώσουμε γρήγορα. Τους τότε ήρωές μας τους σκοτώνουμε μόνοι μας, πιθανόν και χωρίς να το επιδιώκουμε πραγματικά. Ή, στην καλύτερη, απλώς τους απαρνούμαστε, τους αποδυναμώνουμε, τους ανάγουμε σε σύμβολα καθαρά συνειδησιακά και έτσι τους θυμόμαστε. Αν και όποτε. Στην εφηβεία τα διαζύγια είναι δυσκολότερα και σπανίως γίνονται με αναίμακτο τρόπο που να μη σημαδεύεται από τη βίαιη αποκόλληση.
Με τον "προφήτη" Edward Ka-Spel και τους The Legendary Pink Dots από το 'Asylum' μέχρι το 'The Maria Dimension' πήγαμε για κάμποσα χρόνια βήμα-βήμα, σαν σιαμαία αδέρφια. Ίσως γι' αυτό δεν μπορώ να αντέξω κανέναν από τους δύο στην παρακμή τους. Και το 'Poppy Variations' είναι ένας δίσκος παρακμής, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ένας δίσκος που είναι τόσο γεμάτος από τα περασμένα που και μόνον αυτό είναι λόγος για να σταματήσεις μαζί του κάθε νταραβέρι.
Ο Ka-Spel, βεβαίως, μπορεί ακόμη να ακούγεται καταχθόνιος, απόμακρος και τρομακτικός, ερμηνεύοντας το ίδιο ψιθυριστά και δραματικά, όπως τον ξέρουμε. Έχει το απόθεμα έμπνευσης (;) για να γράφει μέχρι σήμερα τραγούδια που θα μπορούσαν να είναι σε οποιονδήποτε δίσκο του, και στίχους εσωστρεφείς, εφιαλτικούς και ακαταλαβίστικους. Στα 'Personal Monster', 'It Doesn't Matter Anyway' και 'The Equaliser' τον ακούω λες και δεν έχει γυρίσει ο χρόνος από το 1988, τόσο βαθιά απαράλλαχτο που με ανατριχιάζει. Ένας βρικόλακας από το χθες που δεν ένιωσε ποτέ του κάτι για μια δυνατή αλλαγή και περιστρέφεται στην αυτή θεματολογία για χρόνια. Σα να μην πέρασε μια μέρα, για να χρησιμοποιήσω μια φράση δημοσιογραφικού κλισέ. Δεν ξέρω αν και στις μέρες μας αυτή η άποψη περί pop είναι επιτυχία. Πάρτε το 'Personal Monster', πιθανόν το καλύτερο track του cd. Είναι η αισθητική του αυτή που έχουμε αποβάλλει και όχι η ομορφιά του.
Να φανταστείς πως ακόμη και εκείνη την τακτική να παίρνει μια συμπαθητική μελωδία και να την βυθίζει σε έναν κυκεώνα ψυχεδελικής ενδοσκόπησης, βάζοντάς την λες ανάμεσα σε σιαγόνες καρυοθραύστη, που είχε αρχίσει με τα δίδυμα 'Shadow Weaver', τη διατηρεί ατόφια. Γι' αυτό και δεν ξέρεις πού θα καταλήξει το 'The Poppy Variations Part 1' μετά το πέμπτο λεπτό, το 'The Hot Breath On Your Neck', το 'L' Oiseau Rare (Parts 1 And 2)' και το δεύτερο μέρος του ομότιτλου. Για αυτό και κατά βάθος δεν σε ενδιαφέρει πια.
Μετά από αυτά, λίγη αξία έχει να αναφερθεί ότι το συγκρότημα άρχισε να δουλεύει σε αυτό το έργο πριν περίπου δύο χρόνια και το ολοκλήρωσε την περασμένη άνοιξη. Όπως και το ότι το 'Poppy Variations' είναι το ένα από τα δύο στούντιο άλμπουμ που έβγαλαν πέρυσι (το άλλο είναι το περισσότερο κιθαριστικό 'The Whispering Wall' στην R.O.I.R.) και αυτό που εκφράζει περισσότερο άμεσα την ηλεκτρονική τους πλευρά, αν υπάρχει τέτοια. Και να σκεφτείς πως το 2003 έκαναν το εξής πρωτόγνωρο, να μην κυκλοφορήσουν τίποτα!
Κάτι, πάντως, οι φράσεις του Niels Van Hoorn σε σαξόφωνο και φλάουτο και κάτι οι κιθάρες του Erik Drost μπορούν να φτάσουν το νήμα, με αρκετή επιμονή, μέχρι τους Van Der Graaf Generator, τώρα που ξαναφτιάχτηκαν.
Μια παράσταση που έχει παγώσει στο χρόνο, να αυτό είναι. Και εννοείται ότι δεν απευθύνεται πλέον σε κανέναν. Απλώς μια μέρα θα ξυπνήσουν από το ερμητικό τους trip, θα γυρίσουν από τη σκηνή προς το ακροατήριο και θα αντικρίσουν κάποιους σκελετούς να κροταλίζουν τους σιαγόνες τους. Η εμμονή τους να παραμένουν ως συγκρότημα κυκλοθυμικοί, ανεξιχνίαστοι και βαρετά μονόχνωτοι σε έναν κόσμο που τους καλεί για το αντίθετο ισοδυναμεί με αυτοκαταστροφή. Εδώ συμπίπτει να δίνεται μαζί με ένα από τα μετριότερα album τους.
