Femina
Συμφωνώ απόλυτα στο ότι ενώ το rock ‘n’ roll είναι κάτι που εδώ και χρόνια όλο πεθαίνει, έρχεται κάποιες φορές εκεί που δεν το περιμένεις και σου χτυπάει το μυαλό και σου τινάζει το σώμα και σε χαράζει και πάλι. Έλα όμως που τελικά συχνότερα πεθαίνει και ξαποσταίνει, παρά προς τη δόξα τραβά. Και σαν το κοιτάς να πεθαίνει τίποτε το συνταρακτικό δε συμβαίνει, απλά βαριέσαι.
Όπως θα βαρεθείς καθ’ όλη- σχεδόν- τη διάρκεια της ακρόασης τούτου του δίσκου του κατά τα άλλα πολλά υποσχόμενου. Διότι βλέπεις στη σειρά ονόματα από ένα σωρό «περίεργους», «ανδρόγυνους», «ιδιότροπους» και «εκκεντρικούς» και το μάτι σου γυαλίζει. Ο Πορτογάλος βασικός πρωταγωνιστής μια ιδιαιτερότητα από μόνος του... No wave blues man της μοναξιάς και της ακρότητας. Και από κοντά μέγας συρφετός... από την Peaches μέχρι την οσκαρική καταπότρια την Asia Argento. Ρε, λες να κρύβεται εδώ καμία φάση σε στυλ Marc And The Mambas, που μαζεύοταν όλοι οι ανώμαλοι και τα κάνανε όλα με διαφορετικό τρόπο και σε στέλνανε;
Θα θελες... Δεν θα θελες.... Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο προβλέψιμα από ότι σε ιδιωτικό νηπιαγωγείο. Και μόνο που είδες διασκευή στο These Boots Are Made For Walking έπρεπε να κόψεις λάσπη. Ωραίος ως τίτλος βέβαια το My Stomach Is The Most Violent Of All Of Italy, αλλά και τα σκαλοπίνια αλά κρεμ μια χαρά ακούγονται μέχρι να τα φας και να λιγώσεις στη δεύτερη πιρουνιά.
Ο Paulo Furtado και οι μπόλικοι καλεσμένοι του λοιπόν θεωρητικολογούν πάνω σε όλα σχεδόν τα επίκαιρα τερτίπια της neo electro/ υπό πανκ κατάστασης, που μαστίζει το rock ‘n’ roll ως προϊόν χωρίς δήθεν ημερομηνία λήξης. Δεν κάνουν τίποτε λάθος και ταυτόχρονα δεν κάνουν και τίποτε εντυπωσιακό. Σκόρπια spoken words που αναγορεύουν τη Lydia Lunch σε μέγιστο Καβάφη, στρατιωτικές μπόσα νόβες με την Phoebe Kildeer, σε πρότυπα ασφαλείας που οι Nouvelle Vague ούτε να τα φτύσουν πλέον. Μια ακατάσχετη παπαρολογία για τον πόνο, την ηδονή αυτού, την μοναξιά, το πάθος αυτής και άλλα τέτοια γοερά, που τελικά καθιστούν το όλο πάνελ αντάξιο μεσημεριανού gossip show και όχι δήθεν odd pop παρέας με τάσεις προς τα άκρα...
Του τάφου σιωπή κατά τα άλλα για το πραγματικό ζητούμενο σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Που θα έπρεπε να είναι ένας κεντρικός πρωταγωνιστής που πραγματικά καίγεται, όπως καιγόταν κάποτε ο αυθεντικός Willing Sinner, και που οι συμπράττοντες έρχονται να τον περιλούσουν με βενζίνη και να τον αποτελειώσουν. Εδώ κάποιος παίζει με κάτι σπίρτα κάπου πέρα... και κάτι περαστικοί ξεφυσάνε ασθμαίνοντας μπας και πάρει μπρος καμιά σπίθα...
Μια υποψία μόνο πυρκαγιάς σε μία μηδενιστική εκτέλεση στο Thirteen των Danzig, που από τη φύση του είναι τραγούδι καταστροφής του φυσικού περίγυρου. Ναι αυτό που το ‘πε και ο Τζόννης ο Μετρητός...
