Η συναυλία στο Παλλάς
Προσπαθώ να ξεπεράσω κάθε εξωτερικό παράγοντα που σε προκαλεί να μην ασχοληθείς με αυτό το CD και να το προσπεράσεις αδιάφορα ξέροντας εκ των προτέρων τι σε περιμένει.
Την αμετροέπεια σε χαρακτηρισμούς και αποθεωτικές παρλαπίπες που συνοδεύουν εδώ και δύο-τρία χρόνια την επιστροφή στην ενεργό δράσης της Λένας Πλάτωνος. Λες και τα είχε ανάγκη όλα αυτά, λες και όσοι την άκουσαν με ουσιαστικό τρόπο έστω και μία φορά την είχαν ξεχάσει ποτέ. Το (δεν περιμέναμε και κάτι άλλο) απαράδεκτο "layout/ artwork/όπως θες πες το", της Lyra, που ξεκινάει από το εξώφυλλο και δυστυχώς δεν σταματάει εκεί. Την αοριστολογική μεγαλοστομία στο εσώφυλλο δια χειρός Αντώνη Μποσκοϊτη (όταν λέμε ότι ένας δίσκος ΤΑΡΑΞΕ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, καλό είναι να επεξηγούμε το "γιατί και το πώς", για να μπορούμε να καταλήξουμε στο "αν πράγματι", από υπερβολές χορτάσαμε. Εγώ πιστεύω ότι τα "νερά" τα τάραξαν οι Νταλίκες του Νικολόπουλου και όχι το Σαμποτάζ και αν θέλετε κάθομαι να το εξηγήσω κι όλα. Άλλο το αν καθόρισε την όποια εξέλιξη του ηλεκτρονικού ήχου εντός συνόρων, άλλο το να τάραξε ολόκληρη χώρα).
Κύρια προσπαθώ να ξεπεράσω την ολοκληρωτικά αδιάφορη αίσθηση που μου άφησαν τα Ημερολόγια του 2008, ένας δίσκος μουσικά απαράδεκτος, αισθητικά ελεγχόμενος και με πομπώδη ευαισθησία να τον διατρέχει παντού (το είχε επισημάνει και ο Αντώνης Ξαγάς), που κατ' εμέ εκθέτει την πάντοτε (μέχρι πρόσφατα) προχωρημένη, αληθινή και μετρημένη, άρα πραγματική, ευαισθησία στην οποία μας είχε συνηθίσει η Πλάτωνος.
Όλα τα παραπάνω με κράτησαν μακριά από τις ζωντανές εμφανίσεις της Λένας Πλάτωνος, είτε στο Παλλάς, είτε προηγουμένως σε πιο "δικούς μας" χώρους, όπως το Block 33 στη Θεσσαλονίκη ή το Κύτταρο στην Αθήνα. Τα μηνύματα που έπαιρνα δεν με έπειθαν και η ψυχαναγκαστική ευαισθητοποίηση εν μέσω μηχανιστικά στημένης νοσταλγίας δεν είναι το καλύτερο μου. Περιέργως όμως την κυκλοφορία του παρόντος CD την υποδέχτηκα κατ' αρχήν θετικά, κυρίως επειδή είμαι και εγώ της άποψης ότι το ΣΑΜΠΟΤΑΖ πρέπει επιτέλους να ακουστεί όπως του πρέπει. Τελικά όμως σε αυτή τη ζωή, καθώς φαίνεται, άλλα μας πρέπουν και άλλα μας περιμένουν στην επόμενη γωνία.
Αν το αυθεντικό ΣΑΜΠΟΤΑΖ "θάφτηκε" σε απαράδεκτο mastering, engineering και κάθε άλλο γερούνδιο που δεν επιτρέπει στη μουσική να πλησιάσει ατόφια τον ακροατή της, το ζωντανά ηχογραφημένο ΣΑΜΠΟΤΑΖ (με fillers από ολόκληρη τη δισκογραφία της Πλάτωνος, δυστυχώς και από τα ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ, που ακούγονται να υστερούν ακόμη περισσότερο εν μέσω της σύγκρισης) είναι ένα φιάσκο που δεν ξέρεις από πού να το πρωτοπιάσεις για να μην το χαρακτηρίσεις έτσι.
Καταρχήν οι μουσικοί και ο τρόπος που αποδίδεται η μουσική. Ξεχάστε τα περί ηλεκτρονικής πρωτοπορίας κλπ. Το "Να συναντηθούμε στο Σαλούν" μετατρέπεται σε κακοκουρδισμένο ρυθμοηλεκτρικό κακέκτυπο του αυθεντικού και τα τύμπανα των Απάτσι ακούγονται πλέον σαν κρουστά σε live της Αρβανιτάκη. Το "Τι νέα Ψιψίνα" ομοίως μετατρέπεται από σοκαριστικά ηλεκτρονικό σε κάτι που θυμίζει ψευδοelectropop των ελληνικών 80s σε στυλ Πωλίνας, Ευλαμπίας και ούτε καν Ρίτας Ριτάκι. Σώζεται μόνο ό,τι ακουμπάει σε ένα πιάνο και δεν απαιτεί ενορχηστρώσεις και ηλεκτρονικές παρεμβάσεις. ΟΚ, καλώς εγκαταλείφθηκαν τα αστεία και παρωχημένα ελεκτρομπίτια των Ημερολογίων, αλλά έπρεπε σώνει και καλά να ακούσουμε την Πλάτωνος σε εκτέλεση πιάνο μπαρ; Ήμαρτον! Το "Σαμποτάζ" απόλυτο ναδίρ του δίσκου και ως προς την ερμηνεία του Παλαμίδα (σχεδόν σαν να κοροϊδεύει το τραγούδι ακούγεται) και ως προς τον ψευτοηλεκτρικό ήχο, που για χρόνια ταλαιπώρησε το ελληνικό τραγούδι στα χέρια κάθε Τσακνή και Μαχαιρίτσα, και ποτέ δεν περιμέναμε να τον ακούσουμε και στην Πλάτωνος.
Και να ήταν μόνο η μουσική και οι μουσικοί. Ο Παλαμίδας, που λέγαμε και παραπάνω, σκοτώνει ακόμη τα τραγούδια που ο ίδιος αποθέωσε στο παρελθόν. Κανείς άλλος δεν μπορούσε και δεν θα μπορεί ποτέ να τα πει, αλλά πλέον δεν μπορεί να το κάνει ούτε ο ίδιος. Οι "Εμιγκρέδες της Ρουμανίας" ακούγονται αγνώριστοι και δεν μας αρέσει πλέον να τους ακούμε να μιλάνε ούτε καν με την όποια ηχομόνωση προσφέρει ο θάλαμος του ασανσέρ. Η αφήγηση του Παλαμίδα ούτε σε παιδική εκπομπή του στυλ ο Παραμυθάς δεν θα μπορούσε να σταθεί. Στη φράση "....να διακηρύξει τα ανθρώπινα δικαιώματα", οι δύο τελευταίες λέξεις λέγονται με τέτοιο στόμφο λες και θα ακολουθήσει ψήφισμα στον ΟΗΕ για την οριστική κατάργηση τους. Παρακάτω η Αμερικάνικη Πρεσβεία εκφέρεται ως το απεχθέστερο στοιχείο εξουσίας στον Πλανήτη Γη. Αυτά τα τραγούδια ήταν κάποτε τραγούδια απλά και μετρημένα και για αυτό το λόγο μας άγγιξαν. Έντεχνες και τεχνηέντως εμφατικές ερμηνείες τους αφαιρούν τα πάντα. Πως δεν φέρανε και τον Λέκκα να τα πει... και να κουνάει τα χέρια πέρα δώθε. Ευτυχώς έμειναν ανέγγιχτα από όλα αυτά και η Ρόζα Ροζαλία και ο Χορός των Μπιζελιών.
Οτιδήποτε άλλο ειπωθεί και για την έκδοση και για το περιεχόμενο, θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί ότι αγγίζει τα όρια της εμπάθειας διότι τα πράγματα χειροτερεύουν σε κάθε επόμενο τραγούδι, οπότε καλύτερα να σταματήσουμε κάπου εδώ. Αν υπάρχουν άλμπουμ που δεν αξίζουν να αναφέρονται στη δισκογραφία σπουδαίων καλλιτεχνών, τότε η σπουδαιότατη Λένα Πλάτωνος μόλις πρόσφατα απέκτησε το δικό της. Ίσως να έπρεπε να γίνει και αυτό κάποτε.
