Ημερολόγια
"Η διδακτική ξεκινάει όταν ο δάσκαλος αρχίζει να μαθαίνει από τους μαθητές"... Θα αποτολμούσα να συμπληρώσω τη ρήση του Δανού φιλόσοφου Κίρκεγκορ: και όταν τον ξεπερνάν οι μαθητές του! Το "Άμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρονες" των αρχαίων Σπαρτιατών...
Καιρό τώρα κυκλοφορούσαν τα νέα υποδορίως στην πόλη... Η Λένα ετοιμάζει νέα τραγούδια... Επιστρέφει στα αγαπημένα της ηλεκτρονικά κυκλώματα, εκείνα με τα οποία είχε υφάνει ιστούς μοναδικής γυναικείας ευαισθησίας, αποδεικνύοντας συνάμα ότι η ποίηση δεν είναι τα μέσα, είναι η ευαισθησία και η έμπνευση του δημιουργού... Είναι καλύτερα κιόλας! Είχε βουτήξει στην άβυσσο αλλά τώρα έχει ανέλθει πάλι δυνατή... Έφυγε δε από το εμπόλεμο αστικό χάος και την περιοχή της αμερικάνικης πρεσβείας, εκεί όπου εξάντλησε "τις πιθανότητες ευτυχίας", και μετακόμισε στα ήσυχα προάστια...
Θα ακουστούν (ήδη ακούγονται!) πλειοδοσίες έντυπων δακρύων και περιφορές συναισθημάτων, ύμνοι και λιβανωτά, καλολογικά στοιχεία... Η προσμονή και η απουσία αρδεύουν την υπερβολή... Τα αξίζει; Ανεπιφύλακτα ναι! Κάποτε είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη της Μαργαρίτας Καραπάνου (άλλη μία γυναίκα που έκανε την αρρώστια της τέχνη): "Δεν χάθηκε ο κόσμος να πεις μια λέξη παραπάνω. Εκείνο που έχει σημασία είναι να μην πεις μια λέξη λιγότερη". Ανεπιφύλακτα; Όμως... Κάτω από το έντονο λαμπρό φως, χάνονται οι λεπτομέρειες, οι αποχρώσεις, τα πράγματα συντήκονται και μοιάζουν ίδια... Και τα "Ημερολόγια δεν στέκονται ισάξια δίπλα στο "Γκάλοπ"... Ούτε στις "Μάσκες ηλίου"... Σκέφτομαι ότι η άνευ όρων παράδοση πάντοτε έβλαψε... Τους ηττημένους αλλά και τους νικητές! Και κυρίως τους ερωτευμένους...
Είχα καιρό να νιώσω αυτό το αίσθημα... Σάββατο βράδυ, λίγο πριν ο πυρετός αρχίσει ν' ανεβαίνει, έπαιρνα το δρόμο για το σπίτι με την αδημονία να βάλω το CD... Ευνουχισμένος από το μπούκωμα ένιωσα ξανά να ανακαλύπτω έναν χαμένο εαυτό... Ακόμη νιώθω, ακόμη βλέπω...
Άκουσα μία, δύο, τρεις, πολλές φορές... Απέμεινα μετά και ατένιζα αρκετή ώρα την σελίδα που με τρόμαζε με τη λευκότητα της... Πόσο δύσκολο αλήθεια είναι όταν γράφεις για έναν δίσκο να υιοθετείς μια νηφάλια και αποστασιοποιημένη προσέγγιση, αφήνοντας στην άκρη τις προσωπικές σου θετικές ή αρνητικές προκαταλήψεις και να αντιμετωπίζεις τον όποιο δίσκο σαν έναν αποκλειστικά και μόνο μουσικό έργο! Και τα "Ημερολόγια" είναι δύσκολο να μην τα ακούσεις ως συμπάσχων... Να λοιπόν που η άγνοια κάποιες φορές είναι λυτρωτική, ακόμη και απελευθερωτική...
Πρώτο αίσθημα... Μια μικρή απογοήτευση... Είναι βαρύ το παρελθόν, άδικες οι συγκρίσεις... Ας είναι! Το εναρκτήριο "Σ' αγάπησα", το οποίο είχε διαδοθεί πρόσφατα με κυριακάτικη εφημερίδα, με τις techno κλιμακώσεις του θυμίζει στιγμές από τον δίσκο που είχε κάνει ο Μιχάλης Δ. με την Τάνια Τσανακλίδου, για να μείνουμε εντός συνόρων. Ο ήχος σύγχρονος και μοντέρνος, ψηφιακός... Η αναλογική εποχή είναι πια παρελθόν μακρινό, τα αυτιά και οι αντένες συντονισμένες σε νέα ακούσματα, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές... "Σ΄ αγάπησα"... Η φωνή ακούγεται διαφορετική, τα χρόνια έχουν επικαθίσει πάνω της, η δε παραγωγή την έχει φέρει στο προσκήνιο, εκτεθειμένη... "Γέρασες, γέρασα...".
Υπάρχουν μεγάλες στιγμές στον δίσκο... Το λεπταίσθητο "Ραντεβού" με την αφοπλιστική μελωδία του... Η ρωσική ελεγεία την οποία τραγουδά η άγνωστη μου Viktoria Bozhyk (και πως να μην είναι, αφού πρόκειται για την οικιακή της βοηθό!), ακούγεται λες και κουβαλά κάτι από τον ανήμερο νόστο του μετανάστη... Και πάνω απ' όλα... Η "Θάλασσα"... Βραδινό beat, σαν να χτυπά άτολμη καρδιά, κρύα ανάσα, και ένα ηλεκτρονικό ρίγος διατρέχει τη ραχοκοκαλιά του τραγουδιού... "Τη θάλασσα, δέκα τέσσερα χρόνια είχα να τη δω...". Συγκλονιστική...
Από την άλλη όμως υπάρχουν και κομμάτια που παραδέρνουν ανάμεσα σε προβλέψιμα και συμβατικά σχήματα, στουντιακά κολπάκια εύκολα ακόμη και για κάποιον αρχάριο, τα οποία βασίζονται περισσότερο στην ατμόσφαιρα παρά στη μελωδία και μοιάζουν πιο πολύ με αφορμές να ειπωθούν οι στίχοι παρά με αυτάρκεις οντότητες.
Οι οποίοι στίχοι πάντοτε ήταν σημαντικοί στη μουσική της Πλάτωνος! Εδώ όμως είναι η καρδιά, ο βασικός πυλώνας... (ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ο δίσκος βγαίνει από την εταιρεία ενός ποιητή και όχι από μια συμβατική δισκογραφική). Και ενώ όπως παλιά, είναι φορτισμένοι από αλληγορίες, εγκεφαλικούς συμβολισμούς και σουρεαλιστικές εικόνες, τώρα τα θέματα είναι διαυγή και σαφή... Η ζωή της είναι ολόκληρη εδώ, εκτεθειμένη με αφοπλιστική ειλικρίνεια, με μια ποιητική του πόνου σε ένα παράφορο ημερολόγιο ζωής, τόσο παράφορο που σε φέρνει σε αμηχανία... Ενοχλητική αμηχανία μπροστά στη γύμνια; Είναι που η έκθεση της ψυχής και του πόνου μοιάζει με μια έκθεση ωμοτήτων (για να θυμηθώ τον Ballard); Μια προσωπική παρέκβαση... "Αλίμονο στους δυνατούς και ευαίσθητους... Εξουσιάζονται από τους αδύναμους και αναίσθητους" τραγουδά ένας τυπικά πομπώδης Παλαμίδας... Φοβάμαι τους ευαίσθητους... Είναι ικανοί να προξενήσουν άφατο πόνο για να προασπίσουν την ευαισθησία τους... Κλείνει η παρένθεση!
Το γενικότερο κλίμα αποθέωσης, "τοτεμοποίησης" και μυθοποίησης το οποίο διαβλέπω να καλλιεργείται γύρω από την Πλάτωνος έχω την αίσθηση ότι αδικεί κατά βάση και την ίδια και το έργο... Όχι μόνο επειδή ο πληθωρισμός ροκανίζει τις αξίες, όπως διδάσκει και η ...χρηματοοικονομική! Αλλά και επειδή το "ποιός είναι ο ποιητής", ούτε ανυψώνει ούτε καταρρακώνει το οποιοδήποτε έργο... Και εν τέλει δεν αφορά κανέναν, παρά μόνο κάποιους μικρόκοσμους... Στους δίσκους, στα βιβλία, στα έργα τέχνης δεν αναζητούμε τη ζωή και την προσωπικότητα του δημιουργού... Αναζητούμε τον εαυτό μας... Το προκρούστειο "τί θέλει να πει ο ποιητής" πάντα μου φαινόταν μια τεράστια ανοησία... Το ζήτημα είναι τι σου λέει ΕΣΕΝΑ ο ποιητής!
__
