Old ideas

Πώς να είναι άραγε όταν πλησιάζεις τα 80, αλλά μέσα σου κυλάει ακόμα το ποτάμι της δημιουργίας; Πώς να είναι άραγε όταν οι κριτικοί παίρνουν το νυστέρι τους και σε ανατέμνουν ζωντανό ακόμα, όταν σε προτιμούν πεθαμένο και πάνω σ' ένα βάθρο; Όπως έκαναν στον Johnny Cash, για παράδειγμα, που έπρεπε να αρρωστήσει για να τον αποδεχτούν; (Ενώ τους Kris Kristofferson και Willie Nelson τους έχουν χ****, αφού στέκονται κοτσονάτοι ακόμα στη σκηνή). Ο Lenny συνεχίζει την πορεία του, διότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Όπως τη συνεχίζει ο Γούντι Άλεν, όπως έκανε ο Μπέργκμαν μέχρι την τελευταία του στιγμή, όπως έκανε ο Πικάσο. Κι αν περιμένει κανείς ένα δίσκο παρόμοιο με όλους τους προηγούμενους, για να έχει μία ακόμα αφορμή για θάψιμο, τότε ας "ακονίσει" το φτυάρι του. Ο Cohen δεν ήταν ποτέ πρωτοπόρος μουσικός. Δεν άλλαξε τον ρου της μουσικής. Ήταν και παραμένει ποιητής, ένας μοναδικός υμνητής του έρωτα και του θανάτου, της μοναξιάς και της μεταφυσικής ανησυχίας. Κι αν ερωτευτήκαμε κάποτε τη φωνή του να απαγγέλλει τους στίχους του, μπορούμε να ακούσουμε με απόλυτη ηδονή τον καινούργιο του δίσκο. Τον οποίο ευφυώς ονομάζει Παλιές Ιδέες.

Ο ποιητής συνδιαλέγεται με τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο: "I love to speak with Leonard / he's a sportsman and a shepherd / he's a lazy bastard living in a suit". Ο ποιητής προβλέπει το μέλλον του, ή μάλλον το τέλος του δρόμου: "I got no future, my days are few". Ο ποιητής ερωτεύεται ακόμα, αφού όπως είπε κι ο ίδιος παλιότερα, για τον έρωτα δεν υπάρχει γιατρειά, είτε νέος είσαι είτε γέρος: "Had to go crazy to love you, You who were never the one". Και πιο κάτω: "O solitude of longing / Where love has been confined / Come healing of the body / Come healing of the mind".

Σε κάθε δίσκο του Cohen το παιχνίδι παίζεται τελικά στην ενορχήστρωση και τη διαχείριση της ποιητικής ραχοκοκαλιάς. Στο Old Ideas, τον Cohen συνοδεύει η μπάντα που τον ακολουθεί τα τελευταία χρόνια στις συναυλίες του. Και οι παραγωγοί (Patrick Leonard, Anjani Thomas, Ed Sanders & Dino Soldo) έχουν ντύσει τις σχεδόν ψιθυριστές ερμηνείες του με γλυκά κιθαριστικά περάσματα κι ένα αρχιλαούτο, τα γνωστά αέρινα φωνητικά των αδελφών Webb, πλήκτρα κι ένα πνευστό αραιά και πού. Η ρυθμική βάση παραμένει αυτό και μόνο` μια βάση για να ξετυλίξει ο Lenny τις σκέψεις του.

Είναι πολύ πιθανόν (και μακάρι να κάνω χοντρό λάθος), ότι ο Cohen θα μας αποχαιρετίσει μ' αυτό το δίσκο. Μ' ένα δίσκο μελαγχολικό, όπως πάντοτε, απαισιόδοξο, όπως πάντοτε, τρυφερό και ειρωνικό, όπως πάντοτε. Δεν περιμέναμε τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Ένα άλμπουμ που αξίζει να αγοράσει κανείς και για το εσώφυλλο με τις ζωγραφιές του Cohen, τις αναπαραγωγές των στίχων του και τη συνολική του σύνθεση.