(...το όπλο των Levellers έπαψε να είναι ο κόσμος, ακριβώς γιατί έχασαν το πνεύμα των νέων καιρών. Στόμα με στόμα πλέον μεταφέρεται το μυστικό ότι την αρχηγία της 'επανάστασης' την πήραν οι Rage Against The Machine- και με το δίκιο τους...).
Δεν μπήκα στον πειρασμό να ξανακούσω- μετά από πολλά χρόνια το ομολογώ- κάτι από τις παλιές δουλειές των Levellers, έστω το γεμάτο συναρπαστική ενέργεια 'Levelling The Land' lp που κάποτε δονούσε επικίνδυνα την πάντα ερεθισμένη εφηβική μου ψυχολογία. Aντιμετωπίζω έτσι το 'Hello Pig' σε μία φαινομενικά αυτόνομη θέση σε σχέση με το υπόλοιπο έργο των δημιουργών του, και πάλι όμως αδυνατώ... Αδυνατώ να κατανοήσω αν η ανοησία του τίτλου απευθύνεται γενικά και αόριστα στα 'γουρούνια' τούτου εδώ του κόσμου, άμεσα στον κάθε υποψήφιο ακροατή, ή ακόμη χειρότερα σε μένα προσωπικά. Αδυνατώ ακόμη να αντιληφθώ πως και γιατί η Κούβα είναι αυτή που βλέπει τον κόσμο να καταρρέει, με μπλαζέ υφάκι μάλιστα. Πήγαινει τόσο καλά η επανάσταση και δεν το είχα πάρει χαμπάρι; Και πότε άραγε θα βαρεθούν τα συγκροτήματα να φτιάχνουν τραγούδια πάνω σε φράσεις όπως 'Edge Of The World', 'φωνές στον άνεμο' και λοιπές παρόμοιες συμβουλές του Πρακτικού Οδηγού Για Τραγουδοποιούς Που Έχουν Ξεμείνει. Οι Levellers κάποτε είχαν ήχο που μπορούσε να σε χτυπήσει και στο στομάχι αν ήθελε, κάποτε τα έγχορδα τους έφτασαν πολύ κοντά στον ορισμό των «punk βιολιών» που σε τινάζουν από τη θέση σου, και τέλος -για αυτό είμαι σίγουρος- o Chadwick υπήρξε κάποτε τραγουδιστής με ψυχή και τσαμπουκά, που με ένα βλέμμα του ξεσήκωνε τα πλήθη των καταλήψεων και των φεστιβάλ, δημιουργώντας έστω και για λίγο την ψευδαίσθηση του ότι «κάτι όντως συμβαίνει». Αν λοιπόν υπάρχουν ακόμη πραγματικές καταλήψεις οι Levellers καλύτερα να μην τις επισκεφτούν. Εκτός κι αν οι ανήσυχοι έφηβοι σήμερα έχουν όρεξη για χλιαρά folk rock άσματα με πολιτικές αναφορές επιπέδου κνίτικου καφενείου, για μια μπάντα κουρασμένη που πλέον παίζει το banjo της καθισμένη στα τέσσερα και όχι τινάζοντας στον αέρα τα μαλλιά της. Κάπου στη μέση βρίσκεται το 'Sold England', που παρά την τιτλοφορημένη του αφέλεια καταφέρνει και χαρίζει ψήγματα ενδιαφέροντος -εφιαλτικά αναπτυσσόμενο και μονότονα οργανωμένο- σε έναν κάθε άλλο παρά ενδιαφέροντα δίσκο. Προσοχή όμως στις ατόφιες μπαλλάντες του δίσκου. Ξέρετε πόσο απέχει ένα νεο folk τραγούδι με λυρικά φωνητικά, βιολιά, πιάνα και μαντολίνα από ένα A.O.R. χασμουρητό που σε στέλνει κατευθείαν για ύπνο; Ελάχιστα! Για αυτό για δείτε αν αγοράσατε ποτέ εκείνο το best of των Levellers και αφήστε εμένα νε περιμένω νε τελειώσει ο δίσκος, να βρω μια Exodus!