Μυστικοί Κήποι/ Χρώματα

Για τους/τη Λευκή Συμφωνία και την επαναδραστηριοποίησή τους και τη σχέση τη δική μου μαζί τους τα έχω πει διεξοδικά εδώ, και δε θα μπορούσα να προσθέσω πολλά ακόμα. Θα μπορούσα όμως να πω κάμποσα επάνω στους δύο αυτούς δίσκους τους, που επιτέλους ξαναποκτούν βινυλιακή υπόσταση μετά από τόσα χρόνια που είναι άφαντοι από τα ράφια των δισκοπωλείων και ήταν σχετικά δύσκολο να αποκτήσει κανείς μέχρι σήμερα. Έχει μεσολαβήσει έκτοτε μία ακόμη φορά που τους έχω δει ζωντανά επίσης, που σημαίνει ότι τα τραγούδια τους έχουν κάνει έξτρα δουλίτσα μέσα μου κι έχουν παίξει κάποια επιπλέον παιχνίδια στη μνήμη και τον ψυχισμό μου.

Το ντεμπούτο τους λοιπόν, οι‘Μυστικοί Κήποι’, είχε βγει το δυσοίωνο έτος 1986, και λέω δυσοίωνο επειδή έτσι μου φαινόταν τότε. Ίσως να είχε να κάνει και με τα πράγματα που άκουγα εκείνη την εποχή, και με εκείνα που διάβαζα, κι οπωσδήποτε οι ήχοι που άκουσα σ’ αυτό τον δίσκο έκαναν πιο έντονη και βέβαιη την εντύπωση και την εμπειρία μου αυτή. Εκεί που οι συμμαθητές μου ντύνονταν σαν την καλή χαρά κι απολάμβαναν τη νιότη τους, εγώ είχα αγοράσει ένα μεταχειρισμένο παλτό από το Μοναστηράκι, το είχα στολίσει με διάφορες κονκάρδες που εναλλάσσονταν επάνω στο πέτο του και περίμενα τη συντέλεια του κόσμου, ή κάτι που να της μοιάζει πολύ. Τα τραγούδια του δίσκου αποτελούσαν το κατάλληλο σάουντρακ για τις ημέρες εκείνες, δίνοντάς τους ταυτόχρονα μια ομορφιά που ασφαλώς μπορούσα να αξιολογήσω τότε, αλλά εκτίμησα ακόμη περισσότερο αργότερα και οπωσδήποτε μέχρι και σήμερα, που καλούμαι να ακούσω και πάλι αυτό το ιστορικό μπουκέτο κομματιών.

Η δύναμη των Μυστικών Κήπων κρυβόταν παντού: στους στίχους με τον ζοφερό αλλά ακαταμάχητα ποιητικό χαρακτήρα, στο παίξιμο της μπάντας που ηχεί αψεγάδιαστο ακόμη και αυτή τη στιγμή, έως και στο εξώφυλλο που με το δικό του τρόπο ήταν παρόμοιο με εκείνο του ‘Closer’ σε μια λιγότερο πεσσιμιστική εκδοχή του. Όλα τα παραπάνω μπορεί να τα απολαύσει κανείς εκ νέου με την επανέκδοση του δίσκου σε επανεπεξεργασμένη μορφή (λέγε με remastered) και με νέα βελτιωμένη σύνθεση. Ήτοι, όχι μόνο το εξώφυλλο έχει ρετουσαριστεί ελαφρώς για προσαρμογή στον νέο αιώνα, όχι απλά είναι τυπωμένος σε βιολετί βινύλιο –μόνο και μόνο για ένα έξτρα φετιχιστικό ατού για όσους δίνουν σημασία σε τέτοιου είδους πράγματα, στην προκειμένη περίπτωση δεν πρέπει να το πάρουμε σαν καθρεφτάκι για τους ιθαγενείς– αλλά περιλαμβάνει και κάποια επιπλέον κομμάτια που είχαν ηχογραφηθεί εκείνη την περίοδο και ακούγονται τώρα για πρώτη φορά.

Εκεί λοιπόν που είχα μείνει να θαυμάζω μετά από όλα αυτά τα χρόνια το μεγαλείο του ‘Ποιος Θα Διώξει Μακριά Τη Θλίψη’ ή να ανακαλύπτω εκ νέου το λευκό funk του ‘Λευκό Φως’, έρχεται το ‘Μελαγχολία’ (προφανώς) να συμπληρώσει το παζλ του αυθεντικού μίνι άλμπουμ με τα έξι κομμάτια, ένα θλιμμένο τραγούδι που ίσως αν είχε βρει τελικά το δρόμο του στον δίσκο να ήταν σήμερα ένα ακόμη classic του καταλόγου τους.

Στη δεύτερη πλευρά κρύβονται κι άλλες εκπλήξεις, διαφορετικές μάλιστα από τα bonus κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει στη cd έκδοση του δίσκου κάποια στιγμή στα μέσα των ‘90s. Εδώ πια συναντούμε 7 κομμάτια από μια ζωντανή τους εμφάνιση στις Φυλακές Κορυδαλλού το 1986, κι ανάμεσά τους υπάρχουν τρία ακόμη που ακούγονται για πρώτη φορά, τα ‘Κάποια Μορφή Θανάτου’, ‘Πανικός’ και ‘Υγρό Καρδιακό Άρωμα’. Ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη (για εμένα τουλάχιστον) είναι η παρουσία πέμπτου μουσικού στη σκηνή μαζί τους, του Πέτρου Πρωτόπαπα στο σαξόφωνο και το φλάουτο, ο οποίος δίνει άλλη ορμή και ηχητική υπόσταση στη μουσική τους. Θεωρώ ότι ίσως να ήταν ακόμη καλύτερη η μπάντα εάν ο συγκεκριμένος ήταν μόνιμο μέλος τους αλλά τώρα πια μόνο να ευχόμαστε μπορούμε και να κρατάμε ότι περισώθηκε από εκείνο το ντοκουμέντο. Το ζήτημα είναιότι το σύντομο αυτό σετ δίνει νέα διάσταση στο γνώριμο ύφος του γκρουπ, κι ως εκ τούτου κρίνεται απαραίτητο να το ακούσετε όπως και δήποτε!

Τα‘Χρώματα’ κυκλοφόρησαν μια δεκαετία αργότερα, που πιθανώς να θεωρείται μια ολόκληρη ζωή για τα μέτρα και σταθμά κάποιων, και πράγματι έτσι ήταν για την πορεία της Λευκής Συμφωνίας. Στο διάστημα αυτό, το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει δύο ακόμη άλμπουμ, είχε δοκιμάσει την τύχη του μετακομίζοντας στη Γερμανία κι είχε διάφορες ανακατατάξεις στη σύνθεσή του. Λογικά, ο ήχος στο τέταρτο –και τελευταίο τους, μέχρι τη στιγμή που μιλάμε, ποιος ξέρει τι μπορεί να μας φέρει το μέλλον…– άλμπουμ είναι πολύ διαφορετικός από εκείνον του ντεμπούτο τους. Το πέπλο μελαγχολίας που κάλυπτε τους Μυστικούς Κήπους έχει πλέον ανασηκωθεί από τον ήχο τους, κι εδώ ακούγονται πολύ πιο δυναμικοί και φωτεινοί. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται με διάφορους τρόπους για άλλη μπάντα, αν δεν έλειπαν τα χαρακτηριστικά φωνητικά μα και οι στίχοι του Θοδωρή Δημητρίου να δίνουν ένα εμφανώς συγκεκριμένο στίγμα. Διαφαίνεται επίσης μια ανάγκη του γκρουπ να γράψει πιο προσιτά στο ευρύτερο κοινό τραγούδια, κι ίσως να γίνονταν ένα πολύ μεγαλύτερο σε δημοτικότητα γκρουπ αν δεν ερχόταν το τέλος τους μετά την κυκλοφορία του δίσκου.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που προσφέρονται για ανακάλυψη στο δίσκο. Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για έναν δίσκο που δεν έχει ακουστεί όσο θα έπρεπε, εντύπωση που μπορεί να είναι και λανθασμένη εδώ που τα λέμε. Προσωπικά με είχε ξενίσει ο ήχος τους όταν είχαν κυκλοφορήσει τα ‘Χρώματα’, κι ακούγοντας τα τραγούδια του μετά από όλα αυτά τα χρόνια στις πρόσφατες συναυλίες τους μπόρεσα να τα εκτιμήσω όπως τους άξιζε. Οι νεοφερμένες τότε κιθάρες του Σωτήρη Καστάνη φλερτάριζαν έντονα με τον αμερικάνικο grunge ήχο που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή και δεν ήταν my cup of tea προφανώς, οπότε κάτι με κρατούσε σε κάποια απόσταση από το να μπω ολοκληρωτικά στο πετσί του άλμπουμ (το ίδιο ισχύει με το έντονα τσαμπουκαλεμένο μπάσο του Διογένη Χατζηστεφανίδη, τώρα που το σκέφτομαι). Τώρα το ακούω με άλλο αυτί κι ανακαλύπτω το γκρουπ σε πλήρη φόρμα και με συνθέσεις που φέρουν ατόφια τη στάμπα του συγκροτήματος – ενδεικτικά θα αναφέρω το κάλεσμα-σε-γιορτή ‘Το Μέλλον Είναι Τώρα’ και το ανθεμικό ‘Κάθε Στιγμή (Τραγούδι Στον Άνεμο)’. Στη νέα έκδοση του δίσκου, εκτός από τη χαρά του να βλέπετε ένα μπλε αυτή τη φορά βινύλιο να περιστρέφεται στο πλατώ του πικάπ σας, θα βρείτε και δύο ακυκλοφόρητα και πάλι κομμάτια, τα ‘Ελεύθερη Πτώση Από Τον Ήλιο’ και ‘Κάτι Πιο Μεγάλο Από Τη Ζωή’, από την ίδια ασφαλώς εποχή και στο ίδιο ύφος με τα υπόλοιπα του δίσκου. Πρόκειται απλά για ένα μικρό κερασάκι σε μία τούρτα που πολλοί περίμεναν να κάνει την (επαν)εμφάνισή της και τα έφερε έτσι η άτιμη ζωή που όντως έγινε το όνειρο πραγματικότητα!

8,5/7,5