Lhasa

Καλωσήρθατε ξανά στο '97-'98, εεε... στο '03-'04 ήθελα να πω, συγνώμη, τι τρέμουλο κι αυτό, δεύτερο σερί λάθος, τον Απρίλιο του '09 ακριβώς, κι αυτήν τη φορά το 'χω σιγουρέψει... Βλέπετε, ακόμα και σε κείνες τις περιπτώσεις που μία τραγουδίστρια/ συνθέτρια μάς επισκέπτεται τόσο αραιά, ο κάποτε νέος δίσκος της είναι κάτι σαν αναπόφευκτο εν ισχύ. Μόλις 3 άλμπουμ σε 12 χρόνια έχει βγάλει η Lhasa De Sela, δεν είναι και για πανηγυρισμούς το νούμερο. Το μόνο καλό που 'χει είναι κλεισμένο μπρος-πίσω με εισαγωγικά, "καλό": πως πήγε έστω και συμπλεγματικά, αυτοκτονικά αλλιώς, αντίθετα στο καταναλωτικό ρεύμα, δεν έγινε ένα μικρό κομμάτι πληροφορίας που επαναλαμβάνεται περιοδικά σ' ένα χείμαρρο. Όλα τα άλλα του είναι κακά (κανονικά αυτά), το βασικότερο δε, είναι ότι την ξεχνούν, όποτε επανέρχεται χρειάζεται να συστήνεται εξαρχής, κι ούτε λόγος για να γίνει ντίβα, φυσικά.

Επιπλέον, έχει και μία άλλη ιδιαιτερότητα στις τόσες: το κάθε άλμπουμ της φτιάχτηκε και με διαφορετικούς συντελεστές (στα δύο προηγούμενα όχι τελείως, στο νέο όμως ναι). Το πρώτο της "La Llorona" ήταν αποτέλεσμα άπιαστης συνεύρεσης με τον κιθαρίστα-συνθέτη Yves Desrosiers, με αύρα world music χαμηλού ιξώδους, απ' τα αγαπημένα ισπανόφωνα όσων το 'χουν στις δισκοθήκες τους, εξ ιδίων σκεπτόμενος. Το επόμενο "The Living Road" ήταν που τη γνώρισε στον ευρύ κόσμο, ο οποίος κι ανακάλυψε τάχιστα το χρυσό προθάλαμο, το τι εστί ντεμπούτο-φωτιά, δηλαδή. Η ίδια ωστόσο, μπορεί να γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη, τότε το '72, μπορεί να πέρασε αρκετά απ' τα παιδικά της χρόνια περνώντας και προς τις δύο κατευθύνσεις τα σύνορα Η.Π.Α. Μεξικού, ελέω γονέων, όταν έληξε με το νομαδιλίκι όμως και πήρε μόνη της τις αποφάσεις, εγκαταστάθηκε στο Μόντρεαλ, κι ας τραγούδησε λίγο στα γαλλικά στο μεσαίο της δίσκο, τα ισπανικά το κρύβανε το θέμα... Κι επομένως, αργά ή γρήγορα (αργά) τής ήταν εύκολο και κοντινό να διαβεί το κατώφλι του Hotel 2 Tango και του λόγου της, εδώ άλλοι κάνουνε ταξίδι... Ε, αυτό συνέβη στο τρίτο, φετινό της cd, όλο αγγλόφωνο, όλο υπό το πρίσμα μιας alternative country με συναφείς directly επιρροές από γκόσπελ, μπλουζ κ.λπ. και τους δυο πασίγνωστους της Constellation εν ενεργεία, Howard Bilerman και Thierry Amar.

Έτσι όπως την έκανε, ολόκληρη η δισκογραφίας της από ένα πράγμα συνδέεται: τη φωνή της. Η οποία έχει την κοντράλτο δυνατότητα να ανεβάσει και μέτρια τραγούδια, είναι χαρακτηριστική -Nico+Antony Hegarty; Σκίζουμε από φαντασία-, αλλά όχι και στο να κάνει θαύματα. Το "Lhasa" ξεκινάει με αρκετά καλό ζέσταμα ("Is Anything Wrong"), συνεχίζει με το σπουδαίο "Rising", γίνεται εξαιρετικό στο "Love Came Here", τελείως vintage αλά seventies Tom Waits, λες από juke box με 45στροφα, και μετά αρχίζει να μην είναι τόσο σίγουρο, ξαναπιάνει τη σπουδαιότητα αρκετά πιο κάτω, στα "Where Do You Go" και "The Lonely Spider", ενώ στα τρία τελευταία τρακ κοιτάς το ρολόι, τα πιο μέτρια με διαφορά.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως μπορεί 5,5 χρόνια να μην είναι αρκετά για ένα συμπαγές σετ 12 νέων τραγουδιών, κι ας έχεις και την καλύτερη φωνή του κόσμου, άσε που κι αυτή σαν κάπως να παθαίνει με την άκρατη αγγλικούρα, χάνει ολότελα τον εξωτισμό της φορές-φορές. Αν λάβω υπόψη κι ότι στο σάιτ της δε είδα ημερομηνίες για λάιβ τουρ, κρατάω απ' το cd αυτήν στο παριζιάνικο "Olympia" στα μέσα του Οκτώβρη, οι συνήθειες της κυρίας δεν αισθάνομαι να αλλάζουν: πάλι θα μπει σε φάση ενδοσκόπησης για το αν θέλει να συνεχίσει τρέχοντας γρηγορότερα όλο αυτό που κάνει, ή προτιμά να αδειάσει βαλίτσες και να την ξαναδούμε όταν περάσει τα σαράντα. Τις άλλες φορές άδειασε τις βαλίτσες, τώρα που 'ναι και μεγαλύτερη τι λέτε να κάνει; Δεν είναι όλοι Portishead...