Supernova

Ο δημόσιος καυγάς με τον Snik στα Mad Video Awards (2019), η συνέντευξη στον Γρηγόρη Αρναούτογλου, αλλά και μια τρέχουσα διαμάχη με τον Υποχθόνιο, στοιχειοθετούν έναν πήχη αναγνωρισιμότητας για τον Light από τη Θεσσαλονίκη, μαζί ασφαλώς με τον τίτλο «ο αγαπημένος ράπερ του Γιάννη Αντετοκούνμπο». Ο Hawk από την Κατερίνη, πάλι, αν και τον πήραν κι αυτόν τα σκάγια του Snik στο "Karma", μετράει τη δική του δημοτικότητα στη βάση της σαρωτικής επιτυχίας "Caliente" (2019), με Mente Fuerte & Baghdad. Κάπως έτσι, το συνεργατικό άλμπουμ που λάνσαραν ανήμερα Χριστούγεννα του 2020 πέτυχε ένα γκελ κατανοητό ακόμα και σε όσους δεν νιώθουν να τους αφορά το χιπ χοπ κλαδί που συνήθως κατατάσσεται στην trap ταμπέλα.

Τηρουμένων δηλαδή όλων των αναλογιών, είναι σαν να έβγαζαν στα 1980s κοινό δίσκο η Πωλίνα με την Αλέξια –θα το μάθαιναν και όσοι δεν τις άκουγαν. Πρόκειται επίσης για χρήσιμο συνειρμό, γιατί ορισμένοι δημοσιογράφοι που έγιναν (και) κριτικοί έχουν ίσως μπερδέψει πράγματα τα οποία καλό είναι να μένουν χώρια: κάτι που μετατρέπει σε εγχώριο νόμισμα ό,τι φιγουράρει στις ψηλές θέσεις των αμερικάνικων charts, δεν είναι σώνει και ντε «καλό». Ούτε και «πρέπει» να μας απασχολεί περισσότερο από κάτι άλλο. Άλλωστε η κατανόηση μιας εποχής (ή, έστω, της νεολαίας της) προϋποθέτει ενασχόληση με κάθε πτυχή. Πόσο μάλιστα αυτής της εποχής, που είναι φύσει πολυδιασπασμένη, με γούστα ακομπλεξάριστα και ρευστά.

Παραμερίζοντας όμως τον Αντετοκούνμπο, το Spotify και τα συναφή, τι μένει; Η απάντηση χωράει αρκετή συζήτηση, όπως και κάθε τι στον κόσμο το οποίο δεν είναι ακριβώς κακό, μα δεν είναι και οφθαλμοφανώς καλό. Πάντως δεν συμβαίνει τίποτα που να έχει αντίστοιχο εκτόπισμα με την αστεράτη πρόσοψη. Αντιθέτως, το Supernova μοιάζει σαν ατέλειωτη τραμπάλα εντυπώσεων: επί 30 λεπτά, μουσική, στίχοι και ερμηνείες κεντρίζουν την προσοχή, ενώ ταυτόχρονα αυτοϋπονομεύονται· μοιάζοντας μερικές φορές με σατιρικά σκετσάκια του Κύπριου γιουτιούμπερ 2J.

Δεν είναι δηλαδή ότι τα beats που σκάρωσαν στα μετόπισθεν ο Baghdad με τον Skive δεν ηχούν λειτουργικά και «φρέσκα». Είναι πως το λιτό του χαρακτήρα τους δεν ξεχωρίζει πάντα από το απλοϊκό ή/και το αναμενόμενο. Δεν είναι επίσης ότι ο Light με τον Hawk δεν αποτυπώνονται πειστικά αλληλοσυμπληρώμενοι, ως μούμπλε-μούμπλε ράπερς μιας εποχής που φαίνεται να έχει αποφασίσει ότι δεν παίζει πια σημαίνοντα ρόλο η ικανότητα να τα φτύνεις όπως ο Eminem στο "Godzilla". Είναι ότι τα κύρια όπλα τους, η χύμα μαγκιά του πρώτου και η αναστοχαστική μελαγχολία του δεύτερου, φοριούνται συχνά-πυκνά ως στυλ. Τέλος, δεν είναι ότι οι στίχοι δεν διαθέτουν αξιοπρόσεχτες γωνιές. Τι ωραίο το «Oh mama, είδαμε από την αλάνα τα θαύματα», πόσοι δεν θα 'θελαν το «Τηλέφωνα στο αθόρυβο, βόλτα στη Σελήνη» ως συμβολισμό της σεξουαλικής πράξης, με πόσο μη πολιτι-κορέ χιούμορ αυτοπροβάλλεται ο Light ως «Μαύρος Χιού Χέφνερ από την Ξηροκρήνη», τονίζοντας έμμεσα ότι είναι Σαλονικιός με κενυάτικο αίμα.

Πόση υπομονή χρειάζεσαι όμως για να εντοπίσεις τέτοιες οάσεις σε έναν καταιγισμό αχρείαστων αγγλικών λέξεων, κάνοντας διαρκές σλάλομ ανάμεσα σε slang γελοιότητες τύπου «Οι δρόμοι με είχαν σε headlock» και «Βγαίνω απ' το store είναι όλα new new» (παρεμπιπτόντως ακούγεται σαν «νου νου», παραπέμποντας έτσι στο γνωστό γάλα)... Και πόσο σκόντο να κάνεις με όλα αυτά τα «πουτάνες» και «αδερφές», επειδή συμβαδίζουν ίσως με μια ταξικά οριοθετημένη αρρενωπότητα, ανδρωμένη στα μακεδονίτικα πεζοδρόμια; Μια επίσης με τα φράγκα που έβγαλε ο Βαγδάτης, μια με τα πουτανάκια που 'χει ο Light στην πίπα, μια με κάτι ...σταφύλια στη νότια Γαλλία, ξεμακραίνουμε απ' όσα έθιγε ο Hawk στο "Εδώ Είναι Ελλάδα", πίσω στο 2016. Έστω κι αν κανένας δίσκος δεν (πρέπει να) αξιολογείται μόνο βάσει στιχουργικού επιπέδου, δεν μένει μια ενοχλητική εντύπωση ότι οι δυο συνεργάτες επιδιώκουν να τους χειροκροτήσουμε όχι για τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους ή τη ματιά τους στην κοινωνία, αλλά επειδή ζουν ένα κωστοπουλικό όνειρο σε συνέχειες;

Δεν αμφισβητώ φυσικά ότι το Supernova είναι ένα έργο με αντίκτυπο: βλέπουμε όλοι τα νούμερα και, ακόμα και για τους καχύποπτους που κόβουν κάτι, είναι μεγάλα. Ούτε υπάρχει αντίλογος στο ότι αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του χώρου του. Ωστόσο τίποτα από τα παραπάνω δεν αποτελεί κριτήριο αισθητικής αποτίμησης. Η τελευταία οφείλει να επισημάνει το «κάτι» που πράγματι διαθέτει ανά στιγμές ο δίσκος, αφού τόσο το σούπερ χιτ "Voodoo", όσο και τα "Oh No", "Oh Mama", "Λίγη" συντονίζουν εύηχα και κομματάκι εθιστικά την προσπάθεια των Light & Hawk με μια πλευρά της νεανικής έκφρασης των χρόνων μας. Ταυτόχρονα, όμως, οφείλει και να υπογραμμίσει ότι αυτό το «κάτι» απομένει ανεπεξέργαστο και εν πολλοίς ανολοκλήρωτο, να θαλασσοδέρνεται ανάμεσα σε επίκαιρες ανουσιότητες. Όπως συμβαίνει δηλαδή και με τον διεθνή μέσο όρο της παραγωγής που μπαίνει κάτω από την trap ομπρέλα.