Transmission of all the good-byes

Άλλοι προτιμούν το Άγιο Όρος απ'το ιατρείο του ψυχαναλυτή τους, ο Pascal Humbert των Passion Fodder παλιά και 16 Horsepower καινούργια, προτιμά - όπως κι ο πρώτος διδάξας Captain Beefheart - την Mojave desert της California για το ραντεβού με τον... παραμελημένο εαυτό του και την απαιτητική του μούσα.
Σ'αυτήν αποτραβήχτηκε πριν μερικά χρόνια κι αφού απέβαλε από μέσα του τις τοξίνες του πολιτισμού, ανέσυρε απ' τη μνήμη του το βαλιτσάκι με τις ιδέες που είχε συγκεντρώσει μεθοδικά την προηγούμενη δεκαετία. Μετά από πολύμηνη συνεύρεση μαζί τους, διάλεξε τις δώδεκα ομορφότερες και με τη βοήθεια της κιθάρας, του μπάσου, του οργάνου, του κλαρινέτου κι ενός - δυο ακόμα, τις έκλεισε για πάντα στο μαγικό κουτάκι.
Χάνεσαι μέσα στα σιωπηλά τοπία του "transmission...". Τα ακουστικά όργανα σε υπνωτίζουν με το τεμπέλικο γρατσούνισμά τους. Νοιώθεις να εξαϋλώνεσαι ακολουθώντας τις νότες που χάνονται στην απεραντοσύνη της ερήμου. Ο ήχος που έκανε πολλούς να λατρέψουν τους Calexico, οδηγείται στα άκρα από τον Pascal Humbert. Ο σφυγμός του έχει πέσει στα μισά και οι αντηχήσεις φτιάχνουν την ατμόσφαιρα εκείνη που οι κριτικοί δίσκων ροκ συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν 'στοιχειωμένη'. Και ελαφρώς μελαγχολική. Τα τέμπο είναι αργά, τα όργανα λίγα και συγκρατημένα, το ambient είναι η καλύτερη λέξη για να περιγράψεις μια μουσική που παίζεται όμως χωρίς συνθεσάιζερς. Λες και το στοίχημα του δημιουργού της είναι να καταφέρει να οδηγήσει τον ακροατή σε κείνη την ιδιαίτερη κατάσταση μεταξύ ύπνου - ξύπνου. Χωρίς καμιά δόση υπερβολής, η έλλειψη φωνής και στίχων περνάει εντελώς απαρατήρητη. Τα κομμάτια του "transmission.." ακούγονται με κλειστά μάτια και τη φαντασία να ζωγραφίζει αέρινες μορφές. Πόσο καιρό είχε να κυκλοφορήσει τέτοια μουσική, δε θυμάμαι. Το "Paris, Texas" και το "Alamo Bay" μου ήρθαν στο μυαλό. Κι οι Horsepower έχουν κάποια 'ανεμοδαρμένα' κομμάτια μα είναι η φωνή που τα... χαλάει.
Something affected him down in the desert...