Where you go i go too
Αν τώρα αυτός ο Νορβηγός απ' το Όσλο, ονόματι Hans-Peter Lindstrom, αλλά κι όπως αλλιώς κι αν τον έλεγαν η πορεία του μέχρι να φτάσει στο "Where You Go I Go Too" είναι το άξιο αναφοράς, είναι παράδειγμα για το πώς δουλεύουν πλέον τα πράγματα -δηλαδή τελείως απρόβλεπτα, σαν την κίνηση Brown στη Φυσική- εντάξει, θα συνηθίσουμε στην ιδέα ότι οι νεοφώτιστοι καλλιτέχνες "μπορούν" να ξεκινήσουν τη δισκογραφία τους πρώτα με μία συλλογή με singles τετραετίας, εδώ μεταξύ 2003-06, βγήκε απ' τους ίδιους εκδότες πριν δύο χρόνια, αμέσως μετά μ' ένα δίσκο συνεργασία, εδώ πέφτουμε πάνω στον περσινό των Lindstrom & Prins Thomas, κι ύστερα αφού δεήσουν, αυτοί κι όλοι οι γνωστοί κι άγνωστοι θεοί, να παραδώσουν στο δήμο το θεωρητικό τους "ντεμπούτο", ως ντεμπούτο, και να ετοιμαστούν για τις φωτογραφήσεις...
Μέχρι τότε όμως η διαδρομή, ο χρόνος κι η τριβή έχουν αφήσει τα σημάδια τους παντού, και φυσικά στις ηχητικές επιλογές και στο στιλ. Βλέπε το γιατί το "Where You Go I Go Too" είναι πλημμυρισμένο μ' έναν παλιό ηλεκτρονικό ήχο, τίγκα στα στερεότυπα, κι έχει μόλις τρεις τίτλους να επιδείξει εντός του με διάρκειες από δέκα έως τριάντα λεπτά! Για τους μουσικούς, δεν μπορώ να σας περιγράψω επακριβώς τα συναισθήματά τους σ' ένα τρακ όπως το ομότιτλο που αγγίζει το μισάωρο, για τους ακροατές ωστόσο συχνά είναι ένας μαραθώνιος. Το προκείμενο όμως εξαιρείται, και μόνον όταν το ακούς το πιστεύεις ολότελα, αφού τουλάχιστον εκ του κατορθώματος ξεπερνιέται το να είναι το μέγεθος το παραμικρό πρόβλημα. Και δη με ευτελιστικά ανέλπιστη ευκολία. Το "Where You Go I Go Too", το κομμάτι, είναι μεταβλητό, εξαρχής επισφαλές ή κι επικίνδυνο, ωστόσο στο ρεζουμέ φτιάχνει μια ποικιλία από παγιδευτικά καμπανιστούς ήχους που δεν αρνείσαι να της δώσεις αυτό που θέλει, αξία.
Κι επειδή το τρακ του γενικού τίτλου μπαίνει πρώτο, είναι και το πιο μακροσκελές, αλλά και με τις περισσότερες ψυχολογικές επιρροές (μεγάλοι παράγοντες και του λόγου τους), "καπελώνει" και τα υπόλοιπα δύο. Ακούσια, γίνεται το επίκεντρο γύρω απ' το οποίο θα περιστρέφεται εφεξής κάθε συζήτηση γι' αυτό το cd. Όπως τότε με τα extended των δώδεκα ιντσών, δηλαδή, που η α' πλευρά έλειωνε κι η πίσω έμεινε δυσανάλογα ανέγγιχτη... Υπάρχει εντούτοις και το δικαίωμα, το "Grand Ideas" είναι δύο κλάσεις κατώτερο, και το "The Long Way Home" λίγο καλύτερό του, αλλά αμφότερα άπαξ και κατακτηθούν μια φορά, χάνουν το ενδιαφέρον τους γρήγορα...
Στη μουσική του, ο Lindstrom κάνει πειράματα εποχών κι ασκήσεις καλής υποκριτικής όπου οι επιστήμονες του ρυθμού δοκιμάζονται στο να αποδώσουν ή και να ενδώσουν στην ατμόσφαιρα. Ο Giorgio Moroder να διασκευάζει Tangerine Dream; Πραγματικά παρά τρίχα! Ο Trevor Horn να διασκευάζεται από τον Jean-Michel Jarre; Στο τσακ και θα 'πεφτε με καρμπόν! Εν κατακλείδι, ο εσωτερικός κόσμος υπερέχει σε ευθεία αναμέτρηση του εξωτερικού, είναι απέραντος. Αυτό είναι το πλεονέκτημα μπουλντόζα.
Η πιο διαδεδομένη δήλωση του Hans-Peter Lindstrom που κάνει γύρους και γύρους στο ίντερνετ είναι η εξής αστεία: "Συνειδητοποίησα ότι δουλεύοντας μέσα σε διάρκεια 30 λεπτών αντί των 5 εξαναγκάστηκα να σκεφτώ πολύ διαφορετικά απ' ό,τι συνήθιζα"... Διαβάζοντάς την καταλαβαίνει κανείς και το γιατί έχει τέτοιο σουξέ. Ο τύπος παραδέχεται το αυτονόητο λες κι ανακαλύπτει το αδιανόητο! Έτσι είναι κι η μουσική που γράφει: όμορφη, εύκολη, με χαμηλό ιξώδες, πιασάρικη, μελωδική και προπάντων με ισχυρή δράση, ώστε να συγκρίνεται με στιχουργήματα ποιητών, που εντούτοις απαγγέλλουν άλλοι για να μη σπαταλάμε ενέργεια και να τα ακούμε με τα μάτια κλειστά. Κι ας πρόκειται για ινστρουμένταλ... Τουλάχιστον...
Lend an ear to: Where you go i go too
