In the maybe world
Παραβαίνοντας για πολλοστή φορά τον όρκο της να μην ξαναβγάλει δίσκο, η ακριβοθώρητη Lisa Germano επιστρέφει με ένα νέο album, στην ετικέτα Young God του Michael Gira. Tα πράγματα θα έρθουν λίγο-πολύ ως εξής: το "In The Maybe World" θα πουλήσει ελάχιστα, η Germano θα απογοητευτεί για ακόμα μια φορά, θα ξαναορκιστεί να μην ηχογραφήσει τίποτα για το υπόλοιπο της ζωής της, μετά θα αλλάξει γνώμη, και τελικά θα έχουμε ένα νέο δίσκο κάπου γύρω στο 2010. Μέχρι τότε, το "In The Maybe World" θα είναι το album που θα κρατάει συντροφιά στους πιστούς φίλους της, ένα μουσικό έργο αρκετά παρόμοιο με τον προηγούμενο δίσκο της δημιουργού "Lullaby For Liquid Pig", ίσως κάπως απλούστερο, αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και πιο προσιτό για τον ακροατή που δεν είναι προετοιμασμένος να εκτεθεί στις φαινομενικά λεπτεπίλεπτες και πολύπλοκες εμμονές της Germano.
Οι εποχές που η Lisa Germano μπορούσε να θεωρηθεί ως μια αντι-Liz Phair για ένα πιο ενήλικο ακροατήριο έχουν παρέλθει προ πολλού: στα χρόνια που η Germano απολάμβανε την υποστήριξη της 4AD, έμοιαζε ορισμένες φορές να αυτοσαρκάζεται για την υπερβολική της εσωστρέφεια, ίσως κάπου και να διασκεδάζει με την εικόνα που έβγαινε προς τα έξω, αυτή μιας ψυχικά ασταθούς τραγουδοποιού που αισθανόταν ανέκαθεν πιο άνετα σε μια διαφορετική διάσταση από αυτή που αναπνέει και κινείται ο υπόλοιπος κόσμος. Από πωλήσεις μπορεί να μην πήγε και πολύ καλά, ωστόσο η Germano κατέκτησε την άνευ όρων εκτίμηση των συναδέρφων της (π.χ. Neil Finn, Johnny Marr, Calexico, ο Ε των Eels, και αμέτρητοι άλλοι), καθώς και των ανθρώπων των ανεξάρτητων labels (για το "Lullaby For Liquid Pig", υπήρξαν ουκ ολίγες ετικέτες που μονομάχησαν για να το διεκδικήσουν). Και φυσικά και των ακροατών της. Ίσως και του πιο έξω κόσμου: κομμάτια της έχουν ντύσει κάμποσα soundtracks από μικρότερες ή μεγαλύτερες ταινίες, ενώ στην μετά-"Bohemian Like You" εποχή, ένα τραγούδι της έντυνε τη διαφήμιση ενός σαμπουάν (αυτό με την αθλήτρια που ετοιμάζεται να κάνει άλμα εις μήκος και αρχικά νομίζεις ότι διαφημίζει σερβιέτα).
Από το τελευταίο της album στην 4AD (το "Slide" του 1998) μέχρι σήμερα, ο μικρόκοσμος της Germano έχει γίνει σκοτεινότερος: δεν υπάρχουν πια inside jokes, η μυστηριώδης κοπέλα στα εσώφυλλα δείχνει πλέον οριστικά χαμένη στις δικές της σκέψεις, ενώ απούσες είναι και οι δυο-τρεις ανάλαφρες (σχετικά μιλώντας πάντα) στιγμές που υπήρχαν σε κάθε δίσκο της για να αποφορτίζουν το βαρύ κλίμα. Η Germano προσεγγίζει πλέον το υλικό της με μινιμαλιστικό τρόπο: γαντζώνεται από μικρές μουσικές φράσεις και τις εξερευνά σε βάθος, αδιαφορεί παντελώς για κομμάτια με τη συμβατική δομή verse / bridge / chorus, και μοιάζει περισσότερο να σκηνοθετεί παρά να συνθέτει μεμονωμένα τραγούδια. Το φαιδρότερο αστείο που θα μπορούσε πλέον να πει κανένας στη Germano θα ήταν να κυκλοφορήσει ένα single. Ένα παλιότερό της κομμάτι, τo θαυμάσιο "Making Promises", ήταν ένα τραγούδι που θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί ως single, και αρχικά είχε σχεδιαστεί να αποτελέσει τον επίλογο του "Lullaby For Liquid Pig". Τελικά το τραγούδι δεν μπήκε στο album, και από τότε η τύχη του αγνοείται, κάτι που σημαίνει ένα από τα εξής δύο: είτε η Germano απορρίπτει συνειδητά ο,τιδήποτε εξόφθαλμα προσιτό, είτε δίνει την έμφαση στο συνολικό κλίμα των albums της, αφήνοντας παρά έξω κομμάτια που ξεχωρίζουν ηχητικά από τα υπόλοιπα.
Ακούγοντας το "In The Maybe World", γίνεται ολοφάνερο πως η Germano δεν ενδιαφέρεται να φτιάξει έναν τυπικό δίσκο - συλλογή των πιο πρόσφατων συνθέσεών της, αλλά αντί για αυτό, εμμένει σε ένα συνολικό concept: δε μας δίνει τόσο καινούρια τραγούδια, αλλά μάλλον στοχεύει στο να δημιουργήσει μια πολύ συγκεκριμένη ατμόσφαιρα - αυτήν ενός σουρρεαλιστικού παραμυθιού (το κομμάτι "In The Land Of Fairies", εκτός από το ότι είναι η καλύτερη σύνθεση εδώ μέσα, είναι και αυτή που περιγράφει και καλύτερα το κλίμα του δίσκου). Έτσι, στα 34 σχεδόν λεπτά που διαρκεί το album, ακούμε κάτι σαν σχέδια τραγουδιών, ημιτελείς ιδέες και σκόρπια ηχητικά μοτίβα, ενώ εδώ μέσα υπάρχει και το πιο τρυφερό "explicit lyric" που έχετε ακούσει ποτέ, ένα αιθέριο ρεφραίν που πηγαίνει "go to hell / fuck you", για να καταλήξει σε ένα "I love you / I love you too" ("Red Thread"). Στα χέρια ενός λιγότερου ικανού τραγουδοποιού το όλο εγχείρημα θα μπορούσε εύκολα να ναυαγήσει, το κατόρθωμα της Germano όμως είναι πως έχει ντύσει τη μουσική της με τόση φαντασία και τέτοια ζωηρά χρώματα, που ακόμα κι αν υπάρχει η αίσθηση του πρόχειρου, δεν μπορεί παρά να συναρπάσει. Το παράλληλο σύμπαν της Germano είναι μια διαδοχή επίμονων ήχων που ακούγονται εξίσου γλυκεροί όσο και εφιαλτικοί, σαν ένα χαλασμένο μουσικό κουτί που βγαίνει εκτός μέτρου και ρυθμού, φέρνοντας στο μυαλό σκονισμένες αποθήκες με παλιά παιχνίδια ή ιστορίες του Άντερσεν ιδωμένες μέσα από την αισθητική ενός remote viewer.
Με λίγα λόγια, όσοι αγαπήσατε το "Lullaby For Liquid Pig" θα βρείτε εδώ μέσα μια αντάξια συνέχειά του, ενώ όσοι επιχειρούν να προσεγγίσουν τη μουσική της Germano για πρώτη φορά, ας πλησιάσουν με προσοχή: το "In The Maybe World" είναι σαν ένα βιβλίο με απόκοσμα παραμύθια που είναι μάλλον ακατάλληλο για παιδιά, μιας και πέρα από την ονειροπαρμένη πρόσοψη με τις νεράιδες και τα φιλόξενα φαντάσματα, υπάρχουν και κάμποσες "disturbing" και απειλητικές λεπτομέρειες που κάνουν την όλη ατμόσφαιρα σκοτεινή και ιδιαίτερα ιδιοσυγκρασιακή. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα album για όλες τις ώρες ή για όλες τις διαθέσεις, όταν όμως σε πετύχει στο αδύνατο σημείο σου, τότε θα καταρρίψει τις αντιστάσεις σου.
