Best of

Έρωτας παλιός και μεγάλος... Είχα χρόνια να τη δω... Μάθαινα από τρίτους τι έκανε... "Αντώνη εσύ είσαι;" μου μίλησε πρώτη. Δε δυσκολεύτηκα να την αναγνωρίσω. Αναρωτήθηκα... Είναι αυτή για την οποία κάποτε "έκοβα" φλέβες, αυτή για την οποία είχα περάσει ώρες ατελείωτες, κοιτάζοντας το ταβάνι και αναπολώντας τη μορφή της, αυτή που βυθιζόμουν στα μάτια της και ανατρίχιαζα; Πόσο προδομένος είχα αισθανθεί... Τα χρόνια πέρασαν, και οι παλιές αγάπες πήγαν στον παράδεισο... Μελαγχολική διαπίστωση! Φανταζόμουν αυτή τη συνάντηση με παθιασμένο θυμό και συσσωρευμένη πικρία. Και όμως, ακόμη και τώρα, με τόσα κύματα χρόνου ανάμεσά μας, μετά από λόγια και πράξεις στυφές, μέσα σε εκείνα τα μάτια, σ' αυτό το κάποτε αγαπημένο σώμα, διακρίνω σημάδια, σπαράγματα και ξέφτια εκείνης της παλιάς αγάπης. Και ίσως δεν το ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά μέσα μου την είχα ήδη συγχωρήσει... H δύναμη της αγάπης...

Έρωτας παλιός και μεγάλος... Είχα χρόνια να την ακούσω ουσιαστικά... Μάθαινα από τρίτους τι έκανε... Μουσικά έντυπα την εξυμνούσαν, έγραφαν για το παρελθόν της στους Dead Can Dance και αποθέωναν τη φωνή της. Και όμως, αναρωτιόμουν... Είναι αυτή η ίδια Lisa, εκείνη που με τη φωνή της κατάφερνε να συλλάβει ένα πολύτιμο θραύσμα από το άπιαστο, άφραστο, άρρητο και άναρθρο των ιερότερων περιοχών του συναισθήματος, εκείνη που είχε συντροφέψει τις ατελείωτες ώρες που κοιτούσα το ταβάνι, σκεφτόμενος "εκείνη"; Εκείνη που η "Περσεφόνη" της ήταν σαν μια επίκληση σε γλώσσα αρχαία σε κάποιον άγνωστο Θεό... Που η "Cantara" της ζωντάνευε λες μπροστά στα μάτια μου εικόνες άγριας, αναγεννησιακής ομορφιάς. Τότε που αισθανόμουν απελπιστικά φτωχή την ανθρώπινη λαλιά...

Βυθίζομαι στην κινούμενη άμμο των αναμνήσεων... Πόσο προδομένος είχα αισθανθεί! Οι οιωνοί είχαν βέβαια, σημάνει από νωρίς. Από το "Serpent's egg" ήδη. Τα χρόνια πέρασαν... Για να φτάσουμε σε εκείνο το ανεκδιήγητο "Spiritchaser"! Έθνικ τυποποιημένα και στείρα έμπνευσης σχήματα για δυτικούς αστούς που ψάχνουν ψευδο-εξωτικές (κατά προτίμηση ανατολίτικες), ανώδυνες μουσικές για χαλάρωση από το ...αστικό τους άγχος. Και η solo συνέχεια; Απλώς αξιοπρεπείς μουσικές για χολιγουντιανά έπη τύπου "χιτώνας-σανδάλι-σπαθί"; Χρυσή μετριότητα; Έστω και βραβευμένη με ...Σφαίρα πολύτιμου μετάλλου; "Πού 'σαι νιότη που 'λεγες πως θα γινόμουν άλλος;". Μελαγχολική διαπίστωση... Η φωνή βέβαια, υπήρχε πάντα. Αυτή η φωνή! Δεν φτάνει όμως... Η φωνή είναι απλά και μόνο ένα όργανο, ένα όχημα... Το πόσες οκτάβες πιάνει (λες και είναι αυτοκίνητο!), τα άψογα τεχνικά χαρακτηριστικά, αφορούν τους τεχνοκράτες ακροατές της μουσικής, τους θαυμαστές του αποστειρωμένου ορθολογιστικά ωραίου. Δεν αρκεί π.χ. η φωνή ώστε να μετουσιώσει ένα παγερό, αποστραγγισμένο από κάθε πάθος "See the sun"... Πού είναι η αισθητική έκσταση του "The promised womb"; Η κάθαρση του "The host of Seraphim"; Πώς να σταθεί δίπλα στην κατανυκτική εσωτερικότητα του "Sacrifice" (από τη συνεργασία της με τον Pieter Bourke) η τετριμμένη new age αισθητική του "Go forward", που κάνει την Enya να μοιάζει η καλύτερη τραγουδίστρια του κόσμου; Η σύγκριση είναι καταλυτική! Και ίσως άδικη...

Είχα ξεκινήσει να γράψω αυτό το κείμενο "φτιαγμένος" με επιθετικές και αφοριστικές τάσεις! Και όπως θα καταλάβατε, δεν είμαι αντικειμενικός κριτής (ποιος είναι;) Ακούγοντας όμως, ξανά και ξανά τη συλλογή, γλύκανα... Γιατί ακόμη και στις πολλές μέτριες, βαρετές στιγμές της υπήρχαν σημάδια, σπαράγματα και ξέφτια εκείνης της χαμένης από παλιά μαγείας... Και πριν από την εκπνοή της τελευταίας νότας, την είχα ήδη συγχωρήσει... Η δύναμη της μουσικής...