Immortal memory
Aπό τότε που διαλύθηκαν οι Dead Can Dance, τα δύο βασικά τους μέλη έχουν διαγράψει αντιδιαμετρικές πορείες: ο μεν Brendan Perry έχει κυκλοφορήσει μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια ένα και μοναδικό solo album, το συμπαθητικό (έτσι απλά) "Eye Of The Hunter" του 1999, ενώ η Lisa Gerrard βρέθηκε σε ένα ζενίθ δημιουργικότητας και πέρασε επιτυχώς στο χώρο των soundtracks, με κορυφαία στιγμή τη συμμετοχή της στο "Gladiator", για τη μουσική του οποίου κέρδισε χρυσή σφαίρα και φλερτάρισε και με το Όσκαρ.
Η αλήθεια είναι πως πάντοτε η Lisa Gerrard είχε το παράστημα μιας ντίβας, κι αυτό ίσχυε από τις πρώτες κιόλας μέρες των Dead Can Dance: μια αυστηρή, δωρική μορφή που μπορούσε να διακόψει μια συναυλία των Dead Can Dance στη μέση και να προσβάλλει μπροστά σε όλο το ακροατήριο τον μουσικό που θα έκανε λάθος σε κάποια νότα (έχει συμβεί!). Αν τύχαινε να τη δω μπροστά μου, πιθανότατα θα αισθανόμουν όπως όταν με εξέταζε στον πίνακα η ηλικιωμένη και αγέλαστη κακιά μαθηματικός του λυκείου με τα γκρι μαλλιά κότσο και τα γυαλιά - κουκουβάγια. Τώρα μάλιστα που έχει φτάσει πια να θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες δημιουργούς και από ένα ευρύτερο κοινό, τη φαντάζεται κανείς να δουλεύει στο studio δίνοντας διαταγές από εδώ και από εκεί και να χαστουκίζει στην ψύχρα όποιον session μουσικό δεν απέδωσε τις παρτιτούρες με τον τρόπο που θα έπρεπε.
Παράλληλα με αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς ότι λόγω της ενασχόλησής της με τα soundtracks, η Gerrard έχει πλέον μπει σε ένα καλούπι, επιβάλλοντας στον εαυτό της να συνθέτει έχοντας στο μυαλό της κάποια εικόνα. Χαρακτηριστικό είναι πως το "Immortal Memory", η τρίτη solo προσπάθειά της που δεν αποτελεί τη μουσική κάποιας ταινίας, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το soundtrack του "Gladiator II" ή κάποιας ταινίας από αυτές που προβάλλονται μονάχα τη Μεγάλη Εβδομάδα. Μάλιστα, εδώ έχει στο πλάι της και τον Patrick Cassidy, τον οποίο είχε γνωρίσει κατά την ηχογράφηση του "Gladiator" και τον οποίο ενδεχομένως ορισμένοι να θυμούνται ως συνεργάτη του Hans Zimmer στο (τι πρωτότυπο!) soundtrack του "Hannibal".
Είναι συνεπώς εύλογο να πει κανείς πως το "Immortal Memory" είναι ένα επικό soundtrack για μια ταινία που δεν υπάρχει. Ασφαλώς, σε αυτή τη διαπίστωση δε βρίσκεται τίποτα το μεμπτό, και ακόμα κι αν βάση για το album αποτέλεσαν ό,τι περισσεύματα υπήρχαν από τις προηγούμενες δουλειές και των δύο μουσικών, η ουσία είναι πως το "Immortal Memory" είναι τόσο πλούσιο σε συναίσθημα και σε αισθαντικότητα που δεν έχεις παρά να υποκλιθείς για άλλη μια φορά στο μεγαλείο της Lisa Gerrard, έστω κι αν γνωρίζεις πως πρόκειται για ένα δίσκο που στάθηκε εύκολη υπόθεση για αυτήν (...και ευτυχώς που δεν πρόκειται να διαβάσει αυτό το κείμενο γιατί τώρα θα ήθελε να χαστουκίσει κι εμένα).
Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως στο "Immortal Memory" δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει από τις μουσικές της για τα soundtracks ή μέσα στον προηγούμενο δίσκο της "Duality" του 1998, αλλά και πάλι, όσα συμβαίνουν στο "Immortal Memory" είναι αρκούντως περιπετειώδη για να σε εκστασιάσουν. Τα θέματα του album προκαλούν για άλλη μια φορά βαθιά κατάνυξη και καθαρό δέος, σα να διαθέτουν μια πνευματικότητα που δεν μπορεί κανείς να συλλάβει με λέξεις. Αυτό συμβαίνει με περισσότερη αφαίρεση από ό,τι γινόταν στους δίσκους των Dead Can Dance, με αποτέλεσμα το μυστήριο που αποπνέει η μουσική να είναι ακόμα πυκνότερο, παρά τις στατικές εντυπώσεις που μπορεί να αφήσουν οι πρώτες ακροάσεις.
Έτσι, δεν έχει τελικά πολλή σημασία αν η Gerrard προσπάθησε λιγότερο από ό,τι θα μπορούσε για να δημιουργήσει το "Immortal Memory", κι αυτό γιατί ακόμα κι έτσι, πρόκειται για ένα άκουσμα βαρύ και καθαρτήριο που ενδείκνυται για στιγμές βαθιάς περισυλλογής (με απλά ελληνικά, αν έχετε σκοπό να το αγοράσετε, μην το κάνετε τώρα στο κατακαλόκαιρο, περιμένετε λίγους μήνες που μπορεί να έχει γίνει και nice price). Αν μάλιστα αληθεύουν οι φήμες περί επανασύνδεσης των Dead Can Dance, μπορεί κανείς, έχοντας ως κριτήριο την ατμόσφαιρα που αποπνέει το "Immortal Memory", να περιμένει πως το group θα προσπεράσει τις ethnic αναφορές του "Spiritchaser" για να επιστρέψει στις σκοτεινές και αέρινα ψυχοζωογωνητικές φόρμες του "Aion".
lisagerrard.com
