Antidepressant
Ένας παλιός φίλος μου έλεγε ότι ο λόγος που μου αρέσει τόσο ο Lloyd είναι το αδιαμφισβήτητο (για αυτόν) γεγονός ότι τον κύριο αυτόν τον γουστάρουν κυρίως οι κυρίες. Ως εκ τούτου, έλεγε, δεν αξίζει την περαιτέρω προσοχή μας, εκτός και αν είναι για να ρίξουμε καμία γκόμενα, βέβαια. Από την άλλη μεριά, τόσα χρόνια στην πιάτσα δεν ενθυμούμαι ποτέ να βρήκα θηλυκό (εκτός ίσως από την αδερφή μου) να της αρέσει ο Lloyd, και δεν τις αδικώ, τι να κάνουμε, είναι σημεία των καιρών, το στιλ "μωρό μου, μου 'κανες την καρδιά κομμάτια, αλλά εγώ είμαι παλικάρι και συνεχίζω να πίνω το ουίσκι μου και να σε κοιτώ θλιμμένα" ή "πέρασαν προχθές μαζί και με κοιτάξανε και οι δυο ειρωνικά" έχει μικρή σημασία για τα σκληρά σα Σπαρτιάτες θηλυκά που ξέρουν τι θέλουν και πώς να το αποκτήσουν. Αλλά για το δόλιο ισχυρό φίλο που έχει τσουρουφλιστεί από το φλογοβόλο της καψούρας, ο Lloyd έχει να πει κάποια πράγματα.
Το "Antidepressant" είναι το εντέκατο άλμπουμ του και κυκλοφορεί μετά από τρία χρόνια από το νωθρό "Music In A Foreign Language". Δεν υπάρχουν εδώ ανόητοι πειραματισμοί, ο Cole, στο γνωστό στιλ που τον καθιέρωσε, διασκεδάζει τους περίπου σαράντα οπαδούς που του απέμειναν (συμπεριλαμβανομένου και του υπογράφοντα) με ένα μπουκέτο από έντεκα τραγούδια. Το αποτέλεσμα αρχίζει να επιδρά στα αυτάκια μας με την "καθυστερημένη" απόλαυση που οι γευσιγνώστες αποκαλούν επίγευση. Η pop του παραμένει χαρακτηριστικά κιθαριστική, πασπαλισμένη με πιάνο και όμορφες ενορχηστρώσεις και, παρά τα χρονάκια της, παραδόξως δροσερή, ενώ η θεματολογία του δείχνει να ξεφεύγει από τις προαναφερόμενες "αμαρτίες". Καλοδεχούμενες επίσης, είναι και οι δυο-τρεις πιο "allegro" στιγμές, για να σπάνε τη μονοτονία (βλέπε προηγούμενο δίσκο), ενώ αξίζει να αναφερθεί η συμμετοχή του τέως συντρόφου The Commotions Neil Clark.
Αγαπητοί μου συνοδοιπόροι φανερά δεν είναι το καλύτερό του άλμπουμ, αλλά επίσης φανερά είναι το καλύτερό του εδώ και χρόνια (με την λαμπρή εξαίρεση του άριστου "Etc.", το οποίο όμως είναι παραδόξως συλλογή από ...περισσεύματα). Πιστεύω λοιπόν, ότι αν έχετε ακόμα καρδιά και όχι κοτρόνα στο στήθος, αν είστε πάνω από τριάντα πέντε και έχετε αρχίσει να γκριζάρετε γοητευτικά (λέμε τώρα) και κυρίως αν σας άρεσε κάποτε ο Lloyd, θα το ευχαριστηθείτε.
Φίλοι μου, όπως διαφαίνεται από τα παραπάνω, ο Lloyd έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον Πάριο και παρά την αηδία που μπορεί να μας προκαλεί αυτός ο παραλληλισμός, ο εν λόγω κύριος συνεχίζει εδώ και είκοσι συναπτά έτη να μας κρατά το χέρι στις δύσκολες στιγμές. Διότι κύριοι (και όχι κυρίες), ακόμα και ο πιο σκληροτράχηλος ροκάς χρειάζεται τον Πάριο του. Σε τελική ανάλυση, παραμένει (εκνευριστικά για αυτόν, απολαυστικά για μας) τίμιος, συνεχίζει να σε κοιτά ήρεμα στα μάτια και σου λέει, "sorry baby, δεν άλλαξα εγώ, εσύ άλλαξες".
