Don't be afraid of love
Εκείνο που έχει δείξει η σύγχρονη ιστορία είναι ότι το λαίμαργο μουσικοβιμηχανικό καρτέλ δίνει μία έως δύο ευκαιρίες. Μετά, για τους αποτυχόντες υπάρχει ο Καιάδας. (Αλήθεια κάνοντας αυτό οι Σπαρτιάτες, δεν προώθησαν πρώτοι την ιδέα της ευγονικής; Και αφού το ίδιο γίνεται στο μουσικό χώρο γιατί η κατάσταση είναι σαν άπλυτη καλιόπη στρατώνα;). Αν ο φέρελπις χτυπήσει καλά νούμερα με την πρώτη έχει και δεύτερη ευκαιρία. Αν πάει και πάλι καλά, υπάρχουν ελπίδες να διατηρηθεί ζωντανός και αστραποβολών. Αλλιώς τον έφαγε η μαρμάγκα. Αν τα καταφέρει και τρίτη φόρα τότε πια καταξιώνεται ως ταλέντο σε παγκόσμιο επίπεδο.
Βέβαια λέγοντας νούμερα, αναφερόμαστε σε σχετικές κλίμακες. Άλλες οι αναμενόμενες πωλήσεις για την Britney και άλλες για τους Mercury Rev. Αλλά για όλους υπάρχει πλαφόν. Γεγονός που αλυσιδωτά δημιουργεί τις παρακάτω αντιδράσεις για αυτούς που πέτυχαν φλέβα με την πρώτη:
α) στη δεύτερη προσπάθειά τους αντιγράφουν αποτυχημένα τον εαυτό τους. Καταδικασμένοι.
β) εμπλουτίζουν τον ήχο τους με επιπλέον στοιχεία. Έχουν ελπίδες.
γ) κάνουν την έκπληξη και απομακρύνονται χιλιάδες μίλια μακριά από το πρώτο τους εγχείρημα. Άδηλο το μέλλον.
Οι Lo-Fidelity Allstars το 1999 κυκλοφόρησαν το "How to operate with a blown mind" και όλοι μίλησαν για ντεμπούτο-ορόσημο. Έξι μήνες αργότερα, από την αρχική σύνθεση του συγκροτήματος είχαν μείνει τα μισά μόνο μέλη, με κυριότερη αποχώρηση-απώλεια αυτή του τραγουδιστή Dave - The Wrekked Train. Συνέπεια αυτού του γεγονότος ήταν ο αποπροσανατολισμός και η μουσική υπαρξιακή κρίση. Και ξαφνικά φέτος, με ένα μαγικό κόλπο ανασυντάσσουν δυνάμεις, line-up και σκάει η δεύτερη δουλειά τους, το "Don't be afraid of love", που δεν έχει και πολλά κοινά με το "How to operate with a blown mind". Το το "Don't be afraid of love" στο σύνολό του μοιάζει να εξερευνά τον πυρήνα του funk και του οποίου ελάχιστοι σπόροι υπήρχαν στο "How to...".
Πιο αναλυτικά η κατάσταση έχει ως εξής: Το εναρκτήριο άσμα το "What you want" χαρακτηρίζεται από electro-beat και παραμορφωμένη φωνή με breaks, που αφήνουν υπόστρωμα από πλήκτρα και τη φωνή να ξεφεύγει από την τιμωρία της παραμόρφωσης και αθώα ως παιδούλα, να επαναλαμβάνει you gotta keepin' on. Κοιτάζει προς τις ψαγμένες πίστες. Το "Deep ellum..hold on" κινείται μεταξύ των Earth, Wind and Fire και George Clinton. Το "Lofi's in Ibiza" με την space-ψυχεδελική εισαγωγή μεταλλάσεται σε στρογγυλεμένη dance φιλοδοξία και ίσως υπονοεί φλερτ των Lo-Fidelity με τα hot spots των clubbers. Το "Somebody needs you" είναι βαρύ σε ήχο και ρυθμό, αλλά με τα οργανικά περάσματά του, τους στίχους του -κούνα το κ...ακι σου- και τα γυναικεία φωνητικά εκπέμπει μια επικίνδυνη σεξουαλικότητα, ενώ το ομότιτλο "Don't be afraid of love" ρίχνει ακόμα περισσότερο το ρυθμό και στηρίζεται στη γραμμή του μπάσου και των πλήκτρων και έχει κάτι από τη μαγεία του άλμπουμ του Quincy Jones "Body Heat", (το οποίο όταν το αγόρασα, ήταν στο δισκάδικο ο Τέρενς Κουίκ και καθώς συζητούσαμε το χαρακτήρισε πειραματική soul).
Το "Feel what I feel" είναι ανάλαφρο, pop και παραθαλάσσιο, ενώ αρκετοί κριτικοί θεωρούν ότι θα μπορούσε να είναι το τραγούδι που θα άκουγες από τους Jackson 5 αν ξεκινούσαν τώρα τη καριέρα τους. Το "On the pier" με τον Bootsy Collins (γνωστό καρδινάλιο του funk) δεν συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Το "Just enough" με πρώτη ακρόαση το παρεξηγείς και νομίζεις ότι πρόκειται για ξεθυμασμένους Pink Floyd αλλά οι πολλαπλές ακροάσεις αποκαλύπτουν μια γνήσια ηρεμία και νομίζεις ότι τελικά είναι ο ήχος που περιβάλλει το χιονισμένο τοπίο του οπισθόφυλλου. Το κούνημα των οπισθίων είναι και πάλι η προσταγή στο επιθετικό "Tied to the Mast" που διεκδικεί θέση στα καλύτερα του άλμπουμ, ενώ τα δύο τελευταία μοιάζουν μάλλον με ασκήσεις ύφους. Το "Don't be afraid of love" μοιάζει να είναι μια χαρά άλμπουμ, αλλά δεν καταφέρνει να πείσει ότι διαθέτει τα προσόντα διαχρονικότητας που υπήρχαν στο αυτοκρατορικό "How to operate with a blown mind".
Τι επιφυλάσσει η συνέχεια για τους Lo-Fidelity; Άδηλο το μέλλον.
