Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό από τους LO JO, αυτή την εποχή στην Γαλλία, έγραφε το 1998 η Liberation. Υπερβολικό; Ίσως. Αλλά παρακολουθώντας την πορεία τους, τα επιτεύγματά τους, την συνέπειά τους και την πίστη τους σ'αυτό που κάνουν, αδιαφορώντας για το αν πρέπει να πουλάνε τα cd τους στα κοσμοπλημμυρισμένα πεζοδρόμια του Παρισιού, προκειμένου να εξοικονομήσουν τον άρτο τον επιούσιο, μάλλον πρόκειται για αλήθεια και όχι για δημοσιογραφική υπερβολή.
Η ιστορία ξεκινά το 1982 στη πόλη Angers της μεσοδυτικής Γαλλίας. Ο Denis Pean στήνει μια μουσικοθεατρική κολεκτίβα που στις τάξεις της δέχεται μ' ευχαρίστηση ανθρώπους του τσίρκου, γλύπτες, ποιητές, χορευτές και ζωγράφους. Αρχίζουν περιοδείες διατηρώντας τον πολυμορφικό χαρακτήρα, και μετά από πολλά χρόνια, το σχήμα γίνεται κυρίως μουσικοκεντρικό.
Σημαντική χρονιά στην ιστορία τους είναι το 1992, όταν υπογράφουν με την εταιρεία FNAC, παρακλάδι της αλυσίδας πολυκαταστημάτων FNAC. Το 1993 κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ και μετά ένα ΕΡ που τους στρώνει το χαλί προς την δημοσιότητα. Όμως το 1994 τα γραφεία της εταιρείας τους καταστρέφονται από πυρκαγιά και έτσι βρίσκονται χωρίς συμβόλαιο και σχεδόν άφραγκοι. Χρονιά - ορόσημο επίσης είναι και το 1998, όταν κυκλοφορούν το "Mojo Radio", που τους κάνει γνωστούς σ' όλη την Ευρώπη, και επιχειρούν περιοδεία και στην Αμερική, χωρίς όμως να πετύχουν κάτι αξιόλογο (από πλευράς καταξίωσης). Δίνουν συνέχεια συναυλίες και συμμετέχουν σε φεστιβάλ -αριθμούν κάπου 400 εμφανίσεις- ενώ πέρσι κυκλοφορεί το τελευταίο τους άλμπουμ, το "Boheme de cristal" που διατηρεί αναλλοίωτα όλα τα στοιχεία της μουσικής τους.
Και ποια είναι αυτά τα στοιχεία; Η μουσική της Βόρειας Αφρικής, το dub, η reggae, το rock, τα τσιγγάνικα βιολιά, και η φιλοσοφία του τσίρκου. Η γλώσσα των στίχων, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και πολλές φορές λέξεις που δεν υπάρχουν, αλλά τις δημιουργούν επειδή τους αρέσει ο ήχος τους (κάτι που έκανε και ο Paolo Conte). Το πλήθος των οργάνων που χρησιμοποιούν αφειδώς, προκειμένου να δημιουργήσουν ρήγματα στο αναμενόμενο. Τα πολλαπλά φωνητικά που δεν συνοδεύουν, αλλά πρωταγωνιστούν. Οι ηφαιστειώδεις ρυθμοί, άλλοτε με εκρήξεις που ταρακουνούν το έδαφος και άλλοτε κυλούν αργά σαν την καταστροφική λάβα. Και τέλος ο τρόπος που προσφέρουν όλα αυτά, σαν γνώση και όχι σαν σκέτη άχρηστη πληροφορία. Μπορεί να ακούγεται μεγαλόσχημο, αλλά το "BOHEME DE CRISTAL" είναι μια όαση αναπνοής, σ'όλο αυτό το αποπνικτικό σκουπιδαριο που πνίγει ανελέητα.