Το Ασημένιο Δέντρο + Ακτηνογραφία
Δύο δίσκοι σαν δύο φωτογραφίες δίπλα δίπλα: μία καινούργια και μία πριν από κοντά 30 χρόνια. Του Κώστα Καρδερίνη
Λώλαμα - Το Ασημένιο Δέντρο [Labyrinth Of Thoughts, LP 2019]
Στίχοι βιωματικοί, κοφτεροί, μασέτες. Χρώματα, υλικά σκληρά που πληγώνουν καθημερινά, το νερό, αίμα, φύλλα, ζώα, μεταμορφώσεις, αδιέξοδα κι επιστροφές. Φωνητικά εξοργισμένα, κιθάρες που ουρλιάζουν, τύμπανα αστικού πολέμου, δαιμονισμένα. Κάτι μας κυνηγάει και κάτι μας κρατάει καθηλωμένους, σαν να τρέχουμε χωρίς να πηγαίνουμε πουθενά.
Επιστρέφουμε πίσω, στα δικά μας ατίθασα 90ς. Σ’ εκείνα τα λάιβ που ήταν ποτισμένα με άφθονο ιδρώτα, δάκρυα και μπίρες. Εκείνα τα λάιβ με τρελό χορό μέχρι τελικής πτώσης. Στο Καπάνι, στο Ζερό, στην πλατεία Μετεώρων. Επιστρέφουμε σε προκλήσεις που βάζαμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας για να κρατιόμαστε σε φόρμα, πιστεύαμε. Γιατί η φθορά δεν μας άγγιζε, μας χαλούσε λίγο και προσωρινά, πιστεύαμε.
Μαζεύω ενέργεια και τη σκορπάω, είμαι μετασχηματιστής. Είμαι μετατροπέας.
[...] Το θέμα ήταν να μη γίνω σκύλος και μάλιστα διάφανος.
[...] Αφήνω πίσω μου ίχνη ενώ ψάχνω για ίχνη.
[...] Κλεισμένους μας έχει με αγάπη...
[...] Περνούν σα σφαίρες οι στιγμές, ανελέητα ριπές γαζώνουν τα πάντα...
[...] με τα μάτια να δακρύζουν πλαστικό.
Εξάλλου τι είναι το ροκ το ελληνικό; Οργή, αμφισβήτηση, ανικανοποίητο. Δεν τα έχω όλα και τα θέλω όλα. Δεν έχω τίποτα και τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα, σήμερα, εδώ, όχι αύριο. Ό,τι είναι αδύνατο, το ονειρεύομαι. Η ουτοπία δεν είναι κάτι ανύπαρκτο, είναι αυτό που δεν έχουμε ακόμη καταφέρει, αυτό που δεν έχουμε ακόμη πετύχει, αυτό που μας λείπει [και] δεν υπάρχει πουθενά.
Ψυχρολουσία σαν κουβαδιά με παγωμένο νερό. Προ-κλήση; Προ-φυτεία; Προ-οδός;
Βινύλιο – αναφορά στην εποχή μας. Υλικό ανέκδοτο πριν, σε εξαιρετική επεξεργασία, για να ξαναζήσουμε σφαίρες–στιγμές. Για να βρεθούμε ή να ξαναβρεθούμε, έστω και νοερά, σ’ ένα τέτοιο καυτό ζωντανό δρώμενο. Διότι η ερμηνεία του Χρήστου Τζιώκου είναι: τραγουδάω αυτό που ζω και ζω αυτό που τραγουδάω – είμαι αυτό που είμαι, στην σκηνή και κάτω στον δρόμο, ανάμεσά μας.
Ανεξάντλητο, ανελέητο, ανά-ζώο-γόνο αλλά... κι εξαντλημένο.
Δεν θα το βρείτε, δυστυχώς, εκτός κι αν υπάρξει επανέκδοση.
Βαθμός: οκτώ [8] κι όχι μόνο για νοσταλγούς.
Λώλαμα Δύο - Ακτηνογραφία [Labyrinth Of Thoughts, CD 2019]
Κάρμινα μπουράνα του 21ου αιώνα.
Δαγκωματιές, λέει δίπλα από τον τίτλο. Στίχοι βατοί και κατανοητοί που δαγκώνουν άσχημα. Δαγκώνουν με το φτερό και... στο φτερό, συνοδεία παρηγορητικών μελαγχολικών χαριστικών μουσικών. Μπλουζ, λαϊκές παραδόσεις, ραπ, ταξίμια, φαντασίες, τζαζ πινελιές, τσιφτετέλια, ζαμπέτειος ή ρεμπέτειος διάλεκτος, μιούζικαλ. Υβρίδια μουσικά που γδύνουν τις σκέψεις μας στο άκουσμα των ακονισμένων υποβλητικών μονολόγων.
Κι όταν πάντα είναι μόνο μια μέρα;
Τα υλικά τώρα –σήμερα– λεπτά ή πιο λεπτεπίλεπτα, έμψυχα κι άψυχα, εσώψυχα, κοινά αλλά καθόλου κοινότοπα. Με νέα καρδιά, οικεία και ανοίκεια από τη δική τους οπτική. Ζώα, ζωικά υπολείμματα, διαγνωστικές ενδοσκοπίες, εξώθερμες αντιδράσεις, μεταμορφώσεις τρομερές που επέβαλαν οι «μοντέρνοι καιροί», παραβολές και αντιπαραβολές. «Το τσίρκο» της παρακμής και της πτώσης της ευρω-αυτοκρατορίας, η επέλαση των πολιτισμένων βαρβάρων στις χώρες του άλλου κόσμου, οι ξεσπιτωμένοι και τα χρόνια της μαυρίλας. Σκύλοι δεσποζόμενοι και άνθρωποι αδέσποτοι. Υλακές και βουβές στιγμές. Άγρια χρόνια που μεταμόρφωσαν όλους μας, σε σκυλιά, σε ψάρια, σε πεταλούδες.
Αφήνω πίσω μου αίμα ενώ ψάχνω για νερό.
Στίχος παλιός που απέκτησε νέο νόημα, νέες προεκτάσεις [Αφήνω πίσω μου μνήμες ενώ ψάχνω για ζωή]. Όλα παραμορφώνονται και αναδιαμορφώνονται όταν οι συνθήκες αλλάζουν. Το βάρος των λόγων έρχεται να απαλύνει και να ανασηκώσει ελαφρά η μουσική. Η μελωδία λειτουργεί ως αντίβαρο, ως αντιύλη και αντί-βαρίδιο. Μπορείς να κλείσεις τ’ αυτιά στα λόγια και ν’ ακούς μόνο τους ήχους να τραγωδούνε; Μπορείς να κλείσεις τα μάτια στον κόσμο ή να βάλεις φίλτρο κοιτώντας με τα μάτια ενός αγαπημένου ζώου; Φτερά και πούπουλα ή πίσσα και πούπουλα;
Για πρώτη φορά συμμετέχει κι ένα ποίημα του Γιώργου Γιαννόπουλου [τι είναι η αγάπη;] που κλείνει τον κύκλο. Η ερώτηση δεν είναι ρητορική και η απάντηση είναι αυτό το ασύλληπτο [που δεν φυλακίζεται] γήινο ανθρώπινο συναίσθημα. Μπορεί να μην κάνει τον κόσμο να γυρίζει αλλά κάτι «φτερουγίζει πάνω απ’ τον κόσμο».
Βαθμός: εννιά [9]
