Still Bewitched
Είναι γνωστό φυσικά το κόλπο για να ακούγεται η indie pop κάτι περισσότερο από indie pop: δεν υπάρχει κόλπο. Είτε ακούγεσαι από μόνος σου ως η άδικη κατάρα όλων των δίκαιων και άδικων anorak κλισέ, είτε υπερβαίνεις το είδος και ανήκεις στο πάνθεον όσων ζύμωσαν τη φόρμα και όχι όσων την ακολούθησαν. Ποιος το αποφασίζει αυτό; Μα φυσικά το κοινό καλό γούστο. Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Όχι, αλλά εμφανίζεται πάντοτε στην περίπτωση της Flying Nun, κάτι το οποίο στα σοβαρά είναι κουραστικό. Θα επανέλθουμε στο τέλος σε αυτό.
Κανείς φαντάζομαι δεν περιμένει να διαβάσει ξανά εδώ για νεοζηλανδoρόκ, jangle-pop, Velvetισμών και λοιπά καινοφανή. Ούτε -ελπίζω- θα μάθει τώρα ποιες είναι οι κυρίες. Ο David Cavanagh στο Select τις είχε ήδη κάποτε ως φαβορί στην κατηγορία "καλύτερο γυναικείο γκρουπ έβερ", προτού φυσικά οι Sleater-Kinney λύσουν αντικειμενικά το θέμα για να χώσουν στη συνέχεια οι Girls Aloud τις αντικειμενικότητες εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος. Οι LBGP, λοιπόν, κυκλοφορούν ξανά τα τρία EP τους (Bewitched, LBGPEP2, This Is This) με συνοδευτικό μερικά ακυκλοφόρητα λάιβ κομμάτια (κάποια αχρείαστα, κάποια δίνουν έξτρα νεύρο), για να αποδειχτεί ότι τουλάχιστον στη δική τους περίπτωση, δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο στο γιατί η indie pop ακούγεται κάτι παραπάνω από indie pop.
Πρώτο και βασικό το ότι δεν κυκλοφόρησαν άλμπουμ. Ας μην κοροϊδευόμαστε, μέσα τους δεν υπάρχουν η συνθετική συνέπεια και oι μουσικοί ορίζοντες που θα σε βγάλουν στο μεγάλο γήπεδο. Η μαζική επανέκδοση τριών πιθανών άλμπουμ και όχι EP θα έβγαζε για συνολική βαθμολογία ένα τίμιο εξάρι. Δεν είναι δικό τους πρόβλημα βεβαίως. Κινούμενοι ως γνήσια τέκνα της μουσικής τους γης, στο "τόσο..όσο", κρατούν όλα τα πλεονεκτήματα του indie (ενέργεια, αίσθηση επείγοντος, ελεγχόμενη αλαζονεία) και κανένα από τα μειονεκτήματα (μανιέρα, μίρλα, νύστα). Στο πρώτο από τα EP, το Bewitched, κατορθώνουν να ξύσουν την αμηχανία του post-punk πριν γίνει manual και ελαφρώς καρμικά παρατάνε τις τρεμάμενες κιθάρες ακριβώς πριν εμφανιστεί η Sarah. Δεν έτυχε, πέτυχε.
Δεύτερος λόγος, και πιο στοιχειώδης ότι ... δεν είναι ακριβώς indie pop. Δεν είπαμε ότι είναι και οι Residents, αλλά στον αιώνα τον άπαντα να τις έβαζες να παίζουν, δεν θα έφταναν ποτέ να ακούγονται όπως οι Darling Buds. Στην πραγματικότητα είναι ένα folk γκρουπ που παίζει guitar pop, συναντά δηλαδή τις συμβάσεις λίγο πριν την αρχή τους ή λίγο μετά το όριό τους. Δεν είναι οι Slits, αλλά κάποιες που έχουν κουραστεί από τη μουσική των Slits, δεν είναι οι Raincoats, άλλα κάποιες που διασκευάζουν Raincoats.
Η γενική αξιολόγηση δεν αλλάζει, το LBGPEP2 είναι το καλύτερο από τα 3 ΕP, αλλά στον κόσμο του γκρουπ δεν υπάρχει νότα που πήγε χαμένη. Από το ‘Safety In Crosswords’ μέχρι το cult favourite ‘Circumspect Penelope’, όλα είναι εδώ, μαζί και τα ‘Αs Does The Sun’ και ‘Cactus Cat’, τα δύο κομμάτια που είδαν τον εαυτό τους να πάει να γίνει χιτ και έβαλαν τα γέλια. Το αν το γκρουπ έβγαλε όση μουσική πρόλαβε ή όση τελικά μπορούσε, δεν έχει σήμερα σημασία. Οι LBGP μοιάζουν να υπάρχουν αποκλειστικά στο δικό τους σύμπαν, κάτι που δεν μπορείς να πεις για τα φωνητικά ή τις κιθάρες τους και είχαν το ταλέντο και την αξιοπρέπεια να μην παίξουν με κανένα από τα all-female μουσικά κλισέ. Τους αξίζει μπράβο και για αυτά που προσπάθησαν και για όσα είχαν τη γενναιότητα να μην πλησιάσουν.
Αλλά το θέμα είναι τι θα κάνουμε με τη Flying Nun. Φτάσαμε 2017 και ενώ σχετικοί και άσχετοι παγκοσμίως δεν έχουν αφήσει γκρουπ και είδος να μην αμφισβητηθεί αναδρομικά, ο κυνισμός μας δεν έχει χτυπήσει ούτε την πόρτα της Nέας Ζηλανδίας. Είναι το προαναφερθέν ‘’τόσο..όσο‘’ της σκηνής ο πιο ύπουλος τρόπος να ζήσει αιωνίως ανενόχλητη στη θαλπωρή της κριτικής αποδοχής ή το κοινό καλό γούστο υπάρχει όντως και δικαίως πήρε χαμπάρι μόνο αυτούς; Θα ζήσουμε ποτέ να δούμε κάποιον σε ρόλο Γιάννη Ιωαννίδη να πετάει μπουκάλια και να φωνάζει στους Dunedinέζους ‘‘ρε, ποιον κοροϊδεύετε ρε’’; Aν δεν έγινε ως τώρα, δεν θα γίνει μάλλον ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, οι LBGP είναι αθώες. Μικρή η δισκογραφία, μεγάλη η χάρη τους.
