The snare

Η πρώτη και βασική απορία που γεννιέται καθώς βαδίζεις προς τα ενδότερα του "The Snare" είναι: Τι μου θυμίζει, που το έχω ξανακούσει! Η απάντηση βρίσκεται στις bonus lines στο τέλος του κειμένου.

Η ιστορία του "The Snare", του τρίτου άλμπουμ των Looper έχει στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος: ανακατεύονται ξαφνικά απερίγραπτοι τύποι, προκύπτουν συγκρούσεις για πνευματική ιδιοκτησία, η μουσική μπερδεύεται με τη συγγραφή βιβλίου, κυκλοφορεί ένα φορτηγάκι στην αμερικάνικη επαρχία, στο οποίο αρχίζουν όλα, κομπάρσοι στο σενάριο είναι οι Flaming Lips και τέλος το high tech τμήμα της ιστορίας είναι το hacking στο website των Looper.

Αυτή είναι η αχλύ μυστηρίου που καλύπτει το "The Snare". Όσον αφορά την ιστορία (που ως γνωστό την γράφουν οι νικητές): Ο Stuart David παρουσίαζε ή τραγουδούσε ιστορίες με τη βοήθεια samplers, η Karn David πρόβαλε φιλμ και έβαζε σε κίνηση τα γλυπτά της και τέλος ο Ronnie Black πρόβαλε τις φωτογραφίες του. Όλα αυτά έγιναν σε ένα show στη σχολή καλών τεχνών στη Γλασκώβη και ήταν η αρχή των Looper. Ο Stuart David ήταν γνωστός στη μουσική κοινότητα καθώς είχε χρηματίσει μπασίστας των Belle and Sebastian. Επίσης ήταν γνωστός και στο αναγνωστικό κοινό, έχοντας συγγράψει δύο νουβέλες. Το δισυπόστατο των καλλιτεχνικών ανησυχιών του προσπάθησε να το συγκεράσει στο "The Snare", το οποίο το αντιμετωπίζει σαν ηχητική επένδυση στην καινούργια του νουβέλα αφ' ενός και αφ΄ ετέρου σαν σύνθεση όπου περικλείεται η νουβέλα.

Μουσικά το "The Snare" σε μαγνητίζει με το ομότιτλο opening track. Το instrumental θέμα διαθέτει την ευδαιμονία αναγεννησιακής μουσικής χορού σε αστραποβόλα παλάτια και τα φωνητικά που ακολουθούν δημιουργούν ένα μυστικιστικό περιβάλλον όπου εξελίσσεται μια ιστορία ανεστίαστης δράσης. Ο David δεν τραγουδά αλλά απαγγέλλει ψιθυριστά τους στίχους σε χαμηλότερη ένταση και ταχύτητα απ' ότι στις προηγούμενες δουλειές των Looper. Τα όργανα εμφανίζονται σε δεδομένες στιγμές με επαναλαμβανόμενα θέματα, πάνω στη σταθερή βάση που δημιουργούν κυρίως τα τύμπανα. Το ηχητικό αυτό πλαίσιο επαναλαμβάνεται και στο δεύτερο τραγούδι, επίσης και στο τρίτο και μετά στο τέταρτο και φυσικά στο πέμπτο (όπου η μόνη διαφοροποίηση είναι τα γυναικεία φωνητικά) και στο έκτο, οπότε πια η μαγεία από την πολλή επανάληψη μεταμορφώνεται στα αφτάκια σου σε προσβλητική ρουτίνα. Μοιάζει με τρικ ταχυδακτυλουργού του οποίου το κόλπο έχεις εντοπίσει με αποτέλεσμα η έκπληξη να καταλήγει μηδενική. Κάποια όργανα που ενσωματώνονται στην ενορχήστρωση, όπως το σαξόφωνο, το ηλεκτρικό πιάνο και το flugel horn προσθέτουν περιστασιακό ενδιαφέρον χωρίς να εκτοξεύουν το όλο project στον πλανήτη "και-γαμω-τις-μουσικές". Δεν είναι κακό το "The Snare". Αν ήταν ΕΡ ίσως να ήταν καταπληκτικό. Αλλά δέκα συνθέσεις στο ίδιο μοτίβο είναι σαν το κρεβάτι με τον ίδιο παρτενέρ για δέκα χρόνια.

Bonus lines: Shriekback στο "Underwater boys" και στο "Faded flowers", καθώς και Daniel Ash με τους Tones on Tail.