Una opera egipcia

Υπήρχε μια εποχή που ταυτίζαμε το ροκ με την αγγλική γλώσσα, βρίσκοντας κάθε άλλη γλώσσα αταίριαστη. Η γαλλική γλώσσα μας ακουγόταν ξεκαρδιστική (αν και ακούγοντας κάποια ζωντανά του Serge Gainsbourg ή των Vietnam Veterans μου κόπηκε το γέλιο), η γερμανική ακαδημαϊκή, η ρωσική άσχετη, η ιταλική καμακιάρικη, κ.ο.κ. Κάπως διασώζονταν οι αφροπρεπείς, ίσως επειδή βρίσκαμε κάτι απ' τις αρχαίες ροκ ρίζες. Ορισμένοι αδαείς μάλιστα έφτιαχναν και θεωρία, πως δεν μπορεί να υπάρξει ροκ σε ελληνική γλώσσα όπως δεν μπορεί να υπάρξει, έλεγαν, ρεμπέτικο σε αμερικάνικη. Η βλακώδης απλουστευτική ισοπέδωση αγνοούσε πως το ροκ εντ ρολλ αποτελεί γλώσσα παγκόσμια, κοινότητα πανσυμπαντική. Ακριβώς όπως δεν περιμένεις από τους αγγλοσάξονες να σου κάνουν μόνο αυτοί κινηματογράφο ή λογοτεχνία. Άλλωστε οι πιο υποψιασμένοι το τόνιζαν: ο ρόκερ πρέπει να τραγουδά στη γλώσσα του. Γιατί τραγουδά την εξέγερση της ψυχής του, κι εκεί δεν χωράνε μεσάζοντες και διερμηνείς.

Τα χρόνια πέρασαν, και ονόματα που κατέθεσαν γερά διαπιστευτήρια στο ροκ "κοινό" έγινα αποδεκτά στην γηγενή τους γλώσσα. Η συνέχεια ως τα σήμερα είναι γνωστή: από μεμονωμένες περιπτώσεις (το παράδειγμα Mano Negra/Manu Chao αρκεί) μέχρι την όλη φιλοσοφία των διαφόρων πολυπολιτισμικών σχημάτων και σκηνών, η ενοχοποίηση της γλώσσας λειάνθηκε κατά πολύ. Κάπως έτσι σήμερα φτάνω όχι απλώς να απολαμβάνω συγκροτήματα όπως οι Planetas, αλλά και να σκέφτομαι πως αν τραγουδούσαν στην τετριμμένη πια, θλιβερά τηλεοπτική πια αγγλική, θα έχαναν τη μισή τους γοητεία.

Το εισαγωγικό κιθαριστικό instrumental είναι ασύλληπτο εγκεφαλοκάφτη. Μου θύμισε εκείνα τα αντίστοιχα οργανικά που μας έβαζε ο Radio Free κι άλλαζε οριστικά τα απογεύματά μας. Δεν έχει βέβαια άλλο αντίστοιχό του γιατί στα δυο επόμενα δίνεται το στίγμα: τα φωνητικά θα είναι λατίνα - ισπανοφωνικά, η ροκ θα είναι μελωδική, σ' ένα ποθητό στάδιο ισορροπίας: φορτωμένη αλλά όχι εκκωφαντική, μιντ-τεμπούσα αλλά όχι κοιμίσικη. Αυτός είναι ο κανόνας αλλά οι εξαιρέσεις λάμπουν περισσότερο. Το Siete Faroles μπουγκάρει στην καλύτερη pub rock. Στο δίφυλο βραδείας ανάφλεξης μπαλαντόμορφο No se como te atreve, μπαίνω σε πειρασμό: ποιος θα το 'λεγε καλύτερα, οι Walkabouts ή Rowland Howard με Lydia Lunch ή ο Σέργιος με καμιά ερωμένη του; Ακόμα και η δοκιμή μας θηλυκής ηλεκτρονικής ευρωπόπ (La Veleta) δεν βγαίνει απλώς μια χαρά, αλλά κερδίζει και θέση σε επιλογές του είδους.

Όμως κάθε ισπανικό έδαφος κρύβει στο υπέδαφος την ψυχή της απέναντι ακτής αλλά και το φλαμένκο χρυσωρυχείο (La Pastora Divina), όπως και την άγρια ποιητική ψυχή των Λόρκα όλου του κόσμου (Los Poetas). Η μπάντα από τη Γρανάδα υπάρχει εδώ και χρόνια, ξεκίνησα στα μέσα των 90s, έχει βγάλει πολλούς δίσκους, τάχθηκε κι εντάχθηκε στην ανεξάρτητη σκηνή της οποίας πλέον αποτελεί παλιά καραβάνα κι έχει ως σημείο αναφοράς τους Mercury Rev (αυτό το απατηλό κλείσιμο του ματιού στο μέινστριμ που αποφεύγει να γίνει μέινστριμ). Προσωπικά μου θύμισαν και το "ώριμο" (από τους φορείς τους ως την εκφορά του) ιταλικό ροκ των Nomadi.