Φιγουρίνι

Προσπαθώ εδώ και πολλά χρόνια να επιστρατεύσω κατάλληλους χαρακτηρισμούς, έχω στείλει πολλά φύλλα πορείας, πολλοί μπάτσοι χτύπησαν πόρτες τα ξημερώματα, πολλοί εθελοντές ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό, πλημμύρισαν τα τραίνα για το μέτωπο, η επιτροπή στρατολογίας όμως ήταν λίαν αυστηρή, κανένας χαρακτηρισμός όμως δεν κατάφερε να ικανοποιήσει το κριτήριο για Ι1 κατάλληλος, σε όλους πάντοτε κάτι έλειπε ή κάτι περίσσευε...

Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε, ψάχνουμε τον κατάλληλο χαρακτηρισμό για τη μουσική των Lost Bodies. Κοντά 30 χρόνια τώρα. Ναι, τόσα πέρασαν. Μπορεί η "Ζωή" να ήταν εκείνη που έσπασε τα δεσμά της αφάνειας το 1997, αλλά η αρχή βρίσκεται πολύ πιο πίσω.

"Φιγουρίνι" λοιπόν. Ο δέκατος δίσκος, αν δεν έχουμε χάσει το μέτρημα. 75 λεπτά μουσική, 24 μινιατούρες (και όχι μόνο). Πολυσυλλεκτικός, κατά κάποιο τρόπο είναι μια συλλογή, υπάρχουν κομμάτια που τα έχουμε ακούσει τον τελευταίο χρόνο με διάφορες αφορμές (όπως η μουσική που έγραψαν για το "Κακό στην εποχή των ηρώων" του Νούσια), αυτό όμως έκαναν ανέκαθεν οι Lost Bodies, οι δίσκοι τους ήταν πάντοτε περιβόλια-ζούγκλες φαινομενικά αταίριαστων ειδών.

Στίχοι του Καβάφη (αν και εδώ δεν έχουμε ακριβώς μελοποίηση, να σημειώσω ότι ναι, αν έχετε ακόμη την απορία, ο Καβάφης μελοποιείται, η απάντηση έχει δοθεί στην πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες). Και του Σαχτούρη (ο οποίος βρίσκεται εσχάτως σε φάση επανα-ανακάλυψης, ώρα είναι να τον δούμε και αυτόν να χαρακτηρίζεται ...ροκ ποιητής). Και του Κώστα Ευαγγέλου-Ρόκος. Και του Ivan Goll. Και του Θάνου, της Σελίνας. Με τα γνωστά ευφυή γλωσσικά παιχνίδια, τις απρόσμενες συναντήσεις λέξεων που δεν έχουν συναντηθεί ποτέ στο παρελθόν, "μου άστραψε ένα χάδι" είναι η αγαπημένη μου από τον (πως-τον-λέν-τον-ποταμό) "Ιλισό" (καμία σχέση με Χατζιδάκι) που κλείνει τον δίσκο.

Και η μουσική τους; Επιμένετε; Αφού επιμένετε... Πιάστε το τεφτέρι και σημειώνετε, ότι και να κάνετε στο τέλος θα χάσετε το λογαριασμό.

Είναι πανκ; Σίγουρα είναι. Και πιθανότατα με την αρχέτυπη του έννοια, περισσότερο στη νοοτροπία και στην αντίληψη. Το ξεπερνούν όμως ταυτόχρονα, είναι και ποστ πανκ, είναι και ποστ οτιδήποτε, οι κιθάρες στο "Θάνατος" στροβιλίζονται στο reverb και φτάνουν ως το post rock.

Στην πρόσφατη ανασκόπηση της χρονιάς ο Μπάμπης Αργυρίου εξέφρασε την ανησυχία του "ότι θα μας τους κλέψει η τζαζ". Κάποιος μπορεί να έλεγε ότι ανέκαθεν ήταν "τζαζ", με την ευρεία κοινά χρησιμοποιούμενη έννοια της λέξης, η τζαζ έχει περάσει στη δημώδη σαν ένα είδος πέρα από συμβατικότητες, νόρμες και κανόνες (λαθεμένα βέβαια, η τζαζ απαιτεί πειθαρχία, ...επιμελώς ατημέλητη βέβαια, αλλά πειθαρχία). Είναι λοιπόν τζαζ; Είναι. Και με διάφορους τρόπους. Το "Λεωφορείο" για παράδειγμα ξεκινά σαν τζαζ του Κώστα Καπνίση, βγαλμένη λες από ασπρόμαυρο ελληνικό νουάρ, και μετά χάνεται, μπαίνει ένα ξέσαλο σαξόφωνο, θόρυβος, Blurt, Zu, ότι θέλετε. Lost Bodies βασικά. Είναι κάπου εδώ που σκοτεινιάζει και το τοπίο, στην "Πορτοκαλιά" σαν να νιώθεις το κρύο το ίδιο να σε περονιάζει. Και μια μελαγχολία διόλου αδιόρατη, μια μελαγχολία η οποία διατρέχει όλο τον δίσκο. Πάντοτε την είχαν στο κουκούτσι τους οι Bodies, πίσω από το κωμικό αναδεικνυόταν το δραματικό, τούτος όμως είναι ο πιο σκοτεινός, το Φιγουρίνι δεν είναι και πολύ χαμογελαστό, μόνο στο "Lost Bodies live στο Μέγαρο Μουσικής" σκάει κάπως το χειλάκι.

Συνεχίζουμ(v)ε ακάθεκτοι το κορφολόγημα; ΟΚ. Θα ανακαλύψουμε και electronica. Metal. Ambient. Exotica-tropicalia. Και ροκ φυσικά, με ρολ ή χωρίς, industrial, noise, τη σπουδαία "Ηδονή", τύφλα να έχουν οι Coil και η συνομοταξία τους, θα τη φανταζόμουν εύκολα σε ένα "Horse Rotorvator". Και τέλος, αλήθεια πως θα συνταιριάξουμε σε όλα τούτα το ...ψευτο-σκυλάδικο "θα κάνω για σένα το Παρίσι-Ντακάρ γονατιστός μωράκι μου";

Μάλλον πρέπει να τελειώνουμε. Οι Lost Bodies ήταν και είναι μια ανορθογραφία, μια λάθος φάλτσα νότα, μια λοξή ματιά. Λίγο απ' όλα και τίποτα απ' όλα. Μια περίπτωση sui generis που λέν και οι γραμματιζούμενοι. Κοντολογίς και λιανά: οι Lost Bodies είναι αυτό που είναι. Ελάχιστα ανάλογα σχήματα μπορώ να θυμηθώ στην ελληνική μουσική. Το Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ. Ίσως και κανά δύο ακόμη. Αυτά.

Από το σχολείο μας έλεγαν ότι η τέχνη είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, ναι, κάτι τέτοια κονσερβαρισμένα έγραφα στην έκθεση και πέρασα τις πανελλήνιες και πρόκοψα. Και οι Lost Bodies πράγματι καθρέφτη κρατάνε, από εκείνους όμως με το μεγεθυντικό κρύσταλλο, η μέθοδος τους ήταν το τράβηγμα στα άκρα (όχι αυτά του ...Πρετεντέρη) της κάθε κυρίαρχης αισθητικής, το ξεγύμνωμα και το ξεμπρόστιασμα της. Αυτό έκαναν από εκείνα τα "καλά" χρόνια του εκσυγχρονισμού, πολλοί τότε γελούσαν με τους "Σωλήνες" γλείφοντας από τα χείλη την κόκκινη σάλτσα της αστακομακαρονάδας, χαβαλές κι έτσι, κοίτα να δεις πως ήρθαν τα πράγματα, η νεολαία να αντιμετωπίζεται σαν "χαμένα κορμιά", οι UB40 κάποτε περιέγραφαν τη δραματική Βρετανία της Θάτσερ και τραγουδούσαν για "One in ten", ένας στους δέκα άνεργος, φαντάζει παράδεισος στην Ελλάδα του σήμερα (και του αύριο).

Και αυτό εξακολουθούν να κάνουν, όχι δεν διεκδικούν το ρόλο του αντιπαθητικού "στα λέγαμε εμείς", άλλωστε και στην τωρινή πραγματικότητα ανορθόδοξοι μοιάζουν, αταίριαστοι, και κάτι μου λέει ότι θα συνεχίσουν να είναι, ότι και να συμβεί.

Τι μένει λοιπόν; Η στυφή μέλαινα γεύση της μελαγχολίας; Μόνο; Όχι, μαζί αναδεικνύεται και μια οργή, οργή και μελαγχολία είναι συχνά αχώριστες συντρόφισσες. Μια οργή της ανημποριάς, σε μια εποχή όπου το βόλεμα αποκαλείται σωφροσύνη, η ηθικολογία ανάγεται σε ιδεολογία, η "θυσία των άλλων" βαφτίζεται μεταρρύθμιση, εσείς "δεν έχετε προτάσεις", αυτά είναι "πρόκληση για την πρόκληση", και "τι θα κάνουν οι αγορές αν...", "και ποιος μας εξασφαλίζει αν...".

Γι' αυτό...

"Τσακίστε τουυυυυυς, ξεσκίστε τουυυυυυς, γαμήστε τουυυυυς".

Ίσως είναι κι αυτό μία "κάποια λύσις" που λέει και ο ποιητής. Ή έστω η αρχή της.

Νομίζω πρέπει οπωσδήποτε και αυτεπαγγέλτως να τους καλέσουμε να καταδικάσουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται.