Ζωή
Ομολογώ, ότι πιθανόν ορισμένοι από τους αγαπητούς συνεργάτες στο MiC που έζησαν πιο ενεργά από την αφεντιά μου, την ελληνική αντεργκραουντίλα της δεκαετίας του '80 και των αρχών της επόμενης, να ήταν και πιο κατάλληλοι να γράψουν πέντε γραμμές για τους Lost Bodies. Ούτε κάποιες από τις περίφημες κασέτες της προ-"Ζωής" εποχής έχω στην κατοχή μου, ούτε μπορώ να σας αραδιάσω μνήμες από τις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις τους. Το προσωπικό μου ξεπαρθένιασμα, πιτσιρίκος γαρ, έγινε σε κάποιο indie free festival στα mid-90s και από τότε, ε, είμαι και εγώ ένα Χαμένο Κορμί. Μέχρι και t-shirtάκι κονόμησα προσφάτως.
Όταν η Lazy Dog κυκλοφόρησε την "Ζωή" το 1997 προχώρησε σε μία "ιστορική" κίνηση για την ανεξάρτητη εγχώρια σκηνή, αφού στην ουσία μάζεψε και αρχειοθέτησε στην επίσημη δισκογραφία "θρυλικά" άσματα μίας μοναχικής πορείας των μικρών ηρώων της αστικής καταπίεσης. Σκόρπιες στιγμές, 15 χρόνων πάνω-κάτω, αντιμετώπισης των κατεστημένων της καθημερινότητας με ένα "άντε και γαμηθείτε" attitude, με στιχάκια που μοιάζουν βγαλμένα από μικρές κωμικοτραγικά σουρεαλιστικές (ή μήπως απλά ρεαλιστικές;) ζωές - εμπνεύσεως Θάνου Κόη (ευλόγησον!).
Εάν ήταν Νεοϋορκέζοι θα τους είχαν εντάξει στην αφρόκρεμα του περίφημου antifolk κινήματος, εκεί ψηλά με τον Lach. Λανθασμένα βέβαια, αφού o ήχος του λεγόμενου antifolk είναι πολύ περιοριστικός για τις μουσικές τους αλλοπρόσαλλες περιπέτειες.
H "Zωή" είναι το προσωπικό DIY αντάρτικο των Lost Bodies. Προτού προχωρήσουν σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια (Lost Bodies ηλεκτρονικά, όχι Vangelis ηλεκτρονικά φυσικά) στο δεύτερο album "Γενετικά Καθαροί" που ακολούθησε, στη "Ζωή" οι Lost Bodies εφορμούν με ξεκούρδιστες κιθάρες, μελλόντικες και κραυγές παρουσιάζοντας και σχολιάζοντας προκλητικά μέσα σε λίγα στιχάκια και ατάκες πρόζας την Ζωή στα αστικά κέντρα όταν δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί και φιλόσοφοι χρειάζονται χιλιάδες σελίδες και τόμους ολόκληρους για να καταλήξουν να λένε τα ίδια πράγματα.
Τα ευχάριστα νέα από το στρατόπεδο των Χαμένων Κορμιών είναι ότι επίκειται δισκογραφική επιστροφή, ένα τέταρτο "επίσημο" album κάτω από την στέγη της Εκτοπίας. Καλώς να μας έρθει. Όπως και να έχει πάντως, όσο καλό και να είναι το νέο υλικό (αν και έχουμε ακούσει αρκετό από αυτό σε πρόσφατες ζωντανές εμφανίσεις της κολλεκτίβας που αριθμεί πλέον 7 (!) άτομα επί σκηνής σε Μικρό Μουσικό Θέατρο, Bios και Gagarin) oι διαχρονικοί πια "Σωλήνες" θα παραμείνουν το απόλυτο αριστούργημα.
