Αν ήμουν διαφημιστής και έπρεπε να γράψω δελτίο τύπου γι' αυτή την κυκλοφορία, θα άρχιζα κάπως έτσι: Δυο θρύλοι της αμερικάνικης κουλτούρας συναντιούνται. Ο κορυφαίος νεοϋορκέζος ρόκερ βγάζει έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας του, βασισμένο στα κείμενα του κορυφαίου ποιητή και συγγραφέα μυστηρίου του 19ου αιώνα.
Επειδή δεν είμαι διαφημιστής, θα τα γράψω πιο χύμα, και θα προσπαθήσω να φέρω το φιλόδοξο και μεγαλομανές πόνημα του Lou στα μέτρα μας. Ο Lou Reed (αυτός είναι στη φωτογραφία στο οπισθόφυλλο, όχι ο Μαργαρίτης) είναι σπάνια περίπτωση διανοούμενου με ψυχή αλήτη ροκά (ή αλήτη ροκά με μυαλό διανοούμενου). Κινείται στην avant garde με την ίδια άνεση που κινείται και στο βρώμικο και παλιομοδίτικο rock 'n' roll και είναι, και στις δύο περιπτώσεις, αυθεντικός και, λόγω του ταλέντου του, ξεχωριστός. Από το 1989, που κυκλοφόρησε το εκπληκτικό New York, και μετά έχει βγάλει μια σειρά από δίσκους όπου παρουσιάζει και τα δυο του πρόσωπα, δίσκους που είναι πάντα σε πολύ καλό επίπεδο, αν και δεν ξεφεύγει πάντα από την παγίδα της επανάληψης, πράγμα φυσικό μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια καριέρας. Η μεγάλη του παραγωγή, η σχετικά μονότονη μουσική του θεματολογία και η ηλικία του (είναι μεγαλύτερος από τους μπαμπάδες των περισσότερων αναγνωστών μας) τον κρατάνε μακριά από τα νέα ακροατήρια. Και κατά τη γνώμη μου, δίκαια. Δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα και ο ίδιος, αλλιώς δεν θα είχε βγάλει αυτό το album.
Εδώ λοιπόν έχουμε την έκδοση σε διπλό CD (υπάρχει και η συμμαζεμένη σε μονό) του έργου του Lou που είναι εμπνευσμένο από αυτό του Edgar Allan Poe, με τίτλο αυτόν του πιο διάσημου ποιήματός του. Το κοράκι. Απαγγελίες, σκετσάκια με «προχωρημένη» μουσική ταπετσαρία, τραγούδια και οργανικά κομμάτια, μια αναφορά στο "Metal Machine Music", απ' όλα έχει ρίξει μέσα στη χύτρα ο Lou για να φτιάξει ένα arty farty κατασκεύασμα που δε μπορώ να φανταστώ ποιόν αφορά. Δεν υπάρχει εδώ τίποτε επαναστατικό, τίποτε που να μην έχουμε ξανακούσει χιλιάδες φορές, τίποτε που να σοκάρει όπως η πραγματική τέχνη είναι ορισμένη από τη φύση της να κάνει. Αντίθετα, υπάρχει μπόλικος ανώδυνος ναρκισσισμός και ομφαλοσκόπηση από μεγαλόσχημους φτασμένους (μπορεί και τελειωμένους) καλλιτέχνες που κάποτε ήταν επαναστάτες, μεγαλοφυίες και σημαντικοί. Συνεργασίες; Laurie Anderson, David Bowie, Ornette Coleman, αλλά και Steve Buscemi, Willem Dafoe από τη δικαιοδοσία του Καρδερίνη.
Τι μένει; "Το City in the Sea/Shadow", ένα δυνατό instrumental, η τσαμπουκαλεμένη απαγγελία του Dafoe στο Κοράκι, και ένα τραγούδι, το "Who am I?" που θα χωρούσε σε ένα απόλυτο best του Lou. Άντε, διπλό best. Δεν είναι αρκετά για να αγοράσει κάποιος ένα διπλό CD σήμερα.
Ακούγοντάς το "Raven" από την αρχή ως το τέλος, σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Να εμπνευστεί από τον Lovecraft και να βγάλει δεκαπλό κουτί.