Double Negative

Χαϊδεύουν τα αυτιά του ακροατηρίου τους, αφού σχεδόν ποτέ δεν το προκαλούν, και οι ίδιοι είναι αρκούντως χαϊδεμένοι από τους μουσικοκριτικούς, καθώς σχεδόν ποτέ δεν θέτουν διλήμματα, εμμένοντας σε μία καθεστηκυία ηχητική πεπατημένη, στην οποία όλοι είναι ήδη αρκετά εθισμένοι για να αμφισβητήσουν έστω τις προθέσεις της. Ήταν απολύτως αναμενόμενο να μην καταφέρουν να επαναλάβουν τους εαυτούς τους με την ίδια επιτυχία, αλλά να παραδώσουν το άλμπουμ εκείνο των Low, που δεν νομίζεις απλά, αλλά όντως το έχεις ξανακούσει.

Απομακρύνονται, έστω και με καθυστέρηση, από την ικανότητα τους να συνθέτουν τραγούδια τα οποία αμφισβητούν ακόμη και την εσωτερική ένταση ως αρετή της μουσικής. Το 'Dancing and Blood' ακούγεται σαν ένα ημιτελές intro εσφαλμένης συνεννόησης, έστω και ανάμεσα σε τόσους λίγους ανθρώπους και η σωστή χρήση των παύσεων επαληθεύει την υποψία περί του ότι έγινε η μανιέρα συνήθεια τους. Οι Low δεν θα μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα για μία τρίτη δεκαετία, με όλες αυτές τις μεθοδεύσεις στις οποίες μας εξανάγκασαν να υπακούμε. Ήταν σαφές ότι θα γίνει κάποτε και αυτό. Όταν ένα τραγούδι κάνει τριάντα δευτερόλεπτα για να τελειώσει, έχεις ήδη ξεχάσει αν υπήρξε πράγματι ως τραγούδι.

Από εκεί και πέρα τι; Σημειολογικές αναφορές στην Αμερική του Trump, ως αντικείμενο προβληματισμού ανάμεσα σε ανησυχούντες-κουρασμένους ενήλικες, που αναζητούν σημείο επαφής; Είναι η μουσική των Low ικανή, μέσα στη βεβαιωμένα πλέον αλάνθαστη αισθητική της, να εγείρει το ενδιαφέρον –έστω– ανθρώπων που ψάχνουν να βρουν τι γίνεται εκεί έξω, και δεν αρκούνται στην νιοστή ακρόαση μίας αψεγάδιαστης μουσικής, που στο τέλος κάθε σεζόν δίνει την αίσθηση ότι οι πιστοί της ζούνε και δρουν (αν υποτεθεί ότι υπάρχει μία δράση τέλος πάντων) σε ένα ατέλειωτο remake του 'Fargo', αλλά όχι υπό μορφή σήριαλ ασφαλώς; Και μόνο που γεννάει τέτοιους προβληματισμούς, ένας δίσκος σαν το 'Double Negative' δεν θα έπρεπε να στέλνεται στο διάολο (των Μορμόνων) και να αναζητήσουμε όλοι έστω και μία αξιοπρεπή πανκ ρέπλικα για να δικαιολογήσουμε το υπόλοιπο της ύπαρξης μας;

«Οι Low και το Distortion στις κιθάρες, ίσως δε και στα πόμολα του studio». Λογικά με όλη αυτή την ιστορία θα βγάλουν όλη την επόμενη δεκαετία και το ποίμνιο θα παραληρεί για την μέγιστη ικανότητα τους στην εξαντλητική θεώρηση κάθε πράγματος με το οποίο πράγματι πρέπει να ασχοληθεί κανείς εξαντλητικά. Δεν είναι όλη αυτή η κιθαριστική βραδυπορία των Low μία ατέρμονη διάλεξη του Βέλτσου επάνω στην χρηστικότητα του να είναι κανείς επί της ουσίας μη χρηστικός;

Τι έχετε καταφέρει με τη μουσική των Low όλα αυτά τα χρόνια; Έχετε ερωτευτεί; Σας έχουν ερωτευτεί; Έχετε πηδήξει; Σας έχουν πηδήξει; Έχετε σβήσει τα κεράκια στα άχαρα 35α γενέθλια σας; Που θα σας οδηγήσουν τραγούδια όπως το ‘The Son, The Sun’, εκτός από το να χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο περί του ότι όλα έχουν πάει στραβά λίγο πριν - λίγο μετά την στροφή των 40; Ε;

Πότε τελειώνει ένας δίσκος των Low στην πραγματικότητα; Εκεί που αρχίζει ο επόμενος, ο οποίος σαφώς και είναι ήδη έτοιμος και ηχογραφημένος, αλλά δεν τον κυκλοφορούν υπακούοντας στους βαρετούς και τετριμμένους κανόνες της αγοράς;

Ή μήπως όταν επιτέλους εμφανιστεί το πραγματικά συνταρακτικό τραγούδι του δίσκου, που ακόμη και αν δεν τιτλοφορείτο ‘Rome (Always In The Dark)’ δεν θα ήθελε ούτε πολύ μυαλό, ούτε πολύ ψυχή, για να καταλάβει κανείς ότι οι Low θα έπρεπε να υπάρχουν απλώς και μόνο για να κυκλοφορούν ένα τραγούδι σαν και αυτό κάθε πέντε χρόνια. Και μετά και πάλι το ίδιο τραγούδι.

Κανείς δεν ξέρεις πότε τελειώνει ένας δίσκος των Low και είναι σαφές ότι κάποτε θα έφτανε και η μέρα που και αυτή η ιστορία θα έχανε κάτι από την γοητεία της. Αν όχι όλη.

«Δεν μένει τίποτε να ειπωθεί για τους Low».

Όχι να το παινευτώ, αλλά είχα προειδοποιήσει. Δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε για τους Low. Και βλέπω εδώ κι εκεί ότι δεν είμαι ο μόνος.

Περιμένουμε με αγωνία την ημέρα που οι Low θα κυκλοφορήσουν έναν έστω και οριακά κακό δίσκο και τότε ναι, θα έχουμε πραγματικά κάτι να πούμε για αυτούς. Κάτι από τα παραπάνω ή και κάτι άλλο, που δεν θα είναι αποκύημα έλλειψης φαντασίας. Η μέρα αυτή είναι σαφές ότι δεν ήρθε ούτε και με την κυκλοφορία του 'Double Negative'. Το ότι το πήγαν και λίγο παραπάνω από την προηγούμενη φορά, καθιστά ακόμη πιο σαφές το ότι δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε για τους Low.