The last temptation of...
Μετά από τρεις εξαιρετικούς δίσκους και την φανταστική περσινή συναυλία τους στην Αθήνα, οι LFIS -περιέργως- εξακολουθούν να είναι η πιο cool μπάντα που μάλλον δεν έχετε ακούσει. Για διάφορους λόγους έτσι έχουν τα πράγματα με αυτό το κουαρτέτο από την Νορβηγία, που λατρεύεται στην Γερμανία και η χάρη του έχει φτάσει μέχρι το Austin του Texas, όπου και μοιράστηκαν την σκηνή με τους Trail Of Dead.
Στην προκειμένη υπάρχουν αισθητά περισσότερα φωνητικά -με καθαρότατη αγγλική προφορά- όμως από όλα αυτά τα λόγια δεν προκύπτει σύγχυση, αλλά δημιουργική ενέργεια. Η μουσική κατεύθυνση που χαράσσουν είναι πιο ροκαμπιλέ, ενώ έχουν υιοθετήσει punk τεχνοτροπία στις βασικές δομές ως το σημείο που τους παίρνει για τα δεδομένα τους. Τα νέα αυτά στοιχεία δεν ξενίζουν, αλλά παρουσιάζουν μια μπάντα που της αρέσει να τσιτώνει τα ετερόκλητα γούστα της. Δύσκολο να το εξηγείς, εκπληκτικό να το ακούς.
Για το ομότιτλο track -που τυχαίνει να είναι και η μόνη καθαρόαιμη post-rock άσκηση- θα σκότωναν για να το κάνουν δικό τους κάποιοι ποστ-ροκάδες ολκής. Μπαίνοντας στο ζουμί του δίσκου, τα Big city lights και 21 κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τα σπινταριστά φωνητικά και τις νευρωτικές μπασογραμμές. Το χορευτικό Jimmy legs και το πιο εσωτερικό Red flag στέκονται καμαρωτά σαν υποδειγματικές post-punk κομματάρες, με το πρώτο να κερδίζει στα σημεία. Το Challenger είναι τόσο παιχνιδιάρικο όσο και φασαριόζικο, με τη γλυκιά του βασική μελωδία. Tο Axes σου δίνει μια ιδέα για το πώς μπορεί να ακούγονταν οι πρώιμοι Joy Division, αν αντί για keyboards είχαν μια farfisa, ενώ το Bahamas ξεδιπλώνεται νωχελικά και φτάνει σε ένα σημείο που δεν το φανταζόσουν, ακολουθώντας νοερά την εισαγωγή του.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι ο πρώτος δίσκος των LFIS περιείχε υποδειγματικά παιγμένο post-rock και ο δεύτερος κάτι τόσο απροσδιόριστο όσο και ελκυστικό αισθητικά. Θα μπορούσε όμως να ήταν τυχαίο αν το αποτέλεσμα δεν ήταν αξιομνημόνευτα ικανοποιητικό. Έλα όμως που είναι σταθερά αριστουργηματικό. Πρόκειται για μια μπάντα που παίζει οτιδήποτε μπορεί να παίξει καλά. Προσπαθήστε τώρα να θυμηθείτε πόσοι το κάνουν αυτό σήμερα. Γιατί, όταν έρθουν πάλι με το καλό εδώ πέρα δεν θα τους αξίζει να αντικρύσουν ξανά 200 άτομα...
