The great destroyer
Ένας ηχολήπτης θα μπορούσε να το εκφράσει καλύτερα από εμένα, αλλά θα προσπαθήσω να γίνω όσο το δυνατόν πιο κατανοητός: βασικά, το νέο album των Low "μπουκώνει" τα ηχεία μου. Μου βγαίνει κάτι σα να υπάρχει υπερβολικό μπάσο, υπερβολικά χαμηλές συχνότητες, ένας υπόκωφος ήχος, τυχαίος θόρυβος που καλύπτει σχεδόν τα πάντα. Είτε αυτό είναι επίτηδες, είτε όχι, οι Low βγαίνουν ούτως ή άλλως νικητές: στην πρώτη περίπτωση έχουν φτιάξει ένα album που εσκεμμένα αντιτίθεται στις προηγούμενες δουλειές τους (slowcore αριστουργήματα για μερικούς, κατατονικά μη-τραγούδια για κάποιους άλλους), στη δεύτερη έχουν ηχογραφήσει με βάσει τις επιταγές του lo-fi. Το σημαντικό είναι ότι αυτό ταιριάζει και στο γενικό τους ύφος, αλλά και ειδικότερα στο χαρακτήρα των νέων κομματιών.
Η είδηση είναι, λοιπόν, ότι οι Low κάνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι μάς είχαν συνηθίσει, και ενώ ψήγματα αυτής της διάθεσής τους υπήρχαν ήδη μέσα στο προηγούμενο album τους "Trust", το "The Great Destroyer" παρουσιάζει τη νέα ηχητική τους άποψη τόσο συνειδητοποιημένη που προκαλεί (ευχάριστη) έκπληξη. Πιο συγκεκριμένα, ενώ οι μελωδίες διατηρούν την ευγένειά τους, η εκφορά των συνθέσεων έχει γίνει θορυβώδης και αιχμηρή (σχεδόν απειλητική), έχοντας ως αφετηρία τις ναρκωμένες περιπλανήσεις των Galaxie 500, και ως κατάληξη τους ηχηρούς παροξυσμούς των πρώιμων Mogwai. Ως συνταγή, βέβαια, αυτό δε λέει από μόνο του τίποτα, αλλά αυτό που κάνει τελικά το "The Great Destroyer" σημαντικό είναι η εφαρμογή αυτού ακριβώς του ηχητικού πλαισίου πάνω στα γνωστά χαρακτηριστικά των Low: στη συνθετική τους δεινότητα, και στο ερμηνευτικό τους μεγαλείο.
Σε ό,τι αφορά το συνθετικό τομέα, οι Low συνεχίζουν να δημιουργούν τραγούδια με έντονες και συχνά κυκλικές μελωδικές γραμμές, και εδώ δεν παρεκκλίνουν ιδιαίτερα από αυτό το ύφος, όσο κι αν σε αυτό το album υπάρχει μια αναπάντεχα pop στιγμή που ακούει στο όνομα "Step", τόσο catchy μάλιστα που στα πίσω φωνητικά ακούμε και την κορούλα του Alan και της Mimi να μουρμουρίζει το κουπλέ. Κατά τα άλλα, τα κομμάτια του "The Great Destroyer" θα μπορούσαν να υπάρχουν σε οποιοδήποτε album των Low από το "Secret Name" και μετά, αλλά ό,τι τα διαφοροποιεί είναι αυτό το επίτηδες "άσχημο" ενορχηστρωτικό τους υπόβαθρο, σα να ηχογράφησαν το album τους όπως ακριβώς συνήθιζαν και παλαιότερα, και μετά αποφάσισαν να το διαστρέψουν ως τα όριά του για να του προσδώσουν μια αίσθηση ανησυχίας παρόμοια με αυτή που αποπνέουν τα albums των Joy Division. Με αυτό ως δεδομένο, στα σημεία που ακούγονται σαν τους "παλιούς" Low, οι αντιθέσεις που δημιουργούνται είναι σχεδόν εκρηκτικές, με χαρακτηριστικά τα παραδείγματα των "Broadway (So Many People)" και "On The Edge Of", όπου τα χαμηλότονα μέρη των κομματιών είναι σα διαλείμματα απόλυτης ασφάλεια μέσα σε ένα διαρκές άγχος. Όσο για την ερμηνεία, εδώ οι αντιθέσεις είναι έκδηλες από την αρχή του album μέχρι το τέλος του, καθώς οι φωνές του Alan και της Mimi (ειδικά αυτής) μπλέκονται αγγελικά μεταξύ τους - αυτό το ξέραμε - και από εκεί και πέρα, αντιμάχονται τα υπόκωφα στρώματα της μουσικής, σα μια συνεχή μονομαχία - κι αυτό είναι κάτι που ακούμε τόσο εύσχημα δομημένο στους Low για πρώτη φορά.
Και η έκπληξη είναι ευχάριστη, μιας και τα πράγματα θα μπορούσαν πολύ εύκολα να έχουν πάει στραβά. Η πρόσφατη συλλογή τους στη Rough Trade (τρία cds και δύο dvds!) ήταν μια ζωντανή απόδειξη της αμετροέπειάς τους και της τάσης τους να βγάζουν προς τα έξω ακόμα και τις λιγότερο ενδιαφέρουσες προσπάθειες τους - κάτι που σημαίνει ότι το "The Great Destroyer" θα μπορούσε εύκολα να είναι ένα ακόμα τυπικό album των Low, και ως τέτοιο να απευθύνεται μόνο στους φανατικούς. Ακόμα χειρότερα, το πείραμα του "The Great Destroyer" θα μπορούσε να έχει αποτύχει, και αντί να εκπέμψει την αστάθεια που κυριαρχεί τώρα, δε θα ήταν παράξενο αν ακουγόταν άστοχο και απογυμνωμένο από κάποια βαθύτερη ουσία. Τελικά όμως, όλα δούλεψαν όπως έπρεπε, και αυτό συνέβη εν μέρει χάρη στη συνθετική δύναμη των νέων τραγουδιών καθεαυτή, και εν μέρει διότι εδώ ακούμε κάτι αγαπημένο σε ένα εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο, κι έτσι είναι σα να μας ξανασυστήνεται από την αρχή. Και δηλώνουμε για άλλη μια φορά γοητευμένοι.
