Things we lost in the fire

Oι Low, ανέκαθεν είχα την εντύπωση ότι κινούνταν σε ένα προσωπικό πεδίο παραποίησης και πλαστογράφησης της μουσικής κλίμακας. Αυτό φυσικά με την καλή έννοια. Δίπλα σε ήχους που έχουν επιβληθεί ν'αποφασίζεις να κινηθείς στους δικούς σου ηχητικούς παράλληλους, είναι μάλλον αξιοθαύμαστο από μόνο του. Ύστερα πάλι κι ενώ ότι είχα ακούσει από αυτούς το έβρισκα θαυμάσιο, ερχόταν να υπονομεύσει την τελική γνώμη μου η υποψία ότι πρόκειται για μια μπάντα αφιερωμένη στην δημιουργία μουσικής με θρησκευτική τάση. Όπως το christian rock ή κάτι τέτοιο.
Άλλες φορές απασχολούμαι με τον όρο "ατμοσφαιρικότητα". Τι στο διάολο μπορεί να σημαίνει; Πως ορίζεται; Δεν ξέρω να δώσω τον ορισμό, αλλά είμαι σίγουρος πως όταν ακούς έναν δίσκο που την δημιουργεί τότε το καταλαβαίνεις. Το "Things We Lost In The Fire" είναι ένας τέτοιος δίσκος που εκτός των άλλων, έρχεται να αποσαφηνίσει και να βάλει στην θέση του ότι ήταν μετέωρο. Μέσα από την αναδυόμενη γαλήνη του φαίνεται ξεκάθαρα η πολλαπλότητα των πραγμάτων. Με απόλυτα κατατονικές στιγμές όπου τα φωνητικά της Mimi Parker επισκιάζουν τα πάντα, με χορωδιακή διάθεση που ξαναφέρνει πιο ζωηρή την υποψία στην επιφάνεια όταν μάλιστα η χορωδία απαγγέλει και τους σχετικούς στίχους ("Wake up like giants, so tall, with open eyes like Judas and Paul And John"), με δυναμικούς σχετικά ήχους κάποιες φορές και σε σχέση με τις προηγούμενες δημιουργίες τους, που κινούν το equalizer και σου τραβούν το μάτι πριν πέσεις στον βαθύ λήθαργο.
Η παραγωγή του Steve Albini είναι κάτι παραπάνω από θεσπέσια, τα βιολιά, τα τσέλα και το πιάνο υπάρχουν εν αφθονία, τα φωνητικά είναι μοναδικά και τι άλλο να ζητήσει κανείς για να αποφασίσει ότι έχει να κάνει με έναν καταπληκτικό δίσκο.
Τίποτε άλλο. Απλά αφήνεται να βυθιστεί στην υπέροχη μουσική και να στοχαστεί πάνω στους στίχους που κάποιες φορές είναι όντως απολαυστικοί. Κάποιοι απ'αυτούς μάλλον δίνουν και το τελικό στίγμα του πως πρέπει να τον ακούει κανείς : "They're moving their feet, but nobody's dancing"!!!!