Sudden / Hjart-Och

Την τελευταία τριετία (τουλάχιστον) η εγχώρια δισκογραφική δραστηριότητα απασχολείται κυρίως στο να φέρει στο φως της τρέχουσας επικαιρότητας (έστω και σε συνθήκες μικρόκοσμου, αυτό έλειπε άλλωστε...), το εγχώριο 'ροκ κλπ σκοτάδι' της δεκαετίας του '80. Με αυτό τον τρόπο εξαιρετικά σχήματα της περιόδου, όπως οι Χωρίς Περιδέραιο, όχι μόνο ανακτούν μέρος (μόνο) της αναγνωρισιμότητας που πάντα τους άξιζε, αλλά διάγουν και μία απρόσμενα νέα δημιουργική περίοδο. Από την άλλη πλευρά βέβαια, βρίσκεται κενός χώρος, για να εισχωρήσουν και ορισμένοι (δικαίως) ξεχασμένοι και γραφικοί, που έχοντας ως μοναδικό οπλοστάσιο κάτι τέταρτα του αιώνα που περάσανε από πάνω τους, εμφανίζονται με την αύρα του θρύλου και του πρωτοπόρου (συνεχίζοντας να προκαλούν ακόμη και το γέλιο, κατά περίπτωση).

Σε παράλληλο χρόνο, οι κυκλοφορίες της Labyrinth Of Thoughts, ειδικά όταν απαγκιστρώνονται από τον ελληνικό στίχο, απασχολούνται με το κομμάτι εκείνο της εγχώριας ροκ σκηνής, που κατά τα έξωθεν πρότυπα, από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και μετά πέρασε από τον χαρακτηρισμό του 'ανεξάρτητου' σε αυτόν του 'εναλλακτικού'. Θα μπορούσα να γράψω αρκετές εκατοντάδες (και βάλε) λέξεις για την ουσιαστική διαφοροποίηση των δύο εννοιών, αλλά δεν είναι (μάλλον) της παρούσης κάτι τέτοιο.

Οι Ludmila, εμφανίζονται στην εγχώρια αγγλόφωνη ροκ σκηνή του σήμερα ως οιονεί καθολικοί διάδοχοι των Make Believe, σε μία περίοδο (ειδικά μετά και το τέλος των 00s), όπου έννοιες τύπου 'ανεξάρτητο/ εναλλακτικό/ underground' κλπ, περιστρέφονται από καιρό σε μία δίνη στην οποία το σημαίνον αποστρέφεται το σημαινόμενο, καθώς το τελευταίο επιζεί για ελάχιστα 24ωρα ως γέμισμα ύλης, και το πρώτο προσπαθεί να επιβιώσει με τους ίδιους πάνω-κάτω τρόπους, που συνέβαινε πάντοτε για το ροκ στη χώρα μας.

Οι Make Believe ήδη από το πρώτο τους (και αξεπέραστο για πολλούς από εμάς) 7'' (Leave Me Alone/ Mess Goes On), και σε αυτό λέει αλήθεια το Δελτίο Τύπου (παρά τις εύλογες υπερβολές του εν γένει), υπήρξαν το συγκρότημα εκείνο που ταύτισε τα ελληνικά '90s με ό,τι συνέβαινε σε πραγματικό χρόνο εκτός συνόρων, περισσότερο ίσως από κάθε άλλο (άντε μαζί με τους Honeydive, με τους οποίους ούτως ή άλλων είχαν σχεδόν παράλληλη πορεία και παρουσία).

Πέραν της καθοδηγητικής φωνής της Φλώρας Ιωαννίδη (η personal fav γυναικεία φωνή από τα ελληνικά εναλλακτικά 90s, για τον υπογράφοντα), οι Make Believe ξεχώρισαν για τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο άφηναν πάντοτε τις κιθάρες να επιβάλλονται στις ούτως ή άλλως έξυπνες μελωδίες τους, χωρίς ποτέ να υποβαθμίζουν τις τελευταίες - και κύρια - καταφέρνοντας να μην παρασυρθούν ανεπανόρθωτα από τα grunge κελεύσματα της εποχής, που είχαν καταντήσει τις μισές ροκ μπάντες του πλανήτη να ακούγονται σαν μπουκωμένα υπολείμματα πρόβας των Pearl Jam.

H Φλώρα Ιωαννίδη λοιπόν, μαζί με τον Γιώργο Αποστόλου (ντράμερ των Make Believe, στην τελευταία τους περίοδο από το 1997 και μετά), και οι Σπύρος Καμινάρας (κιθάρες) και Παντελής Κούρταλης (μπάσο) ηχογράφησαν ως Ludmilla το 2008 το άλμπουμ Hjart-Och, το οποίο παρέμεινε ακυκλοφόρητο μέχρι σήμερα, οπότε και επιλέγεται να ενταχθεί "συνοδευτικά" (και σε μορφή CD) στην βινυλιακή κυκλοφορία του Sudden, ηχογραφημένο αυτό με τη σειρά του, με την προσθήκη δεύτερου κιθαρίστα (Νίκος Πασχαλίδης) μες στο 2015.

Η λογική της εξέλιξης θα ήθελε ίσως τη δεύτερη κυκλοφορία να αποτελεί (κατά το σύνηθες κλισέ) "ωριμότερη και πιο κατασταλαγμένη" κατάθεση της μπάντας. Το αλάνθαστο μου ένστικτο λέει όμως ότι από το Sudden απουσιάζει (ίσως και να υποχωρεί συνειδητά, αν κρίνω από το γενικότερο καλμάρισμα στον ήχο) ικανό μέρος της ορμής των τραγουδιών του Hjart-Och, ενώ ακόμη και η αίσθηση ότι εδώ τα πράγματα είναι κάπως πιο συμμαζεμένα και δουλεμένα, ενισχύει την άποψη που θέλει την rock 'n' roll ενέργεια (όπως και τη μαύρη ζάχαρη, το θαλασσινό αλάτι κλπ) να αναδεικνύεται περισσότερο σε κάθε ακατέργαστη μορφή της.

Στα παραπάνω πρέπει ασφαλώς να προστεθεί ότι το καλύτερο τραγούδι και των δύο κυκλοφοριών είναι με απόσταση το Safe & Sorry, το οποίο ήδη από την πρώτη ακρόαση ακούγεται (και είναι) ισάξιο με τα τουλάχιστον 3-4 υπεράνω κριτικής τραγούδια, που στο παρελθόν είχαμε ακούσει από τη φωνή της Φλώρας Ιωαννίδη. Το τραγούδι μπορεί να μην παίρνει ποτέ τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες, στις οποίες εθιμικά κατέληγαν τα σπουδαία τραγούδια των Make Believe, αλλά στο τέλος αφήνει την ίδια ακριβώς επίγευση μίας ροκ ακρόασης, που δεν επιτρέπει αδιαφορία από την πλευρά του ακροατή. Στο Sudden πάλι υπάρχει το (σχεδόν) δεκατετράλεπτο Piece Of Mind, που επικυρώνει (με μάλλον θετικό πρόσημο) την απόφαση του γκρουπ να μετασχηματίσει τα metal φλερτ του 2008, σε ψυχεδελοπρογκρέσιβ αρραβωνιάσματα το 2015 (και παρότι κάτι τέτοιες αποφάσεις προσωπικά δε με βρίσκουν σύμφωνο).

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς το ότι σε παράλληλο χρόνο θα κυκλοφορήσει από την Labyrinth Of Thoughts σε βινύλιο και το Wide LP των Make Believe, δηλαδή ο τελευταίος δίσκος τους, που πέρασε απαρατήρητος μάλλον από όλους μας, για να καταλήξει στον ιθύνοντα νου του label, που έχει σχεδόν μαζοχιστική εξειδίκευση με τους 'ξεχασμένους' δίσκους της εγχώριας σκηνής, αρκετοί εκ των οποίων αποδεικνύονται πράγματι αδικημένοι (άλλοι πάλι όχι), τότε η τελική αξιολόγηση υποχρεούται να παραβλέψει κάποιες περαιτέρω αδυναμίες του περιεχομένου (που έχουν να κάνουν κυρίως με την αισθητική και μορφική επανάληψη των συνθέσεων, αρκετές εκ των οποίων είναι ελάχιστα διακριτές μεταξύ τους ως αυτοτελή τραγούδια) και να είναι όσο γενναιόδωρη πρέπει, ώστε να υπάρξει συνέχεια στις εμφανίσεις των Ludmila, και των όσων με σθένος μπορούν και εκπροσωπούν, έστω και υπογείως, σε μία εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή, που εσχάτως ακούγεται περισσότερο ανώδυνη, και από τις ενορχηστρώσεις των πρώτων δίσκων του Φοίβου Δεληβοριά.