Bless you

Μέχρι ένα σημείο η ιστορία της pop μουσικής ήταν μονόδρομος: κάθε νέο παρακλάδι της εμφανιζόταν αρχικά ως ιδίωμα χορευτικής μουσικής και αντιστοιχούσε και σε ένα νέο χορό. Κατά βάση μεγαλύτερη σημασία είχε ο χορός και η μουσική ακολουθούσε. Κάπως έτσι συνέβη και με το rock 'n' roll. Συστήθηκε ως ο "νέος χορός" και για να ιδρώσει εκτός πίστας και να καθιερωθεί ως σοβαρό και υπολήψιμο μουσικό είδος πέρασαν και χρόνια πολλά και καταστάσεις διάφορες. Κοινώς, διήλθε των πραγμάτων ο Elvis.

Και επειδή δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνουμε ότι η ιστορία επιμένει να επαναλαμβάνεται, τα τελευταία τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια βλέπουμε ακόμη ένα αμιγώς χορευτικό μουσικό είδος (ας το ονομάσουμε αυθαίρετα dance μουσική, που ξεκινάει από το πρώιμο house και techno των 80s για να καταλήξει στην καθολική επικράτηση των όρων στα 90s και στην απαξίωση αυτών στα 00s), φτάνουμε στο σημείο, με αφορμή και το εν λόγω άλμπουμ-έκπληξη των Δανών Lulu Rouge, να συμπεράνουμε τελεσίδικα πλέον ότι η χορευτική κουλτούρα αργά ή γρήγορα αποκτά (αν δεν το είχε εξ αρχής) ουσιαστικό πρόβλημα με τη φύση της και ψάχνει τρόπο να την αρνηθεί διεισδύοντας στα μονοπάτια της σοβαρής μουσικής (της τάβλας).

Ο Jazzie B με τους Soul II Soul έκανε την αρχή, η σκηνή του Bristol έθεσε τους κανόνες και τύποι με ανόητα παρατσούκλια του τύπου Plastikman καθόρισαν τις βασικές αρχές ενός χορευτικού μουσικού ιδιώματος που εύστοχα θα μπορούσε να αποδοθεί ως crippled dance music.

Εν αρχή δεν είναι ο λόγος, αλλά το σκοτάδι. Που όταν πέφτει βαρύ πάνω από ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα του προσδίδει τεκμήριο σοβαρότητας (που αν όμως δεν το υπερασπιστεί κατάλληλα καταλήγει σε ένδειξη γελοιότητας). Από την απεγνωσμένη φωτογραφία του εξωφύλλου, μέχρι τη μαύρη μαυρίλα των liner notes, και από τα βαρύτονα beat που αργοσβήνουν σε όλη τη διάρκεια του δίσκου μέχρι τα ικετευτικά φωνητικά όλων των προσκεκλημένων, το Bless You αναζητά την ορθή goth οπτική που απαιτεί το φινάλε της δεκαετίας για να δημιουργήσει προϋποθέσεις υστεροφημίας.

Με την αύρα του "πολύ" Trentmoller να τους παρακολουθεί, οι δύο συνεργάτες του αλλάζουν τα φώτα στην προοπτική του techno και διασπώντας ύπουλα τις μεθόδους παραγωγής του σε ατμοσφαιρικές σκοπιμότητες, επιδιώκουν να επιφέρουν μία ακάθιστη techno παρθενογένεση. Που δεν υπάρχει ποτέ και πουθενά, όπως και πάλι είναι πασίγνωστο. Για αυτό και από την αρχή μέχρι το τέλος το Bless You αποζητά τις ρίζες του στο Mezzanine των Massive Attack και στην αναχρονιστική πλέον προσπάθειά του να ψηφιοποιήσει σε αργή κίνηση το γοτθικό τέλος του γνωστού μουσικού κόσμου.

Οι DJ Tom και Buda επιλέγουν λιτά. Και άρα σοφά. Και άρα χρησιμοποιούν επαναληπτικά και ξανά μανά. Κάπως έτσι το Runaway Boy ακούγεται σαν ένα άφωνο μεν, οξύτερο δε Ninna Nanna. Το οποίο Ninna Nanna με το τρικ του παιδικού τραγουδιού που εισέρχεται στο στοιχειωμένο κόσμο των μεγάλων καταφέρνει και πέραν κάθε αμφιβολίας περνάει στην ηγεμονική θέση των συνθέσεων του ντουέτου. Στο απόλυτο συν η ιταλική γλώσσα, που ακούγεται εξωτικά οικεία σε αυτό το ερμητικά ψυχρό και απόκοσμο ηχητικό περιβάλλον. Το Sweeter Than Sweet είναι έτοιμο να εκραγεί προς τις πίστες και ελάχιστα πλέον καταφέρνουν να το συγκρατήσουν. Είναι το κομμάτι που προδίδει την πραγματική φύση των δημιουργών του.

Κάπου εδώ θα μπορούσε κανείς να επιχειρήσει συγκρίσεις με τους ομοίως θεοσκότεινους θόλους από τους οποίους είδε πέρσι τον κόσμο η φιγούρα του Burial. Ενώ εκεί όμως μέσο και σκοπός ήταν η αποτελμάτωση του ακροατή σε δαιδαλώδη, κλειστοφοβικά και εκ του αποτελέσματος κοπιαστικά ηχητικά μονοπάτια, τα κατατόπια των Lulu Rouge προσφέρουν άπλετο χώρο, ικανή δομή και περισσή απλότητα για να τα περιδιαβαίνουν ακόμη και οι απαίδευτοι. Οι οποίοι έχουν ήδη σταματήσει να ασχολούνται με Burial, dubstep και λοιπά σουξέ του underground.

Στη θεωρία, ο στόχος είναι η σύγκρουση της techno με το dub. Στην αρχική τους μορφή και τα δέκα τραγούδια του δίσκου στέλνουν το πρώτο είδος στο ασημένιο βάθρο και με σαφώς περισσότερους μώλωπες και απώλειες. Στα διάφορα remix που ήδη κυκλοφορούν δεξιά μας και αριστερά σας είναι που ζητείται η ρεβάνς και σιγά σιγά δείχνει να αποκτάται με αξιώσεις. Σπάζοντας τους κανόνες του clubbing για να τους ενώσουν και πάλι με τους συνδετήρες που τους κληρονόμησε η punk άποψη περί των μουσικών πραγμάτων, οι T.O.M. και Buda βλέπουν τους ήχους τους να ταξιδεύουν από το πιο πρόσφατο νούμερο της σειράς των Buddha Bar στις πιο ικανές προσωπικές μουσικές συνειδήσεις (aka i-pod).

Σε έναν μουσικό κόσμο που το crossover αποτελεί αθώο παρελθόν και οι αιμομιξίες είναι αυτές που καλούνται πλέον να υποκαταστήσουν στο μέτρο του δυνατού την αδυναμία όλων για αληθινή τεκνοποίηση, το Bless You δεν είναι "άκουσμα-άλλοθι", αλλά επιτακτική εντολή για το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί.