Transmalinnia

Ένα καινούριο συγκρότημα με το πρώτο του άλμπουμ. Ενδιαφέρον εξ ορισμού. Πήραν λέει και μια εκκλησία στο Oakland και την μετέτρεψαν σε στούντιο και μονάδα παραγωγής μπύρας. Ενθουσιαστικό! Έχουν και αισθητικές ανησυχίες και εμπνέονται από τον Eugene Von Bruenchenhein. Άξιο διερεύνησης.

Από το 2006 που σχηματίστηκαν, με ένα ομώνυμο ep το 2008, σαν να άργησαν λίγο, αλλά δεν πρέπει να είναι και εύκολο ανάμεσα σε δεξαμενές ζύμωσης. Το όνομα τους που βγαίνει λέει από το "Lemuria" (μυθική ήπειρος του Ινδικού-Ειρηνικού που κατάπιαν οι θάλασσες) και το "son et lumiere" (μείγμα ήχου - εικόνας) μπορεί να εκληφθεί ως πρώτο δείγμα διπολικότητας και αντίφασης. Κολλημένοι στα ρετρό και κλασσικά μέρη της ψυχεδέλειας απ΄τη μία και με μια ασυγκράτητη τάση για φυγή προς το μέλλον από την άλλη.

Η δομή του δίσκου είναι βινυλιακή. Στην "πρώτη πλευρά" στριμώχνεται το πληθωρικό "Burning Mirrors" που σου ξυπνάει τον Billy Elliot που κρύβεις μέσα σου και σε κάνει να θες να χορογραφήσεις τον Christofer Walken σε άξιες γι΄αυτόν φιγούρες και όχι την κηδεία του Fatboy Slim. Δίπλα, η στιβαρή δομή του "Black Tusk" ξυπνάει ένστικτα που όσο πλησιάζουν στο "Shortwave Fields" γίνονται δολοφονικά. Έχεις 2:37 για να αποφασίσεις (πώς). Έπειτα μπορείς να χαλαρώσεις παίρνοντας μαζί σου (λόγω αδράνειας) το ελαφρύ "Atlanta Brooks" πριν κλείσουν οι πόρτες του ασανσέρ που θα σε πάει καρφί στην "δεύτερη πλευρά" και αυτομάτως στο 13? πάτωμα σου. Εκεί το "Calalin Rises" και το "Xulux" θα σε κατατρέξουν και θα σε κυνηγήσουν ανελέητα. Μόνο αν περάσεις από το "Melting Space" θα τους ξεφύγεις.

Αφού λοιπόν ακούσεις μονορούφι τον "Transmalinnia", άθλος νούμερο 738, σου αξίζει μια ακρόαση του "Gaussian Castles" για να πάρεις μια ανάσα και να πιεις και μια μπύρα στην υγειά τους. Πρόκειται για καθαρά βραδινό άκουσμα που μπορεί να συνοδευτεί, όχι αυστηρά σαν το ψάρι με λευκό και το κρέας με κόκκινο κρασί, αλλά με ότι τραβάει η ψυχή σου. Μακάρι να τους βλέπαμε κάποτε κι από κοντά, κάνουν λέει καλά live.

9 για το πρώτο μισό και 7 για το δεύτερο. Ένα δίκαιο, κάθετο άπειρο λοιπόν, ο μέσος όρος για τους νέους, γεμάτους ελπίδες (για εμάς) Lumerians.

Για το τι παίζουν και γιατί (που είναι και το πιο σημαντικό μάλλον) παραθέτω τα λεγόμενά τους: "Μας ένωσε η αμοιβαία εκτίμηση του krautrock, του shoegaze, των περιθωριακών psych group των '60s και '70s και οι μελωδικές/θορυβώδεις συγκρούσεις μπαντών που ταξινομήθηκαν ως punk, post-punk ή industrial ελλείψει καλύτερων χαρακτηρισμών. Το πιο επιδραστικό πράγμα που αυτοί είχαν κοινό ήταν η ελεύθερη μορφή εξερεύνησης και πειραματισμού. Οι Lumerians παίζουν droning dance music για την ψυχή που έχεις ξεχάσει πως έχεις - το θόρυβο δισεκατομμυρίων διακοπτών στο μυαλό σου, που ανοιγοκλείνουν μέσα σε τέλεια αρμονία".

Αν ξεκινάς να διαβάζεις από το τέλος αυτές οι 8 σειρές είναι αρκετές, τα παραπάνω άστα.