Όχι, δεν θα αρχίσω γράφοντας πόσο μεγάλοι ήταν οι Spiritualized. Ούτε τους Lupine Howl θέλω να αδικήσω, που θα το κάνω αν αρχίσω έτσι (το πώς θα τελειώσω είναι άλλη υπόθεση), ούτε καιρός για μνημόσυνα υπάρχει, μια που κανένας δε φαίνεται να νοιάζεται. Οι κύριοι Cook, Mooney, Reece και Mattock σίγουρα όχι, μια που μετά την απόλυσή τους (παλιά χρησιμοποιούνταν λέξεις όπως «αποχώρηση», «διάλυση», «καλλιτεχνικό αδιέξοδο» και άλλα τέτοια συγκινητικά, τώρα ακόμη και στο βιογραφικό τους οι ίδιοι γράφουν ότι απολύθηκαν από τον Pierce, σαν γνήσια παιδιά της κυνικής εποχής μας) πέρασαν από το ένα group στο άλλο σαν ψυχροί επαγγελματίες. Αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το πράγμα που έχουμε εδώ μου φαίνεται ότι έγινε:
Α) Από κεκτημένη ταχύτητα. Παίζουν μουσική γιατί μάλλον δεν ξέρουν να κάνουν τίποτε άλλο.
Β) Ακολουθώντας συνταγές. Από το βρώμικο μπλουζογενές (back to the roots?) και για εξωτερική (εκτός σπιτιού ) κατανάλωση υβρίδιο ψυχεδελικής punk που παίζουν ως τον τίτλο του album που είναι μια συρραφή λέξεων που παραπέμπουν στα τέλη των 60s - αρχές 70s και στους ήρωές τους, όλα δείχνουν να έγιναν by the book που λένε και στη γλώσσα τους, για την εξασφάλιση της επιτυχίας και της αποδοχής. Ακόμη και το αναπάντεχο ποπ διάλειμμα στη μέση του 'Sometimes' που ξαφνιάζει ευχάριστα μετά από μισής ώρας οργανοκόπημα, το έχουμε συναντήσει πολλές φορές σαν κόλπο.
Γ) Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Το χειρότερο. Αβασάνιστες και προβλέψιμες συνθέσεις, τραβηγμένες, αδιέξοδες και επιδεικτικές αναπτύξεις των ήδη αδύναμων θεμάτων και οδοστρωτήρια ισοπεδωτική παραγωγή, πράγματα για τα οποία δυστυχώς δεν κυκλοφορούν αποτελεσματικές συνταγές (βλέπε β) αν δεν έχεις το magic touch.
Οι Lupine Howl σε σχέση με τους Spiritualized είναι χειρότεροι από τους Pink Floyd μετά τον Barrett σε σχέση με τους αρχικούς. Πολύ χειρότεροι απ' όσο ήταν οι New Order σε σχέση με ξέρετε ποιους. Ίσως οι συγκρίσεις να είναι τραβηγμένες και αδόκιμες (μια που όπως είπαμε εδώ έχουμε να κάνουμε με απόλυση και όχι με αποχώρηση για λόγους ανωτέρας βίας) αλλά δείχνουν ότι ούτε ήξεραν πολλά, ούτε έμαθαν τόσο καιρό δίπλα στον Jason. Το δις εξαμαρτείν...