Wounded rhymes
Girl, you'll be a woman, soon... Τι; Έγινε κιόλας; Μα βέβαια: όταν η Σουηδή Li Lykke Timotej Zachrissonhas άρχισε να ηχογραφεί το παρθενικό της Youth Novels (κυκλοφ. 2008) ήταν 20 χρονών, τώρα έφτασε στα 25. Κι όχι ότι έκοψε τα θηλυκά θρηνάκια, αλλά αυτή τη φορά οι (στιχουργημένες) "εμπειρίες" είναι περισσότερες και τραυματικότερες, εμπνέοντας συνθέσεις περισσότερο οξείες. Ζώντας πλέον στο Los Angeles και κινούμενη ως την άλλη άκρη της Νέας Υόρκης μέσω ερήμων, έγραψε τα τραγούδια μαζί με τον παραγωγό της Bjorn Yttling (τον μεσαίο των Peter Bjorn and John), ο οποίος, γνώστης της πλούσιας ποπ παραγωγής, δεν τσιγκουνεύτηκε σε προϋπολογισμό πιατινιών, ξυλόφωνων, κρουστών, κρυστάλλινων κιθαρών και άλλων καμπανιστών.
Η Lykke ακούγεται ευχάριστα, αλλά μοιάζει πολύ μπλεγμένη. Σχεδόν πηδάει απ' το ένα είδος στο άλλο κι από μια προσπάθεια προσωπικού ήχου στον εμπορικό πολτό. Το εναρκτήριο Youth Knows No Pain αμέσως χαιρετάει τα girl group των 60s αλλά γλιστράει στο χειρότερη μετεξέλιξή τους στο 70s (Runaways) και τα 80s (Bangles). Ξέρω πόσο ξενερωτικό και απομυθοποιητικό είναι να θυμίζει κανείς δυσάρεστες συνδέσεις σε υποτιθέμενα φρέσκα ονόματα αλλά οφείλουμε να είμαστε δίκαιοι. Ομοίως και το δεύτερο. Το Love Out Of Lust μας προσφέρει το πρώτο όμορφο αξιάκουστο πεντάλεπτο. Απηχεί ωραία την θηλυκή απόκοσμη ποπ των 50/60s (June June είσαι εδώ;) αλλά και [σ' εμάς τους γαλουχημένους στα 80s την ποπ που παίχτηκε κατά κόρον από] τις Tallulah Gosh και τα δεκάδες άλλα ποπ γυναικεία σχήματα από τις ανεξάρτητες εταιρείες της εποχής.
Το Unrequited Love πάει προς τη μεριά που στοιχημάτιζα και στοιχηματίζω (με λιγότερα αυτή τη φορά) πως θα κινηθεί η LL.: μια δική της εκδοχή altamericanas, με "σκονισμένη" ακουστική κιθάρα και 'shoo wop' backing vocals. Πάνω που λες πως εδώ θα βολοδέρνει ψάχνοντας τον εαυτό της, έρχεται το Get Some, η επιλογή του οποίου ως σινγκλ επιβεβαιώνει τον αιώνιο κανόνα (: στο μεγαλύτερο ποσοστό επιλέγεται το εμπορικότερο κομμάτι του δίσκου, δηλαδή το χειρότερο). Μου φάνηκε πως ακούω Belle Stars, για να μην πω Bananarama...
Μιας και περιδιαβαίνονται όλα τα είδη που περπάτησαν γυναικείες φωνές, κρίμα είναι να μείνει απ' έξω το garage. Ή τουλάχιστο έτσι μας μοιάζει με τις πρώτες νότες απ' το οργανάκι του Rich Kids Blues. Στην συνέχεια το πράγμα κάπως λειαίνεται και παραμένει οριακά μόνο πίσω από την γκαραζόπορτα. Το Sadness Is A Blessing αποτελεί την δεύτερη αδιαφιλονίκητη συνθεσάρα, που σε ωθεί να βεβαιωθείς πως δεν πρόκειται για Σπεκτορική διασκευή των Ronettes, των Shangri-Las, των Shirelles (των οποίων άλλωστε συχνά διασκευάζει το Will You Still Love Me Tomorrow?). To συμπαθητικούλι Jerome καλύπτει το είδος της female σουηδοπόπ (που ελλείψει άλλων φάρων, συνηθίσαμε να παραπέμπουμε στις ... Camera Obscura).
Το Wounded Rhymes αποτελείται σχεδόν ολοκληρωτικά από ιστορίες χαμένου ή καμένου έρωτα. Στο Sadness Is A Blessing η Λυκκία υποτάσσεται εθελοντικά, φιλοσοφικά και αναγεννητικά στην Θλίψη, γενόμενη το boyfriend και το girl της, ενώ στο Silent My Song τραγουδά πως δεν μπορεί να πει αν ζει ή αν απλά συνεχίζει (θυμίζοντάς μου μια σοφή κουβέντα που κάποτε μου δίδαξαν, μερικές φορές δεν χρειάζεται να χτυπιέσαι διαρκώς, αρκεί απλώς να επιβιώνεις). Αλλά οι φιλοδοξίες της φιλόδοξης δεσποσύνης μοιάζουν πολύ περισσότερες απ' το να φτιάξει έναν απλό λυπημένο δίσκο ποπ αισθητικής ή έναν πλήρη ποπ δίσκο της αισθητικής της λύπης. Τη μία λάμπει στο βόρειο σέλας στις περιοχές των Royksopp (των οποίων τραγούδησε το Miss It So Much), την άλλη θέλει να ταιριάξει σε νεανικά ταινιάκια σαν το Twilight (στο οποίο περιλαμβανόταν κομμάτι της). Αν έμενε στην Σουηδία θα ήταν ένα μικρό αστράκι στον αχανή γαλαξία της σουηδικής indie-pop. Τώρα στην Δυτική Ακτή μέχρι και ποπ ειδωλάκι μπορεί να γίνει, με λίγη βοήθεια απ' το μοντελάτο λουκ. Που με τη σειρά της προκαταλαμβάνει (αρνητικά) άλλους. Εύκολοι και δύσκολοι καιροί για δεσποινάρια σαν την Λ.Λ.
