American life
Δεν πιστεύω να είστε τίποτα μαλάκες αναγνώστες του ΜΕΤΡΟ, που θα σπεύσουν να κράξουν την Madonna, επειδή μάζεψε άρον άρον το δήθεν επικίνδυνο video και με την ευκαιρία θα μας προτείνετε ένα πρόχειρο top-10 με αληθινά εύφλεκτο πολιτικό ροκ υλικό;
Δεν νομίζω να το παίζετε ακόμη underground δύτες, rock 'n' roll σωτήρες, punk ακτιβιστές και indie pop αντικονφορμιστές, που δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως ότι θα αφήσει κάποτε πίσω της η Μουσική Βιομηχανία για να ζούμε να τη θυμόμαστε, θα είναι πανεπιστημιακά σεμινάρια περί του πώς η Madonna έγινε Madonna, τι είναι η Madonna, πώς θα γλιτώσουμε από μια νέα Madonna και πόσο άσκοπα θα ζούσαμε αν δεν υπήρχε η Madonna!
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το αν το τελευταίο alternative πάρτι αφιερωμένο στο icon Madonna, έλαβε χώρα στο ψητοπωλείο της γειτονιάς μου, ή στο τοστάδικο της παρακάτω γειτονιάς. Ούτε καν έχω καταλήξει περί του αν το να βγει η Πέγκυ Ζήνα το καλοκαίρι με army look στη σκηνή, θα είναι καλύτερα απ' ότι πέρσι που την είχε με φροντίδα περιβάλλει ο ζήλος περί του ατημέλητου ημίγυμνου της club κουλτούρας.
«I am not a Christian, and I am not a jew (...), I am not religious», μάλλον με μπερδέψατε με άλλον, είναι ο Nick Cave που βοηθάει τον Πάπα στη διάδοση του θείου λόγου και που απαγγέλλει Ματθαίο στα παιδιά και τα σκυλιά του για να τα πάρει ο ύπνος.
Για πάνω από είκοσι χρόνια η Madonna είναι το πρώτο αξιόλογο μουσικό «παιχνίδι» της προεφηβικής ηλικίας. Για πάνω από είκοσι χρόνια αποτελεί το βδελυρό αντικείμενο του στόχου, οσωνδήποτε έχουν πάρει χαμπάρι πως η μουσική είναι Τέχνη, και δη Σπουδαία. Για πολλοστή φορά οι ανά την υφήλιο Άννες Βίσση θα αναγκαστούν να αλλάξουν πλώρη, look, απόψεις και media attitude (αυτό το έχω ξαναπεί, το ομολογώ).
Είστε τόσο κολλημένοι τελικά, που όλα αυτά ούτε σας διασκεδάζουν, ούτε σας συγκινούν, έτσι;
Σε μένα προσωπικά παρότι έχει καταλαγιάσει κάπως το ρίγος του παρελθόντος, φθηνές και εύπεπτες ρίμες - σε στυλ «ο Νίτσε και ο Μαρξ για αρχάριους»-, προκάτ λούπες και μια a priori παρωχημένη ηλεκτρονική πρωτοπορία που καλείται να συνοδεύσει το κιθαριστικό house που επιβάλλεται να μας επιβληθεί στο άμεσο μέλλον, κρίνονται υπεραρκετά για να το διατηρήσουν στο επιθυμητό επίπεδο.
Και αν παραγωγοί σαν τον William Orbit, συνθέτες σαν την Bjork, και εκλεκτοί του παρόντος σαν το Mirwais συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν μια συνεργασία με τη Madonna σαν ένα καλό συμβόλαιο λίγο πριν λήξει η καριέρα τους, αυτό σίγουρα δεν εκθέτει τη Madonna, αλλά τους ίδιους. Ας επέμεναν λίγο περισσότερο για να λάβουν τα μικρά τους θαύματα τις διαστάσεις που τους αρμόζουν.
Όσο και αν το "American Life" επιμένει να κυλάει, χωρίς να θέλει να τραβήξει τη μέγιστη των εντυπώσεων, κάτι τέτοιο φαντάζει, είναι (και αν δεν είναι θα γίνει) εκ προοιμίου αδύνατον. Κομμάτια όπως το ομώνυμο, το 'Love Profusion', το 'X-Static Process' και φυσικά το ονειρώδες 'Nothing Fails' με την παρουσία του αλάνθαστου Μαντονοσυνεργάτη, Guy Singsworth, να το χαρακτηρίζει, βοηθούν να επιτευχθεί το αναπόφευκτο μια ώρα αρχύτερα. Ο κόσμος πρέπει να κινηθεί και πάλι στους ρυθμούς της Madonna και αν αυτό δε γίνει, θα εκνευριστώ άσχημα!
Α... και να μην το ξεχάσω, η Madonna στο νέο της δίσκο δεν έχει καθόλου Ανατολίτικη, Ινδική, Ινδιάνικη, Μπολυγουντιανή ή ατμόσφαιρα μπαχαρικών κ.λ.π.; Ίσως μόνο αυτό να έπρεπε να γραφεί...
Και φυσικά κάντε κλικ εδώ που λέει Madonna για να δείτε τη super φωτογραφία που μας έχει επιφυλάξει ο Μπάμπης. Τι να λέμε τώρα...
