The deep end
Madrugada: Ροκ συγκρότημα για εκείνους που δεν κατάλαβαν, ή αν τη μυρίστηκαν δεν τη γούσταραν ποτέ, την ανατρεπτική πλευρά του ροκ. Ναι, υπάρχει κι αυτή μέσα στον ωκεανό της εμπορικότητας, του συμβιβασμού και της υποκρισίας που εδώ και δεκαετίες ονομάζεται "ροκ σκηνή", και δη indie. Ροκ για αγοράκια και κοριτσάκια που χτυπάνε τατού χέννας και ονειρεύονται κάποτε να κάνουν ένα αληθινό, και όταν το κάνουν περνιούνται για και γαμώ τους επαναστάτες. Ροκ για εφήβους που δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη τα πράγματα, όπως εγώ στα δεκαπέντε που άκουγα και Clash και Status Quo. Ροκ για το ξεκάρφωμα συντηρητικών σαραντάρηδων "executives" της πλάκας, που κάποτε άκουγαν Scorpions και δήλωναν ροκάδες.
Έγραψα Scorpions, και δεν ήτανε τυχαίο. Στην κριτική παλιότερου δίσκου των Madrugada, ο Μπάμπης τους αποκάλεσε σκάρτους κλώνους των Stooges. Με βάση αυτά που ακούω εδώ, όσο αντέχω, πιο πολύ οι Scorpions μου έρχονται στο μυαλό. Στα 70s η Δυτική Γερμανία χαρακτηριζόταν οικονομικό θαύμα, όπως σήμερα η Νορβηγία, η χώρα με το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα στον κόσμο, και οι Madrugada είναι το μεγαλύτερο ροκ εξαγώγιμό της προϊόν, όπως ήταν τότε οι άλλοι για την άλλη. Το hard rock ήταν τότε, με τους Deep Purple και τους Zeppelin, η εμπορική αιχμή του δόρατος πέρα από την ποπ, όπως είναι σήμερα το (νυν και πρώην) indie με τους U2 του, τους Strokes του, τους REM του και τους Madrugada του. Και όπως οι Scorpions του 'Lovedrive' ήταν τότε η mainstream εκλαΐκευση του hard rock, με ιδιαίτερη πέραση στους ζόρικους και ασυμβίβαστους φουστανελλοροκάδες, οι Madrugada είναι το ίδιο σήμερα για πολλά ζόρικα παιδάκια του "χώρου".
Το βαθύ τέλος δεν είναι άσχημος δίσκος. Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστοι άσχημοι δίσκοι κυκλοφορούν γενικά. Βγαίνουν δίσκοι για κάποια γούστα, που δε συμπίπτουν με κάποια άλλα. Δεν είναι όλα για όλους. Και αυτός ο δίσκος δεν είναι για μένα. Δεν αντέχω να ακούω ροκ που με περνάει ξώπετσα, ροκ που με κοιμίζει, ροκ που δεν ενοχλεί τους θεατές του fame story. Για την ακρίβεια, δε μου είναι απλά αδιάφορο: το σιχαίνομαι. Αν θέλω να υπάρχει μια μουσική κάπου στο χώρο για να γεμίζει τα κενά, έχω άλλα πράγματα γι' αυτή τη δουλειά. Το ροκ είναι κάτι πιο σημαντικό.
Παλιό κόλλημα που το συνειδητοποιώ, δεν παραμυθιάζομαι πλέον, αλλά το αφήνω να υπάρχει σαν προσωπική ιδιομορφία. Βίτσιο for old times sake.
Απεχθάνομαι τους Madrugada για τους ίδιους λόγους που γουστάρω τους White Stripes.
