Madrugada
Οι Madrugada έχουν σουξέ στη χώρα μας γιατί είναι Πασόκ. Όχι το πρόσφατο διχασμένο, με τον κουτό αρχηγό που στα νιάτα του καθάρισε πολλά γραφεία στη Σκανδιναβία, αλλά το παλιό, κραταιό, που έκανε τους μισούς έλληνες να πιστέψουν σε πράσινους ήλιους και άλογα.
Φυσικά, το παραπάνω δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα και προέκυψε από ένα παιχνιδάκι που έπαιξα για να διασκεδάσω. Προσπεράστε λοιπόν, τις δύο επόμενες παραγράφους και διαβάστε κατευθείαν την κριτική του νέου δίσκου τους από έναν πρώην ευτυχή και νυν αποκαρδιωμένο φαν τους.
Πάλι εδώ σας βρίσκω αγύριστα κεφάλια και αφού δεν λαμβάνετε υπ' όψιν σας τη "χρόνου φείδου" προτροπή, σπαταλήστε το πολύτιμο λεπτό σας. (Είχα πάντως την εντύπωση πως μπαίνετε εδώ για να διαβάσετε τίποτα σοβαρό. Μου τα γκρεμίζετε όλα τώρα...) Στο παιχνίδι μου λοιπόν, κατέληξα πως οι πολιτικές πεποιθήσεις και τα μουσικά γούστα είναι δυο παράλληλα σύμπαντα. Ιδού οι αντιστοιχίες:
Δεξιός ψάλτης = Heavy metal.
Κυβερνών (λέμε τώρα) κόμμα = Mainstream γενικά. Από Bob Dylan μέχρι Kylie.
Αντιπολιτευόμενο (τρόπος του λέγειν) = Upper alternative. Placebo, Archive, Losing my religion, Tubthumping.
Συνασπισμός των κινημάτων (που ποτέ δε ρωτήσαμε αν μας θέλουν) = No hits alternative. Από Trembling Blue Stars μέχρι Chicks on Speed.
Αριστερός ψάλτης = Τίποτα πιο μελωδικό από Merzbow. To αδιαπραγμάτευτο alternative.
Σε παλιότερο γραφτό του ο Κάζης έγραφε πως σιχαίνεται group αλά Madrugada. Εγώ όχι. Όχι πια. Καταλαβαίνω αυτούς που το κάνουν γιατί μια συγκεκριμένη μουσική σημαίνει πολλά γι' αυτούς. Καταλαβαίνω και αυτούς που τους καταναλώνουν μαζικά. Καταλαβαίνω γιατί άλλοι, συγγενικού ύφους πατώνουν. (Όλα τα καταλαβαίνω όμως κάνω το κορόιδο και σωπαίνω). Τώρα που ο κιθαρίστας απεβίωσε, ο τραγουδιστής βγαίνει unplugged και το μέλλον τους είναι αβέβαιο, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ήμασταν πολύ αυστηροί απέναντί τους λόγω της μαζικής επιτυχίας. Αν ο νέος τους δίσκος είχε υπογραφή MandrouΥanna ας πούμε, ένα εφταράκι θα το τσίμπαγε χάρη στα 2-3 πολύ καλά τραγούδια του που σου γαργαλάνε ηδονικά τ' αυτιά (μεταξύ τρίτου και τέταρτου ποτού ορκίζεσαι πως είναι ότι καλύτερο άκουσες στη ζωή σου) και τον τραγουδιστή με την ξελογιάστρα φωνή. Οι Madrugada είναι σαν το χρήσιμο τραπεζάκι της τηλεόρασης που αγόρασα απ' το ΙΚΕΑ (αν και το βαθμολόγησα με 5 για την έλλειψη φαντασίας-πρωτοτυπίας). Για τα ράφια των cd που ήταν πολύ σημαντική υπόθεση για μένα απευθύνθηκα στον κυρ-Γιάννη το μερακλή που φυσικά βαθμολογήθηκε με 10. Έκαστος στο είδος του... Live and let live.
Μπάμπης Αργυρίου
- -
Οι Madrugada τείνουν να εξελιχθούν στο αγαπημένο συγκρότημα όσων δεν τους πολυσυμπαθούσαν από την αρχή, αλλά έμεναν στο παρασκήνιο γιατί οι Νορβηγοί είχαν δίσκους που ακούγονταν. Μπορεί με εύκολες λύσεις, μπορεί με μικρές αντιγραφές, μπορεί με επιτηδευμένα βαρύγδουπο στυλάκι, αλλά με καλές παραγωγές και ενίοτε κομμάτια που ήταν εμβληματικά του επικού στυλ, με τις γκαράζ αναφορές και φυσικά τις γλυκερές μπαλάντες. Έμεναν μακριά όμως από το καραγκιοζιλίκι των Him ή το ροκ του μπακάλικου που παίζουν οι Scorpions.
Με τα δύο τελευταία τους lp οι Madrugada άνοιξαν την έβδομη πύλη της κόλασης, αυτήν από την οποία ξεχύνονται τα τρία Δέλτα: Δικηγόροι, δημοσιογράφοι και δισκοκριτικοί. Αυτήν τη φορά όμως, οι τελευταίοι έχουν δίκιο να χώνουν ανελέητα τους Madrugada για το ομώνυμο cd τους.
Κλάψα ατέλειωτη, λες και τέλειωσαν τα αποθέματα μπακαλιάρου στο Τρόντχαϊμ. Στίχοι γυμνασιακού επιπέδου που μπερδεύουν έρωτες που φεύγουν, σατανάδες που μένουν, λύκους που ήρθε η ώρα τους. Μουσική που μοιάζει λίγο πιο περίπλοκη από την πρόβα λυκειακής μπάντας που συνοδεύει τα αγήματα κατάθεσης στεφανιών στις παρελάσεις. Κιθάρες και φωνητικά που ο συνδυασμός τους έπαψε να είναι ισοπεδωτικός, τόσο πολύ ώστε να κρύβονται τα "ετοιματζίδικα" μουσικά σχήματα των Madrugada. Ενίοτε μάλιστα, το συγκρότημα φαίνεται να εγκαταλείπει όποια ιδιαιτερότητα κρατούσε στην αρχή της πορείας του και να ολισθαίνει σε εντελώς hard rock μουσικές, εκείνες που παίρνει κανείς έτοιμες εδώ και τριάντα χρόνια από συγκροτήματα πολύ καλύτερα από τους Νορβηγούς.
Το μεγαλύτερο κακό αυτής της ιστορίας, είναι ότι αν ξανάρθουν για συναυλία στην Ελλάδα (που θα ξανάρθουν, γιατί πού αλλού θα βρουν τόσους πολλούς οπαδούς να ορκίζονται στο όνομά τους;), θα αφιερώσουν μεγάλο κομμάτι των εμφανίσεων στον καινούργιο και τον προηγούμενο δίσκο τους. Κρίμα, γιατί είναι πολύ καλύτεροι ζωντανοί στη σκηνή, από ό,τι ψόφιοι στο cd.
