Η περίπτωση της επιτυχίας των Madrugada είναι είναι ένας οδηγός επιτυχίας για όσους (άνδρες) μουσικούς ψάχνουν το δρόμο τους στα τυφλά. Είναι η απάντηση στο ερώτημα γιατί τα κορίτσια (αυτά τα... δυσνότηα και πολύπλοκα όντα) αγαπούν διαφορετικά γκρουπ απ'τ'αγόρια (γιατί ο μπαμπάς δεν κατάλαβε ποτέ τι έβρισκε η μαμά στον ξενέρωτο Julio Inglesias). Και κυρίως, είναι ίσως, και μια απάντηση στον προβληματισμό 'μα όλα τέλος πάντων έχουν σχέση με τη libido;' Και η μουσική;
Κάντε μια βόλτα μέχρι το επίσημο site του γκρουπ. Στο θηλυκρατούμενο board (άραγε στο αντίστοιχο της Peaches τι να συμβαίνει;) οι, ευρωπαίες κυρίως, θαυμάστριες ('today your love, tomorrow the world') συμφωνούν μ'αυτό που τόσο περιεκτικά διατύπωσε η ομογενής Θεοδώρα: 'man, your music is sexy'.
Προσπαθώ να φτιάξω τον ιδανικό εραστή χρησιμοποιώντας Madrugada υλικά για το δημιούργημά μου. Του βάζω βραχνή αρρενωπή φωνή, του δίνω λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά, ψιλόλιγνη ντελικάτη σιλουέτα, του δίνω μια μεσαία δόση ευαισθησίας, την ανάγκη να προστατεύει και να φροντίζει το ταίρι του χωρίς όμως να δίνει την εντύπωση superman, μια κλίση στα γλυκόλογα και την ελαφρά κολακεία, υπέρμετρη αγάπη για νυχτοπερπατήματα σε bar και rock club, εμμονή στην 'ατμόσφαιρα', τον κάνω παραδοσιακό στα μουσικά γούστα - sixties rock και blues, του δίνω πάθος αλλά αποφεύγω να τον αφήσω να φτάνει στα άκρα, του αγοράζω μαύρη γκαρνταρόμπα, σκέφτομαι μάλιστα να τον ονομάσω Iggy...
Ομολογώ πως οι Madrugada είναι από τα καλύτερα bar rock group στην πιάτσα αυτή τη στιγμή. Δεν μπορείς να πίνεις τη βότκα σου στο Lucky Luke με τον Mike Paradinas στα ηχεία και φυσικά τους προτιμώ από τους Limp Bizkit. Και επίσης ομολογώ πως με εντυπωσιάζει η αφομοίωση της ροκ παράδοσης από τους τέσσερις Νορβηγούς, η προφορά τους και το καθόλου αβέβαιο και αμήχανο παίξιμό τους. Το να πουλήσουν αμερικάνικο ροκ στους αμερικάνους μπορεί να είναι το αντίστοιχο του πάγου στους εσκιμώους, αλλά δεν το βρίσκω τόσο απίθανο. Τώρα μάλιστα που συνεργάστηκαν με τον παραγωγό John Agnello, που έχει δουλέψει με Patti Smith, Dinosaur Jr, Lemonheads κλπ και με δεδομένο το συντηρητισμό των υπερατλαντικών...
Από την άλλη, ακούγοντας τα 'Nightly disease part II' και 'Lucy one' που είναι φτυστά Stooges κομμάτια, χαλιέμαι λίγο. Αυτό που πριν τριάντα χρόνια ενοχλούσε, τώρα καταναλώνεται με ευχαρίστηση από τον μέσο και ψιλοάσχετο ακροατή. Και μ'ενοχλεί η μοιρολατρική αποδοχή του 'αυτή είναι η μοίρα των πρωτοπόρων'. Εντάξει, λοιπόν. Απολαύστε τους. Εγώ και οι φίλοι μου, για τους οποίους η μουσική είναι πιο σημαντική απ'όλες μαζί τις τέχνες, θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε τους πρωτοπόρους του σήμερα. Κι όσο περνάει απ'το χέρι μας, θα τους τιμούμε. Στην ώρα τους.
Τέλος πάντων. Τρεις βαθμούς πιο κάτω απ'το... Κοσμοπόλιταν.