No thyself

Σκληροπυρηνικοί μουσικόφιλοι μπορούν να διαπληκτίζονται επ' αόριστο περί του ποιό είναι τέλος πάντων το απόλυτο χαρακτηριστικό του ήχου των Magazine. Εύκολη επιλογή το μπάσο του Barry Adamson, που στα καλά του όντως πυροβολούσε και από τις δύο πλευρές. Πιο σοφιστικέ προτίμηση το κιθαρόπληκτρο του Devoto, που έδειξε βίαια το πέρασμα προς την μετά πανκ φάση των πραγμάτων και που στο Other Thematic Material, εδώ μέσα, καλεί τους πάντες να μείνουν προσκολλημένοι στο σωτήριο 1981. Οι κιθάρες του μακαρίτη John McGeogh, που πάντοτε ήξεραν να υπακούν υπεροπτικά σε όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να αγνοηθούν. Μέχρι και το σαξόφωνο έχει παίξει ουσιαστικά πρωτεύοντα ρόλο στα τραγούδια τους, με εντελώς αντικοσμικό τρόπο και παρά τις επιταγές των τότε ημερών. Οι Magazine ήταν/είναι ένα art σχήμα, όσο και να ενοχλεί ο όρος.

Τριάντα χρόνια μετά το Magic, Murder And The Weather (και μετά από επιτυχημένες live εμφανίσεις φυσικά), ο Devoto ευφυώς στήνει την καθ' όλα αξιόμαχη δισκογραφική επιστροφή του ονόματος των Magazine, όχι στη φήμη τους ως ηχητικών καινοτόμων (έχουν γίνει πολλά), αλλά στις ποιητικές ικανότητες αυτού, σε στιχάκια αφοπλιστικού κυνισμού και σε διηγήσεις που φανατίζουν ακόμη πιο πολύ τους φανατικούς του.

Αρκεί να φέρεις στο μυαλό σου τη σκηνή από το 24 Hour Party People, όπου εμφανίζεται ως μάλλον αμελής καθαριστής τουαλέτας, μόνο και μόνο για να αρνηθεί ότι λίγη ώρα πριν (και 25 χρόνια πιο νέος) πήδαγε τη γυναίκα του Tony Wilson λίγα εκατοστά πιο πέρα, για να κατανοήσεις άμεσα, περί τι δόλιου τύπου μιλάμε. Αντ' αυτού απολογείται - σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του παρόντος δίσκου - στους κυρίους Curtis και Cobain για την αγωνία στην οποία ο ίδιος επιμένει να υπάρχει. Ναι καλά..., αν ήταν έτσι οι απολογίες!

Μεγαλοστομίες περί του ότι οι Magazine κυκλοφόρησαν επιτέλους τον δίσκο που τους έπρεπε, τις αφήνουμε για τους αναγνώστες του έγκριτου (μη) μουσικού τύπου. Τα δύο πρώτα άλμπουμ των Magazine παραμένουν τελεσίδικα αξεπέραστα, το Burden Of A Song όμως καθώς δίνει μπόλικο χώρο στις κιθάρες (ήθελε και τον McGeogh του αυτό το τραγούδι, πάντως) εύκολα παίρνει θέση στα καλύτερα τραγούδια της ιστορικής συνέχειας της μπάντας. Διαβάζω παντού ότι ο Barry Adamson απουσιάζει λόγω υποχρεώσεων για κάποια φιλμ, και δεν ξέρω αν πρέπει να το πάρω ως αστείο ή να περιμένω την επιστροφή του στο πέμπτο άλμπουμ.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και το Physics, μία μάλλον παράταιρη μπαλάντα, που βρίσκει τον Devoto σε ρόλο κυκλοθυμικού Louis Armstrong να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του και τον χρόνο πίσω του, παραβλέποντας κατά βάση την ομορφιά και καταλήγοντας ότι μέχρι και η θρησκεία τελικά δεν είναι φτιαγμένη για τον καθένα. Σαφώς πιο επιτυχημένη η προσπάθεια στις blues παρυφές του Final Analysis Waltz.

Συμπερασματικά και καθώς φαίνεται, ο Howard Devoto, ούτε να την βγάλει, ούτε να τη σώσει κατάφερε την ψυχή του και μάλλον παραμένει αιώνιο outsider στην ερώτηση "πες μου πέντε σημαντικούς μουσικούς από το Manchester, χωρίς να χρειαστεί να σκεφτείς πάνω από ένα λεπτό". Εγώ πάντως σίγουρα θα τον έβαζα μέσα, χωρίς να ξέρω ακόμη ποιον θα άφηνα από έξω.