A Body In A Snare + Πρόγονε Πίθηκε, Εσύ Τι Λες;

Η Geheimnis Records αφού προ πενταετίας ορθά αποφάσισε να «εφεύρει» το ντεμπούτο άλμπουμ που έλειπε από την δισκογραφία του γκρουπ, επανέρχεται στην επέτειο των 35 ετών από την ίδρυση τους, με το πραγματικό ντεμπούτο τους και τον κατά πολλούς καλύτερο δίσκο που ηχογράφησαν ποτέ (αμφιλέγομαι, θα τα ξαναπούμε σε πέντε χρόνια και για το Cpt Blind αν συνεχίσουμε με αυτό το ρυθμό, ίσως και σε δέκα, αν βγει τελικά κάποτε και από κάπου και το Alice In A Nighmare LP των Βλαχάκη- Ασλάνογλου,).

Σε παράλληλο χρόνο, οι Magic De Spell συνεχίζουν στις – ως συνήθως επικίνδυνες για εκτροχιασμό – ράγες του ελληνόφωνου ροκ, σχεδόν ξεχασμένο πλέον το τελευταίο από εχθρούς και φίλους, όπως προείπαμε και σε κάποιες πρόσφατες συναντήσεις μας. Το κύριο και το ειδικό βάρος των φωνητικών αυτού του δίσκου (που είχε κυκλοφορήσει στα τέλη του 2014) ανατέθηκε στον Γιάννη Παλαμίδα, ο οποίος αρχικά είχε «κληθεί» μόνο για την επανεκτέλεση- διασκευή που ετοίμαζε το γκρουπ στο Σαμποτάζ των Πλάτωνος-Κριεζή (την ομοίως κατά πολλούς καλύτερη ερμηνεία του Παλαμίδα- και εδώ αμφιλέγομαι, δεν ξέρω αν αντέχω τόση θεατρικότητα τελικά). Στο άλμπουμ «συνεργάζεται» και ο Γιώργος Σκαρλάτος, ο οποίος και γράφει τη μουσική στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, που μάλλον είναι και το πιο εθιστικό όλων από άποψη συνθετικής συνοχής.

Η «κρίσιμη τομή» στην πορεία των MDS φαίνεται ασφαλώς να υπήρξε η μετάβαση κάπου στις αρχές των 90s στον ελληνικό ήχο, με μάλλον άγαρμπο τρόπο (όπως υπαινιχθήκαμε και στην παρουσίαση του Nighmare). Καθόλου αμελητέα όμως, για τους σχολαστικούς της ροκ φιλολογίας, δεν είναι και η απόφαση τους να εγκαταλείψουν σχεδόν ακαριαία (και πριν ηχογραφήσουν ολοκληρωμένο δίσκο) την punk οργή και καταγωγή τους, και να περιβληθούν το synth wave, έτσι όπως αυτό είχε ήδη περάσει στην ευρωπαϊκή μουσική συνείδηση της εποχής, κύρια μέσα από τους Ultravox, οι οποίοι –όπως ακριβώς και οι Magic De Spell, με τους απαραίτητους κατ’ αντιστοιχία περιορισμούς της εντός συνόρων πραγματικότητας- εκφράζουν μία εστέτ εμπορική πλευρά του new wave της εποχής, που είναι τόσο εμπορική, ώστε να ενοχλεί τους λουδίτες του ιδιώματος, και τόσο εστέτ, ώστε να υπονομεύεται η εμπορικότητα της (κοινώς πρόκειται για την κατηγορία εκείνη των συγκροτημάτων, που έχουν την ατυχία να δέχονται βολές από παντού, συγκροτήματα που πάντα κινούν το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μου).

Κάπου εδώ θα μπορούσε να γίνει ένας παραλληλισμός με τα εστέτ αποτελέσματα, που ασφαλώς και θα έχει η προσθήκη των –όπως και να ιδωθούν- ευγενικά ηρωικών φωνητικών του Γιάννη Παλαμίδα, σε ένα ροκ συγκρότημα, που παρότι δεν κατέφυγε στη λογική των κραυγών, εν τούτοις δεν ισορρόπησε με απόλυτη επιτυχία ανάμεσα στις παγίδες που κρύβει η χρήση του ελληνικού στίχου στο ροκ, και οι οποίες σχεδόν πάντα καταλήγουν στην λούπα της συνθηματολογίας. Και καλό είναι να γίνει όντως. Καθότι η συνεργασία κρίνεται τουλάχιστον επιτυχής, αν όχι κάτι παραπάνω (ανάλογα και με τα κριτήρια και τις προσδοκίες του καθενός). Ο Παλαμίδας όχι μόνον δεν στέκεται παράταιρα και στο περιθώριο μιας παραδοσιακής ροκ μπάντας, αλλά εξυψώνεται με άνεση και με το σθένος, που δικαιολογημένα του προσδίδει το εύρος και η επιβλητικότητα της φωνής του, λίγο επάνω από αυτήν, και αντί να την προδώσει, καταφέρνει να την «παρασύρει» προς τα πάνω, καθότι και μουσικά το ‘Πρόγονε Πίθηκε Εσύ Τι Λες’ είναι μακράν ο πιο λιτός, και άρα και ο πιο προσεγμένος αισθητικά δίσκος των MDS από το.... 1993 και μετά.

Και ενώ ο νέος δίσκος απέχει 23 χρόνια από το ‘Διακοπές Στο Σεράγιεβο’, ο τελευταίος μοιάζει να απέχει πολλά περισσότερα από το ‘A Body In A Snare’, που είχε κυκλοφορήσει το 1983. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στους χρόνους απραξίας με τους οποίους τρέχει το ροκ πλέον, ούτε αποκλειστικά στο ότι η μουσική κατεύθυνση κάθε δίσκου είναι σχεδόν ιδεολογικά αντίθετη. Ουσιαστική κρίνεται και η «ευθύνη» των φωνητικών του Ηλία Ασλάνογλου. Ο Ασλάνογλου το 1993 ήταν γεμάτος αυτοπεποίθηση και οδηγούσε αποφασισμένα τους MDS στην παράταιρη αναγνωρισιμότητα που τότε τους έτυχε. Ελάχιστες όμως από τις τότε ερμηνείες του διακρίνονταν από την καλώς εννοούμενη ροκ ευαισθησία. Αντίθετα το 1983, παρότι σχεδόν διακρίνεται να «μπαίνει» διστακτικά σε κάθε επόμενο τραγούδι, εν τούτοις υποδύεται τελικά με απολύτως πειστικό τρόπο (και παρά τα προφανή προβλήματα στο προαιώνιο «θέμα» των εγχώριων αγγλόφωνων ροκ σχημάτων) το ψυχρό και απομακρυσμένο προσωπείο, που απαιτεί η θεματική, αλλά κυρίως η στιλιστική, επιλογή των τραγουδιών του γκρουπ.

Το ‘Πρόγονε Πίθηκε...’ βρίσκει τους Magic De Spell σχεδόν στρατευμένους απέναντι στα τρέχοντα ζητήματα της εποχής, είτε αυτά είναι οι ‘καινούργιες αγορές’, είτε οι εξεγερμένοι μιας εποχής, που έχει ήδη αποδείξει ότι καταναλώνει με «επιτυχία» ακόμη και τις με νόημα εξεγέρσεις της. Δεν το κάνουν επιδεικτικά και ούτε ακούγονται (αυτή τη φορά) ως ένας ακόμη ‘Βασίλης Παπακωνσταντίνου’, που ξεκινάει από την ορθή αφετηρία. Το κάνουν συντεταγμένα μεν, με αίσθηση του μέτρου και της συναισθηματικής υπεροχής τους δε, που την εντοπίζουν ακόμη και στον παράδοξο τρόπο χρήσης της ποίησης (έξοχη ιδέα το να μην αποδοθεί το ‘Κατηγορητήριο’ ως κατ’ εξοχήν κατηγορητήριο, αλλά με περιπαιχτικά βεβιασμένη θρησκευτικότητα καθότι όπως και να το κάνουμε η εισαγγελική εξουσία και το ροκ δεν είναι ταυτόσημες έννοιες).

Γενικώς, εδώ και αρκετό καιρό που ακούω τον δίσκο (και για τον οποίο ομολογώ δεν θα έγραφα, αν δεν υπήρχε η αφορμή του A Body In A Snare, καθώς δεν είναι το φόρτε μου το είδος) έχω συνεχώς την αίσθηση πως όσο δεν μου κάθεται κάτι στα τραγούδια, άλλο τόσο επανέρχομαι σε αυτά. Οι ευθείες πολιτικές - κοινωνικές αναφορές, και κάποια ‘συμπεράσματα’, που προσφέρονται σχεδόν στο πιάτο, μου ακούγονται σε ορισμένες στιγμές μάλλον υπέρ το δέον στρατηγικά τοποθετημένες, από την άλλη δεν υπάρχει και κάτι στο οποίο επί της ουσίας διαφωνώ. Και αν σκεφτεί κανείς ότι εκεί έξω υπάρχει αυτές τις μέρες μία σειρά αλλοπρόσαλλων σχημάτων και καλλιτεχνών, που πάνε να το παίξουν ποιητές εκ του προχείρου, αναμασώντας αρλούμπες εσωτερικής τους κατανάλωσης, προτιμώ τα κλισέ των MDS για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τη μόνη πατρίδα που είναι η καρδιά, ειδικά αν τυχόν μπορούν και απευθύνονται σε μία γενιά ακροατών που τώρα μπαίνει στην υπόθεση ελληνικό ροκ, και που δεν θέλει να πιαστεί μόνο από το παρελθόν.

Αντίθετα, επειδή κι εγώ όταν είχε έρθει η ώρα μου από το παρελθόν πιάστηκα βασικά, το φόρτε μου, και το αισθητικό εκείνο περιβάλλον στο οποίο αισθάνομαι άνετα όσο πουθενά αλλού, είναι και τα οχτώ τραγούδια του συγκροτήματος από το 1983. Εδώ πρέπει να πούμε ξεκάθαρα και χωρίς φιοριτούρες και υπονοούμενα ότι οι Γιώργος και Θανάσης Σκαρλάτος και ο Θοδωρής Βλαχάκης (κατά κύριο λόγο), αλλά και ο Ηλίας Ασλάνογλου, που συμμετέχει σε ορισμένες από τις συνθέσεις, είχαν πλήρη συναίσθηση της «νέας μουσικής» της εποχής, και έγραφαν κοιτώντας ίσια στα μάτια κάθε όνομα αναφοράς από την εκτός συνόρων σκηνή.

Το ‘(And) The Burned Puppet’ είναι τραγούδι που με λίγη καλή θέληση πάει και στέκεται δίπλα στις ζόρικες συνθέσεις των Sound (εντάξει, ίσως όχι στις 2-3 προεξέχουσες), για την υπεροχή του Poor Johnny’s Lonely Blues τα είπαμε και την προηγούμενη φορά (και υπό αυτή την ηχητική μετάλλαξη, ακούγεται και είναι εξίσου σημαντικό). Τα ίδια και για τα Nightmare και Religion Uber Alles, τραγούδια ατόφιας αστικής κλειστοφοβίας, από αυτά που θέλουμε να ακούμε εμείς οι έφηβοι, που κατά βάση δεν έχουμε ουσιαστικά ζητήματα, για να μπορούμε να αισθανόμαστε πραγματικά έφηβοι (μιλάω σε ιστορικό ενεστώτα, όπως θα καταλάβατε). Εξίσου σημαντικό είναι ότι τα τραγούδια αποδίδονται με εξαιρετικά λιτό τρόπο, και ενώ οι κιθάρες προβλεπόμενα οπισθοχωρούν (σχεδόν δεν υπάρχουν δηλαδή), τα synthies δεν αφήνονται σε όργια, αλλά το συγκρότημα υπακούει σε minimal λογικές, θυσιάζοντας, συνειδητά ή όχι λίγη σημασία έχει, περισσότερες προοπτικές εμπορικής απήχησης. Η παραγωγή ασφαλώς και δεν βοηθάει στο να απογειωθούν τελικά όλα αυτά, αλλά σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο να χορεύουμε με μονοκάναλα minimal wave «αριστουργήματα», ηχογραφημένα σε βέλγικους φωταγωγούς, οπότε το καταπίνουμε και αυτό ευκολότερα.

Συμπερασματικά, και όχι απολογητικά, θέλω να σημειώσω ότι η επιλογή να παρουσιαστούν ταυτόχρονα και οι δύο δίσκοι δεν έχει να κάνει με το ότι υστερεί σε κάτι ο καθένας από αυτούς ξεχωριστά (έστω και αν προσωπικά είναι σαφές το σε ποια περίοδο του γκρουπ, θα προτιμούσα να βρίσκομαι στο κοινό των φανατικών του), αλλά κυρίως επειδή έχω την αίσθηση (που ενισχύεται κάθε φορά που αναφέρομαι στο κόλλημα που έχω διαχρονικά με το γκρουπ, εδώ και είκοσι χρόνια, παρότι τους πέτυχα σε περίοδο που εξαρχής με υποχρέωσε να τους αντιμετωπίζω με ελαφρά καχυποψία) ότι οι Magic De Spell είναι αδικημένοι ως προς τη θέση, τη σημασία, αλλά και το μέγεθος του ψυχισμού που τους αποδίδεται στην ιστορία του εγχώριου ανεξάρτητου ροκ, ειδικά τώρα που αυτή ξαναγράφεται από την αρχή, κύρια μέσα από την για πρώτη φορά με τόσο έντονο τρόπο ανάδειξη των «μαύρων σελίδων» της δεκαετίας του ’80.

Παράλληλα, εύσημα πρέπει να αποδοθούν και στον Θοδωρή Βλαχάκη, που με εξαιρετικό τρόπο περνάει το όνομα του γκρουπ και σε αυτή τη δεκαετία, και μέσα από τη συνεργασία με τον Παλαμίδα, καταφέρνει και κινεί πάλι ζωηρά το ενδιαφέρον μας γύρω από την υπόθεση MDS, για ουσιαστικούς του παρόντος λόγους, και όχι μόνον για τους προφανείς λόγους του ιστορικού ενδιαφέροντος.