Nightmare - 30th Anniversary Edition

Δικαίως παρεξηγημένοι, οι Magic De Spell. Και ας εμπεριέχει μπόλικη αντίφαση η συνύπαρξη των δύο λέξεων. Οι λίγο πάνω από τα τριάντα τους γνωρίσαμε ακριβώς πάνω στη στροφή προς τον ελληνικό ήχο. Το επίμαχο, με τους μαθητές στο Σεράγιεβο, δεν ήταν κακό άλμπουμ, παρότι με αγωνία προσπαθούσε να κερδίσει μερίδιο στην μανία της εποχής, αλλά γιατί αυτό να είναι απαραίτητα κακό; (υπήρχε και μία ωραία διασκευή στη Μηχανή του Χρόνου του Τουρνά- αργότερα το παράκαναν και με τις διασκευές). Ατυχέστατη -κατά τη γνώμη μου- στιγμή ήταν εκείνο το σαχλοσυνθηματικό με τη μπαμπέσα και την πίσσα και τα πούπουλα, ένα τραγούδι και αισθητικά άσχημο, που σε συνδυασμό με κάποια ατυχή φλερτ προς ακόμη πιο σκληρό ήχο που συνεχίστηκαν και μετέπειτα, άφησαν στην υπόθεση Magic De Spell, μία ίσως και λάθος επίγευση στους περισσότερους (ή στους περισσότερους της μειοψηφίας αν προτιμάτε). 90s ήταν βέβαια αυτά θα μου πεις... και ο Δημητράκας παρουσίαζε punk μπάντες σε κάποιο πρωινάδικο του Mega...

Λίγη σημασία και λιγότερη σχέση έχουν βέβαια όλα αυτά με το σωτήριο έτος 1981. Συνδετικοί κρίκοι το όνομα του γκρουπ και η ψυχή αυτού Θοδωρής Βλαχάκης στα drums. Με τον Γιώργο Σκαρλάτο στο μπάσο στήνουν κατ' αρχήν μία εντυπωσιακά στιβαρή, αλλά και ανοιχτόμυαλη, rhythm section, όχι πολύ απομακρυσμένη από ό,τι εύλογα συγκινεί τον καθένα σε μπάντες όπως οι B Movie και κάποιες φορές ακόμη πιο καλπάζουσα, σχεδόν χορευτική σε κάποιο αόριστα ska beat. Λίγο προς το γκαραζιέρικο πανκ ρέπει το όλο πράγμα ενίοτε, αλλά αυτό είναι μάλλον κοινός τόπος για τα γκρουπ της περιόδου και εντεύθεν, με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Σύνθια κάνουν την εμφάνιση τους εδώ κι εκεί με εύστοχα απλοϊκές γραμμές και με την παραγωγή -προφανώς θέλοντας και μη- να παραμένει σε στάνταρ θεμιτού ερασιτεχνισμού, που σήμερα επιτείνει το ακόρεστο αίσθημα της νοσταλγίας.

Τα περισσότερα, αλλά και τα καλύτερα, κομμάτια από όσα συλλέγονται εδώ υπογράφονται μόνον από τον Σκαρλάτο, ο οποίος ανεξάρτητα αν έχει ακούσματα και αναφορές, δείχνει αβίαστα να ξεπερνάει το παραδοσιακό ροκενρολ τέλμα (που εύστοχα περιγράφει ο ίδιος στα πρόσφατα liner notes) συντονιζόμενος όχι μόνο με το πνεύμα της εποχής, αλλά και με μία προσωπική έμπνευση γνήσια και όχι επιτηδευμένα αστική. Τα φωνητικά του Αλέξη Κυριακάκη δεν καταφέρνουν να μην προδώσουν την καταγωγή ειδικά όταν είναι είναι υπέρ το δέον "θυμωμένα". Ο κιθαρίστας Γιώργος Αλαχούζος σχεδόν είχε διαγραφεί από τη μνήμη των περισσότερων ως μέλος του συγκροτήματος, και ο μόνος λόγος που δεν κάνει εντυπωσιακή δουλειά με τις κιθάρες (όπως με την μετέπειτα ενασχόληση του, όπου κυριαρχεί στην κυριολεξία ο εντυπωσιασμός- γκουγκλάρετε σχετικά), είναι μάλλον το ότι δεν υπάρχει εκ των πραγμάτων χώρος για κιθαριστικούς ηρωισμούς εδώ.

Τραγούδια όπως το σχετικά γνωστό Poor Johnny's Lonely Blues με λίγες εμφανίσεις στο στούντιο παραπάνω θα μπορούσαν να έχουν θέση στα πρώτα άλμπουμ των Last Drive, ενώ το Root Out, με τα πλήκτρα να κλέβουν την παράσταση είναι το τραγούδι εκείνο που σήμερα θα εκπλήξει περισσότερο (θετικά) όσους έχουν για τους Magic De Spell αποκλειστικά την άποψη που περιγράφεται στην πρώτη παράγραφο. Δυνατή new wave σύνθεση και το End Of Nirvana υπογεγραμμένο από κοινού από το δίδυμο Βλαχάκης/ Σκαρλάτος και φτιαγμένο με τρόπο που έξυπνα, αλλά και απολαυστικά για τον ακροατή, υπογραμμίζει την καλή χημεία των δύο μουσικών, που παρότι μη ικανοί τεχνίτες ακόμη, εν τούτους ξέρουν κατά πού και πώς να βαρέσουν. Εδώ μάλιστα ο Αλαχούζος θα ήταν πιο ενδιαφέρον ίσως να είναι σε όλη τη διάρκεια τόσο τολμηρός, όσο από το μέσο και μετά του κομματιού που περνάει κάτι ανατολικότροπα γυρίσματα.

Θυμάμαι για χρόνια στα ράφια των 90s δισκοπωλείων τη συλλογή A Story: The Best And The Rest που ανακεφαλαίωνε την αγγλόφωνη περίοδο της μπάντας (με δύο τραγούδια από εδώ να περιέχονται και σε αυτή, όχι όμως με αυτό το mastering, που ειδικά το Root Out το ξεμπουκώνει επιτέλους όπως του πρέπει). Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στις δύο κυκλοφορίες, θα έμενα σίγουρα στην παρούσα, η οποία ακόμη και με κάποια αρνητικά γεμίσματα (ένα ερασιτεχνικά ορχηστρικό ακυκλοφόρητο λίγο πριν το τέλος π.χ.), παρουσιάζει όντως τους Magic De Spell ως ένα συγκρότημα με περιέργεια και άποψη για το τι θα συμβεί παρακάτω στο ροκ, ενώ λίγο αργότερα θα ακουστούν πρόωρα ξεπερασμένοι από ό,τι ήδη συνέβη.

Δεδομένου, δε, ότι τα ύστερα κατορθώματα τους έκαναν ακόμη και όσους γνώριζαν να παύσουν να (μας) μιλούν για αυτή τη φάση του γκρουπ, η περιορισμένη αυτή επανέκδοση σε 320 κόπιες βινυλίου είναι τελικά όντως απαραίτητο συμπλήρωμα σε όσους εσχάτως έχουν αποφασίσει να ξεκαθαρίσουν κάθε λογαριασμό με το παρελθόν του ελληνικού ροκ. Και σίγουρα πιο καλαίσθητη και συλλεκτικά θεμιτή από το τριετίας άχαρο και άτακτο 3πλό CD της ΜΒΙ.

Μήπως ήρθε η σειρά και για το εξαφανισμένο Alice In A Nightmare, σιγά σιγά;